De motorfreaks Grote Scootertest

One night in Paris

Het vallen van de duisternis is pas het begin. Net als alle andere Parisiens gaat het pas los als de nacht valt. We zijn sinds het begin al een ‘blend in’-beleid aan het voeren, dus daar doen we nog gewoon een schepje bovenop. In een kwestie van minuten scheuren we van Obelisk via Arc de Triomphe terúg naar obelisk, langs Louvre, over de brug, terug langs Muséé d’Orsay, wéér over de brug, langs en door het Louvre richting Notre Dame om daar de motoren neer te pleuren. We zijn in Parijs en doen alsof, dus is het rond een uur of tien eens tijd voor een hapje en een wijntje in het Quartier Latin. Blijkt achteraf dat dat, ondanks het stempel ‘voetgangersgebied’, voor de échte Motards geen belemmering hoeft te zijn. Dat doen we volgende keer dan maar. Weer terug op de scooter over de kade, langs bus en taxi, voor de volledigheid met een wild flapperende cameraman achterop om niemand te laten twijfelen aan onze Paparazzi-aspiraties en dus écht boven de wet te kunnen staan, staan we alweer veel te snel bij de Tour Eifel.

Vreemd genoeg is daar dan wél een mannetje die niet accepteert dat we daar parkeren (achteraf toch een slechte plek voor foto’s: zo recht onder die paal is het nogal lastig om zowel dat ijzer als de scooters op de foto te kunnen zetten) dus we laveren ons professioneel tussen kaart-, horloge- en zonnebrilverkopers (om half twaalf ’s avonds) door, nemen nog een beslipperde teen mee en spurten de brug over. Kijk, dat is beter. Kost nog moeite om de motoren de hoge stoep op te krijgen dankzij de beperkte bandenmaat, maar met wat duwen en trekken is ook daar een mouw aan gepast. Niet te geloven wat een dergelijke onderneming met je gestel doet. Hoe meer we rijden, hoe meer we wennen aan zowel de stad, het verkeer als onze vervoersmiddelen, hoe harder we ons bescheuren om bizarre verkeerssituaties en vooral de manier waarop we daarmee omgaan. Het moge duidelijk zijn; er gaat niets boven een scooter wat betreft volledig hooliganisme. De wendbaarheid van de machines, gecombineerd met de volledige bewegingsvrijheid als gevolg van de treeplanken en het gebrek aan schekelmeuk laten ons acties uithalen die werkelijk tránentrekkend zijn. Als dit geen sport kan worden…

Een laatste bestemming in de vorm van Montmartre en Sacré Coeur als top van de rit wordt ondernomen als de overigen maar ontpopt zich uiteindelijk, door eerdere ervaringen en de layout van het circuit, ehm, de straten, tot voluit fanatieke hillclimb die zijn weerga niet kent. Nu is het los; of de rest me volgen kan of niet boeit niet meer; het enige dat telt is de eerste die boven is. Maar ja; plekken als die zijn, zeker ’s avonds, vergeven van voetgangers en ordehandhavers en dus strandt onze poging in het zicht van de finish. Jammer, ik had wel op een ijsje willen trakteren. Besloten wordt er een eind aan te maken en in gelijke stijl werpen we onszelf weer van de berg af. Blijkt dat het hotel precies onderaan die berg staat en hup; we zijn er. Parkeergarage in en afsluiten is het idee, maar met een geverfd betonnen vloer is dat moeilijker gedaan dan gezegd. Van geen kant kan de vloer voldoende weerstand bieden aan het brute vermogen van de scooters en volledig dwars uitbrekend banen we ons een weg op zoek naar een plekje dicht genoeg bij de trap. Dat kost een rondje; dat kost nóg een rondje, en als Jeroen dan uiteindelijk een keus gemaakt heeft (uit het overigens ruime aanbod) en zijn bolide parkeert, kost het de overige twee nog eens een viertal ronden voordat ook zij op een nette manier tot stilstand komen. Kunnen er ook acht zijn geweest.

Het nare is dat, dankzij de heenreis en circuitonderneming van een dag eerder, we nog geen stad-beelden bij daglicht hebben kunnen nemen en zullen des volgenden morgens nogmaals enkele lokaties af moeten om het archief aan te vullen. Of het nog een restant is van de paar biertjes ter afsluiting van de avond tevoren of wederom het effect van de vervoersmiddelen en ambiance zelf is onbekend, maar nog voor het eerste stoplicht is alweer duidelijk dat dit wederom een dollemansrit gaat worden. Nog een paar keer rond de Arc en met voldoende beeld op zak breekt het moment aan om overalls aan te trekken, bagage in te laden en de huisreis te aanvaarden. Door de Parijse wol geverfd is de ochtendspits Péripherique nog allesbehalve indrukwekkend en kunnen we, eenmaal de stad uit, de snelweg ter ene male achter ons houden. En niet dat dit het meest ideale leefgebied is – op elke tweewieler is dergelijk gebied goed te doen dus mis je je voordeel – is deze reis wederom meer dan aangenaam. Tijdig van vervoer wisselen breekt alle nakende saaiheid en voor je het weet zit je – met nog een laatste onderbreking op een zeer aangenaame serie bochten – terug in het Belgische. Ga er nog eens goed voor zitten, strek je benen, draai het gas tot de nok en vanaf hier is het kinderlijk envoudig snelweg en huis. Het is genoeg geweest.

Op het gebied van de remmen is het de Aprilia Atlantic500 die in dit gezelschap de vreemde eend in de bijt is. Niet alleen is hij als enige niet uitgevoerd met ABS, daarnaast heeft de motor als enige slechts een enkele remschijf in het voorwiel. Om toch een gecombineerde remwerking te realiseren is een driezuiger remklauw toegepast. Voor alle drie modellen geldt: rechter remhandle bedient de voorrem, linker handle de achterrem. De Aprilia is echter voorzien van een integraal remsysteem, wat inhoudt dat bij bedienen van de achterrem ook één remzuiger van de voorrem wordt bediend.

Mede dankzij de ABS kan met de Suzuki en de Yamaha onbesnut hard en lomp worden geremd. Iets waar we - zeker op de vele Parijse klinkerwegen - dankbaar gebruik van maakten. De Yamaha wist daarbij de beste vertraging te scoren, hetgeen zijn sportieve aspiraties alleen maar onderstreept. De Suzuki doet ongemerkt goed zijn werk, maar is de zwaarste scooter van dit gezelschap. Bij alle drie de scooters is voldoende gevoel in de remhandle, alleen bij de Aprilia is het - zeker op topsnelheid - behoorlijk knijpen in de handles voor het betere resultaat.