Vergelijk Supernakeds: Showtime!

Hoewel Kawasaki de Z1000 voor 2014 compleet heeft vernieuwd kan de fiets haast als veteraan worden gezien. Enerzijds omdat de geschiedenis van de Z terug gaat tot begin jaren ’70 van de vorige eeuw – en daarmee kan worden gezien als de oervader van het sportieve naked segment, anderzijds omdat als enige van dit gezelschap de Z niet van elektronica is voorzien. Geen instelbare tractiecontrole, geen keuze uit verschillende rijmodi, m 
Onwijs gemeen smoeltje en de enige die volledig op LED is overgestapt. Ook in de achteruitkijkspiegel een uniek gezicht
 
Niks softs aan, niet de vering, niet de remmen. Display blijft gaaf, al is de informatie well wat zuinig in verhouding

Ook de Japanse designers hebben hun bonus verdiend, dit is wat je noemt áfaar een motor in de puurste zin van het woord. Na de Ducati bleek de Z1000 de tweede verrassing van deze test te zijn. Het motorblok is op papier veel minder krachtig dan de BMW en KTM, maar komt in de praktijk nooit te kort omdat de eindoverbrenging perfect is gekozen. Als enige van dit gezelschap loopt de motor in zes nét niet de begrenzer in, maar zijn bij tempo 256 op de klok al wel de rode ledjes van de toerenteller in beeld. Mede ook dankzij die kortere eindoverbrenging doet de Kawasaki tijdens de rollende acceleratiemetingen in hoogste versnelling niet onder voor z’n Duitstalige concurrenten.

Niet alleen bij de acceleratiemetingen, maar ook bij het sturen binnendoor geeft de Kawasaki goed partij. Het vermogen is heerlijk uitgesmeerd en de motor voelt ook krachtig onderin, waardoor er altijd voldoende punch aanwezig is om lekker de bocht uit te knallen. De versnellingsbak is op geen foutje te betrappen en schakelt lekker direct, de zithouding is sportief en ontspannen tegelijkertijd, hoewel een iets breder stuur nét wat prettiger was geweest. Zeker wanneer je net van de BMW bent afgestapt is de zit een cultuurshock eerste klas en heb je eerder het idee op een brommer te zijn overgestapt, mHet blijft Japans; soepel, zonder verrassingen, strak. Sommigen zouden het saai noemen, wij vinden het nagenoeg perfectaar dan wel een brommer met 143 pk. Compact, kort op het stuur met de voetsteunen licht naar achteren geplaatst. Voor zover er iets op de zithouding aan te merken is, dan is dat de bevestigingsbout van de uitlaat die kleinere rijders met de hak van de laars zullen raken. 

Was de vorige editie van de Z1000 van té zachte vering voorzien, bij deze 2014 editie is Team Green de tegenovergestelde kant opgegaan. Zowel voor als achter voelt de Z erg stug aan, wat op bochtige strakke wegen geen reden tot klagen geeft, maar bij minder kwaliteit asfalt wel anders is. Niet alleen voelt de motor dan oncomfortabel aan, daarnaast is de vering te traag om alle oneffenheden in het wegdek te volgen, waardoor bij het sportieve knalwerk het gevoel ontstaat dat de achterkant weinig grip heeft, alsof je met koude banden aan het rijden bent. On-Japans, maar het heeft wel onze voorkeur voor een te slappe veerpartij. Dankzij z’n stugge vering komen nu de remmen goed tot hun recht met goede doseerbaarheid, goede vertraging en goede bite, hoewel het wel uitmaakt van welke motor je afstapt. Ten opzichte van de BMW voelen de remmen van de Kawa niet hard aan, ten opzichte van de Ducati juist weer wel. Als enige is bij de Kawasaki het ABS niet uit te zetten, maar dat voelt niet als een gemis.

De Z1000 is het levende bewijs dat je 2014 ook zonder elektronica kunt overleven

Net als de andere drie is ook de Z1000 van instelbare vering voorzien, maar dat maakte weinig verschil. Van de Showa BPF voorvork werd de ingaande demping twee omwentelingen en de uitgaande demping een omwenteling losser gezet, terwijl de achtershock na driekwart klik al aan het eind van zijn bereik zat. Ondanks dat de Z1000 behoorlijk stug is afgeveerd en over een strak rijwielgedeelte beschikt, is het wel de enige motor van het kwartet die een gebrek aan grondspeling heeft. Nog voordat de slijtbouten het asfalt hebben geraakt is het tipje van de zijstandaard ietwat lichter gemaakt. Het geeft ook wel aan hoeveel vertrouwen de Kawasaki geeft, dat je al snel platter dan je denkt durft te gaan. De Z1000 is dan ook het levende bewijs dat strikt genomen elektronica overbodig is. N
Japanse vering nieuwe stijl dus: Meer voor mannen

Oog voor detail: Kawasaki heeft 'tatuurlijk, je kunt het als mate van veiligheid zien, maar het drijft de prijs van een motor wel flink op. Bovendien hoef je niet eerst op allerlei knopjes te drukken, mocht je spontaan een vette wheelie willen maken. 

Op slechtere wegen is de stugge vering trouwens niet het enige wat de Z1000 opbreekt, ook de initiële gasopname is behoorlijk direct waardoor er een soort aan/uit effect ontstaat. Zolang je met lekker weer óf aan het knallen óf aan het toeren bent niet irritant, maar hoe slechter de weersomstandigheden, hoe meer het op zal gaan spelen. Eigenlijk was dat een van de weinige minpunten die we aan de Z konden ontdekken. Dat en z’n brandstofverbruik, samen met de BMW geeft de Kawasaki het eerst aan dat het weer tijd is een benzinepomp op te zoeken. En daarvoor zal je wel goed het display in de gaten moeten houden, want van alle vier de motoren is dit het karigste uitgevoerd. Naast snelheid en benzinevoorraad wordt alleen de kilometerstand getoond, welke kan worden vervangen door trip a, trip b of een klokje. Geen versnellingsindicator dus en geen aanduiding van de buitentemperatuur. Bovendien zit de bediening ervan niet op het stuur, waardoor je onder het rijden niet snel tussen tripmeters en klokje zult switchen en is het laag geplaatst, waardoor het – behoudens de snelheid – onder het rijden niet goed afleesbaar is. Daar staat tegenover dat de Z1000 over goede spiegels beschikt die een helder, trillingsvrij beeld naar achteren weten te scheppen.

• smeuïg motorblok, stabiel rijwielgedeelte, spelen zonder eerst knopjes uit te moeten zetten, who needs tractiecontrole
• vering tikkie té stug, display erg karig, best dorstig met sturen