De motorfreaks Grote Scootertest

Aprilia Atlantic 500 Sprint: dé city-hopper.

We schrijven het jaar 2003 als ook Aprilia toetreedt tot het segment van de zware motorscooter met de Atlantic 500, een 460 cc grote ééncilinder motorscooter die de wendbaarheid van de lichte motorscooter moet combineren met het ‘forse’ vermogen van 39 Pk en een koppel van 40 Nm. Twee jaar later introduceerde Aprilia naast die Atlantic 500 de Atlantic 500 Sprint. Grootste (en enige) verschil tussen beide modellen was het injectiesysteem en bijbehorende vermogensafgifte. De Sprint had 1,6 Pk minder te besteden, maar kreeg daarentegen 2 Nm meer aan koppel hetgeen de motor sneller in het stadse verkeer moest maken. Samen met de eenvoudige, maar goedwerkende transmissie zorgt dat voor een machine voor echte wannabe-paparazzi; snel van je plaats, snel op de plaats.

Het grootste kenmerk van de Aprilia is dan ook de eenvoud. Het 'geen fratsen' zet zich door tot in de kleinste puntjes. Waar de anderen allemaal bijzondere kunstgrepen of andere poeha toepassen zoals funky CVT of een tweecilinder die geen tweecilinder is, digitale toerentellers, electrische speeltjes, noem maar op... geen van dat zal je terugvinden op de Aprilia. niks daarvan heb je ook echt nodig, zelfs een toerenteller is uiteraard nogal belachelijk. Maar aande andere kant is een analoge tripmeter wel héél erg oldskool. Het pakket tesamen is weliswaar basic, maar het scheelt tegelijkertijd onnodig zorgen om je spullen. Dit hier is echt een instrument waar je dus gewoon mee doet wat je moet, zonder ergens bij of over na te denken. Dat geeft je meer kans om te letten op andere belangrijke zaken zoals, voor een stads menneke als dit, heel goed letten op de omgeving. En in dat licht is het ook wel lekker dat de Aprilia zo licht en speels aanvoelt. Gooien en smijten in de stadse jungle; zowel in afmeting als in gewicht. En dan ook nog eens een motor die met zijn 460 cc geen kleintje is, wat betekent dat je actieradius nog knap aan de goede kant is.

De motor is merkbaar eenvoudiger dan de andere twee, maar niet altijd ten nadele. Een ééncilinder is weliswaar eenvoudiger dan twee of tweeënhalf, maar maakt daarbij wel een best leuk geluid. Stel je voor dat je hier een leuk uitlaatje op zou zetten.. Wat zegt u? Sla de catalogus van LeoVinci er maar eens op na. Niet alleen qua geluid weet deze Aprilia aardig wat punten te sprokkelen, ook de topsnelheid was met 172 km/u indrukwekkend. En dat terwijl de motor notabene de laagste topsnelheid van dit gezelschap wist te scoren. Maar ga even na: niet alleen is de Atlantic de enige ééncilinder, hij heeft met 460cc de kleinste cilinderinhoud én heeft daarbij met 37,4 Pk op papier het minste vermogen. En niet zo'n klein beetje ook, ten opzichte van nummer twee (de T-Max) is het verschil 6,1 Pk (ofwel 16%), ten opzichte van de Burgman 650 is het verschil zelfs 17,6 Pk. Of, anders gezegd: wat de Atlantic in Pk's aan de weg zet doen doet de Suzuki in Kilowatt's, en nog iets meer. 

Ook de remmerij is een kwestie van eenvoud; met de rechterhand bedien je de voorrem, met links zijn voor en achter gekoppeld. ABS is er niet. En ondanks dat dat een klein gemis is, zeker als je – wat de machine uitlokt – gewoon zonder nadenken je ding doet, kan je mogelijk verrast worden door een blokkerend voorwiel. Is niet erg, zegt ie piep dan laat je voor los. De achterrem werkt daarentegen des te beter; in tegenstelling tot een ‘gewone’ motor is de achterrem echt een toevoeging. Zeker als deze zoals bij de Aprilia gekoppeld is aan de voorrem valt daar dus echt hárd mee te remmen. En het ontbreken van ABS wordt dan een klein plusje; je kan gewoon onbeschaamd de rem inknijpen, het achterwiel blokkeren en de scooter dwarszetten. Het feit dat voor méédoet houdt in dat het allemaal ruim binnen de perken blijft. Wederom iets wat de moderne paparazzo in zijn voordeel gebruiken kan.

Maar ook moeders heeft met de Atlantic een goede koop; in tegenstelling tot de andere twee is de Aprilia voorzien van een heuse boodschappenhaak: een inklapbaar oog net onder het stuur waar tassen en andere zaken aan gehangen kunnen worden. Zo wordt het ineens mogelijk om ook je Big Shopper zonder risico mee te nemen. Om het dievengilde het wat lastiger te maken is de Atlantic als enige van dit gezelschap voorzien van een startonderbreker die middels een afstandsbediening moet worden bediend.

Veringsgewijs is het allemaal nét wat minder dan bij de andere twee, het motortje is eigelijk net wat te licht, waardoor je bij het ruige werk toch flink aan het stuiteren raakt. Negeren en doorrammen is het devies; desondanks kán het toch beter. Het is niet wat je verwachten zou bij een ‘zware motorscooter’.

• Lichtvoetig sturen
• Brandstofverbruik
• Bagagerek en bagagehaak
• Prijs


• Grondspeling
• Geen ABS
• Vering

Nog even dit

Tijdens de testperiode bleek de Atlantic zich bij snelle bochtencombinaties niet écht lekker te voelen, de scooter reed alsof er te weinig lucht in de achterband zat. Dit euvel ontpopte zich alleen onder die omstandigheden. Op de snelweg of in de stad was er geen vuiltje aan de lucht, enkel bij snelle (lees: 100+ bochten) bochten voelde de scooter wat onrustig aan. 

Nadat we de scooter weer hadden ingeleverd bij Moto Tricolore werd 'ie aan een stevige inspectie onderworpen, waaruit bleek dat de achterband behoorlijk was versleten, de vering té laag stond en het balhoofdslager was versleten. Met excuses van de importeur, en of we de test volgend jaar niet over willen doen...