Test: Festival Italiano Nudo

El Corsaro, ofwel...

De piraat

We schrijven het jaar 1959 als Moto Morini de Corsaro introduceert, een 125cc ééncilinder die in eerste instantie wordt geïntroduceerd als utility/touring motorfiets, maar al snel zou transformeren tot sportfiets. Een motorfiets die in verschillende uitvoeringen op de markt werd gezet, tot tien jaar later de 3 1/2 een nieuwe tijdperk inluidde: dat van de V-Twin. Als het merk in 1987 door Gabriella Morini aan de Cagiva group wordt verkocht gaat het snel bergafwaarts met het eens zo roemruchte merk, en als in 1996 Moto Morini (samen met Ducati) door de gebroeders Castiglioni wordt verkocht aan het Amerikaanse Texas Pacific Group is het verhaal van Moto Morini dan ook werkelijk ten einde. Tot in 1999 de rechten van het merk door Morini Franco Morini worden teruggekocht. Niet alleen is het merk daarmee weer in familiehanden terug gekomen maar Morini wist ook de bij de overname door Cagiva naar Piaggio overgelopen Franco Lambertini weer in te lijven: hét geestelijke brein achter de hergeboorte van de meest indrukwekkende fiets van 2006, de Corsaro 1200.

Geen wheelies, geen stoppies, geen slides? Nee, want deze is van mij...

Vanaf het eerste moment dat je plaatsneemt op de Corsaro1200 is meteen duidelijk waar je mee van doen hebt. Net als de Tuono is de Corsaro een echte brutale naked zoals wij die graag willen zien. Vette uitstraling, vet motorblok, vette vermogensafgifte en een vette rijsensatie. Waarbij men bij Moto Morini nog nét een stap verder ging dan de heren engineers in Noale. Of beter gezegd, het vanuit een andere invalshoek benaderde. Daar waar de Tuono een supersport in naakte verschijning is, is de Corsaro veel meer een Supermotard met twee cilinders en 140 Pk.

En daarmee hebben we meteen hét sleutelwoord tot succes te pakken. Franco Lambertini had één doel voor ogen: een zo compact mogelijke tweecilinder bouwen met een zo groot mogelijke cilinderinhoud. Want als je toch gaat knallen, waarom dan niet meteen goed doen? Het 87 graden V-Twin motorblok moet volgens opgave honderdveertig paarden kunnen activeren, en daar is gevoelsmatig geen paard van overdreven. De motor is zo ontzettend gretig op het gas dat je haast niet kunt geloven hier met een dikke twaalfhonderd cc cilinderinhoud te maken te hebben. Het uitlaatgeluid mag, met dank aan alle geluidseisen, dan wel redelijk gedempt klinken, de inlaatzijde weet dit meer dan voldoende te compenseren. De luchtinlaat zit direct onder de tank en daar zit je met je kop precies bovenop. Elke draai aan het gas vertaalt zich dan ook in vreselijk mooi geslurp; wraahhhppp! In één woord: vet!

Daarnaast is de motor, dankzij dat compacte motorblok, gezegend met een erg korte wielbasis wat maakt dat de motor ontzettend wendbaar is. Tijdens de line-up voor de fotoshoot was dan ook duidelijk te zien dat de Corsaro het kortst is, maar ook het meest op z'n neus staat. Net als bij de Suzuki GSR heb je ook bij de Corsaro het idee óp het stuur te zitten. Zo extreem dat je je afvraagt waar ze in hemelsnaam het motorblok hebben gelaten.

Van alle drie de fietsen is deze Corsaro in de praktijk dan ook zondermeer de meest wendbare. Kies in gedachten een lijn en de motor ligt al op een oor, zo gemakkelijk laat de Corsaro zich van richting veranderen. Tel daar de heel erg brute vermogensafgifte bij op, sluit je ogen en laat je verbeelding spreken. Aanremmen, de motor de bocht in drukken en met een vette powerwheelie à la Valentino Rossi de motor de sporen geven, op naar de volgende bocht. Pas als je de motor écht uit aan het melken bent zal het ontbreken van een stuurdemper gaan opspelen. Bij extreme acceleratie heeft de dan lichte voorkant de neiging om zijn kop te gaan schudden, een stuurdemper zou onder die omstandigheden geen overbodige luxe zijn. Ook de achterzijde van de Corsaro is niet geheel van kritiek gevrijwaard. Hoe sneller het eraan toegaat, hoe meer de achterschock de neiging heeft om te gaan pompen. Snelle bochtencombinaties (lees: +160 km/u bochten) zijn dan ook niet de favoriete speeltuin van deze piraat. Qua vering is deze Corsaro dan ook het zachtst van alle drie afgeveerd. Echt snelle piloten zullen dan ook bij de veringboeren te rade moeten gaan om de fiets strakker af te laten veren, maar daarmee zal de motor ook een stuk van zijn souplesse en vergevingsgezindheid inboeten, dus aan u de keus. De voorzijde van de Corsaro was daarentegen weinig op aan te merken. Ondanks het feit dat de fiets statisch al meer is ingeveerd dan de andere twee hebben we geen enkel moment gehad dat de voorvork 'doodsloeg'. Prima voor elkaar dus...

Toch heeft de Corsaro ook zo zijn beperkingen. Allereerst het brandstofverbruik dat zondermeer ruim te noemen is. Nu is dat een probleem waar alle drie deze fietsen mee kampen maar was het de Corsaro die ons eenmaal, ondanks zijn 18 liter tank (en met nog drie kilometer te gaan), met een lege tank in de steek liet (zie ook kader). Een ander minpunt is de startprocedure, die soms wel heel erg lang wil duren. En daar heb je als rijder, omdat het volledig geautomatiseerd gebeurt, totaal geen invloed op; een druk op de startknop is voldoende om de startprocedure te activeren. Zolang de motor even heeft stilgestaan meestal geen enkel probleem, maar uitzetten-praatje-starten bleek niet zijn sterkste punt te zijn. De startmotor blijft dan maar draaien om, net op het moment dat iedereen je vragend (gaat dat wel goed komen?) aankijkt, de beslissende plof te geven... Broaahhhmmm.

Als er één motor is die dit jaar te boek staat als zuipschuit dan is het wel de Corsaro1200. Toch bleek het brandstofverbruik achteraf, toen de benzinebonnen werden verwerkt, nog niet eens zoveel slechter te zijn dan de andere twee. Rekenwerk leverde een gemiddeld verbruik op van één op dertien, terwijl de motor voor ons gevoel de hele tijd net boven de één op tien hadden gereden. Iets wat waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de (ten opzichte van de anderen) korte actieradius. De 18 liter tank maakt dat je dik 250 kilometer kunt rijden, als je geluk hebt. Heb je pech dan is het bij 220 kilometer al einde oefening. Heb je nog meer pech, dan gebeurt dat voordat je hebt getankt...

Zuipstand: 1 : 12,2
Rustig aan: 1 : 15,4
Gemiddeld: 1 : 13,3

• Zithouding
• Hij is van mij



• Startprocedure
• Verbruik
• Actie-radius