Test: Festival Italiano Nudo

El Tuono, ofwel...

De donder

Nadat in 2003 de nieuwe RSV1000R werd gelanceerd, was het natuurlijk wachten op het moment dat de Tuono eenzelfde facelift zou ondergaan. Dat het desondanks nog tot begin dit jaar duurde voordat deze Tuono 1000R het levenslicht zou zien had alles te maken met de roerige tijden die de fabriek de afgelopen jaren onderging. Dat de fabriek - dankzij een financiële injectie van de Piaggio group - weer volop vertrouwen in de toekomst had werd daarbij al snel duidelijk. Niet alleen werd de Tuono met veel tamtam geïntroduceerd, daarnaast werd destijds eveneens bekend gemaakt dat de komende jaren maar liefst 14 nieuwe modellen uit de fabriek in Noale moesten gaan rollen.

Geen wheelies, geen stoppies, geen slides? Ehm.... been there, done that, got the t-shirt. Dus nu even niet...

Daar waar de eerste Tuono duidelijk een "RSV met afgezaagde kuip en recht breed stuur" was, is men bij deze 2006 versie duidelijk een stuk verder gegaan. Alleen al voor wat het design betreft heeft de motor een compleet eigen styling gekregen. Natuurlijk, het zitje is nog steeds identiek aan dat van de RSV, maar heeft (zeker in deze oranje/wit/zwarte kleurstelling) een fris eigen gezicht gekregen, net als het neusje wat voor de Tuono compleet nieuw werd ontwikkeld en totaal geen gelijkenis heeft met die nieuwe RSV 1000R.

Dat de nieuwe Tuono een feestbeest eerste klas is, daar waren we begin dit jaar al achter gekomen. Vele malen vriendelijker dan zijn voorganger en dat zonder daarbij zijn eigen gezicht te verliezen. Nog steeds staat hier een Tuono die zijn donderende klanken laat klinken. En donderende - donkere - klappen waren het ditmaal zeker. Speciaal voor deze test had Moto Tricolore de Tuono nog vlug voorzien van een set Akrapovic uitlaatdempers en dat hebben we geweten. Daar waar de motor in standaard trim qua geluid natte scheten produceert weten de Akra's wel waar Abraham de mosterd vandaan heeft gehaald. Man oh man, wat kan een kleine aanpassing voor hemelse klanken zorgen... Dank Tricolore voor dit genot. Damn, wat is het eigenlijk toch jammer dat deze klanken 'officieel' niet meer mogen. Maar ja, harder dan 80 km/u binnendoor mag ook nergens en zie dat maar eens te doen met een Tuono.

Toch was er ook een keerzijde aan die Akrapovic medaille. Daar waar we eerder dit jaar juist zo lovend waren over de verbeterde souplesse onderin, was deze Tuono onderin een stuk minder vriendelijk. Hij liet ons ditmaal duidelijk weten dat wat hem betrof het feest pas om vier uur kon beginnen. Waren we eerder, dan liet de fiets dit licht protesterend duidelijk merken.

Van deze drie naakte verschijningen is deze Tuono de meest sportieve. Tenminste, wat rijwielgedeelte en vermogensafgifte betreft. Het rijwielgedeelte werd nagenoeg 1 op 1 overgenomen van de RSV1000R en dat merk je. De motor stuurt zo snaar en snaar strak dat je je afvraagt waarom er überhaupt nog supersports gemaakt worden. De zithouding is behoorlijk rechtop, wat maakt dat je veel overzicht hebt en dankzij het brede - en bijzonder fraaie - rechte stuur je de motor met gemak alle kanten op kunt sturen. De motor vraagt daarbij wel om op toeren gehouden te worden, iets dat in de Italiaanse omgeving waarin wij ons bevonden dan ook geen enkel probleem was. De vering sluit naadloos aan bij het rijwielgedeelte van de fiets: erg sportief. In tegenstelling tot onze eerste kennismaking hadden we daarbij ditmaal niets te klagen over de voorvork, die bij deze fiets erg vertrouwensvol aanvoelde. We zeiden het destijds ook al, de voorvork luistert erg nauw qua afstelling, maar heb je hem eenmaal goed staan...

Andere punten die met regelmaat aan kritiek worden onderworpen zijn de achterrem en de display, of beter gezegd het ontbreken van die achterrem en de condensvorming in de display. Nu gebied de eerlijkheid ons te zeggen dat we ook ditmaal gezegend waren met een achterrem die het naar verwachting goed deed. In de 3.500 kilometer die wij met de motor reden hadden wij geen enkele reden tot klagen. In tegenstelling tot de display, waar we (net als bij de zwarte versie eerder dit jaar) werden geplaagd door lichte condensvorming.

In tegenstelling tot onze eerdere kennismaking wist de Tuono ons ditmaal te verrassen met een zowaar redelijk positief brandstofverbruik. Natuurlijk, één op veertien is nog steeds niet iets om vrolijk van te worden, maar we hebben ergere tijden gekend. De 18 litertank maakt dat je nog altijd een kleine 240 kilometer kunt rijden zonder in problemen te komen. Het reservelampje is dan echter al een hele tijd aan het branden, vanaf zo"n 180 kilometer vindt de Tuono dat het tijd is geworden om te tanken.

Zuipstand: 1 : 13,2
Rustig aan: 1 : 15,7
Gemiddeld: 1 : 14,3

• Rijwielgedeelte
• Vering
• Bagagemogelijkheden



• Motorloop lage toeren
• Stuuruitslag
• Condens in display