Test: Festival Italiano Nudo

Lasci il festival cominciare

Het verhaal begint dus eigenlijk pas op donderdagmiddag in Bologna, waar ondergetekende bij Morini wordt verwacht voor de eerste servicebeurt van de Corsaro en de anderen ondertussen op een steenworp afstand bij Ducati worden verwacht om een S4Rs af te halen. Nadat bij Ducati de nodige papieren zijn ondertekend en ons meermaals op het waanzinnige vermogen van de S4Rs is gewezen (Zee bike haz 130 horsepower! You have experienz on a bike zat powerful?) kan het echte werk gaan beginnen. Het gebied waarin we ons bevinden is bij uitstek geschikt om deze drie fietsen stevig aan de tand te voelen. Het stadse verkeer van Bologna, de driebaans snelweg richting Rimini of Firenze, en - niet onbelangrijk - bergwegen in alle soorten en maten, alles is hier binnen handbereik.

Vanuit de Moto Morini fabriek worden we, met dank aan Garmin (not!), dwars door het stadse verkeer van Bologna gestuurd. Iets dat alle drie de fietsen erg gemakkelijk afgaat, maar toch is het de Ducati die hierbij een streepje voor heeft ten opzichte van de andere twee. Niet alleen is de zit van de S4Rs beduidend lager (waardoor je ook met 1.72mtr de voeten goed aan de grond kunt zetten), daarnaast is de motor merkbaar lichter (wat de wendbaarheid weer ten goede komt) en is het uit 999 afkomstige testastretta vierkleps motorblok een toonbeeld van souplesse. Toch heeft Peter, die als eerste de S4Rs aan de tand mag voelen, in eerste instantie kritiek op de gasrespons die volgens hem erg aan/uit is. Een té grote speling op de gaskabel blijkt hier echter de boosdoener te zijn, maar het is pas als we op onze plaats van bestemming zijn gearriveerd dat dit probleem kan worden verholpen.

Nadat we voldoende rij-informatie hebben vergaard in het drukke stadse verkeer van Bologna (en meteen weer duidelijk is waarom Italianen wel en Nederlanders niet succesvol zijn in de internationale wegracesport; als ware kamikazepiloten vliegen de scooterrijders links en rechts tussen het overige verkeer door) vervolgen we onze weg richting geplande eindbestemming: het plaatsje Firenzuole, centraal gelegen in het bergachtige gebied ten zuiden van Bologna. Gezien het tijdstip is de 'snelste route' de beste keus, maar Garmin blijkt hier wel een heel eigen invulling aan te geven. In plaats van 'rechttoe, rechtaan' worden we over de meest bizarre en smalle wegen gestuurd. Normaal gesproken een waar Walhalla voor dit soort motoren, maar in het donker blijkt dat ineens een heel ander verhaal.

Dat het wederom de Ducati is die hier het voortouw mag nemen, heeft in dit geval alles te maken met de wel heel erg felle koplamp die, als de fiets achter je rijdt, erg irritant in je spiegels schijnt. Een beslissing waar de Ducati-rijder op dat moment niet bepaald gelukkig mee was, juist onder deze omstandigheden ging de speling op de gaskabel (en dientengevolge het aan/uit gevoel) de motor erg opbreken.

Traditioneel of modern? Daar waar Aprilia en Moto Morini voor een moderne aanpak hebben gekozen (een analoge toerenteller in combinatie met een digitaal display) heeft men bij Ducati voor een meer traditionele aanpak (zowel de toerenteller als ook de snelheidsmeter analoog) gekozen. De prachtige witte tellerplaten geven de motor een ietwat klassiek-retro uitstraling die erg goed bij de motor passen. In beide klokjes zijn voorzien van een klein digitaal display dat de rijder van broodnodige informatie moet voorzien. Toch waren we hier het minst over te spreken. Allereerst is de stroom van informatie veel minder dan bij de andere twee, daarnaast is de tellerunit nét te ver voorover gekanteld gemonteerd, waardoor je telkens dieper naar beneden moet kijken dan wat (vanuit je zithouding) logisch zou zijn. Qua afleesbaarheid en informatievoorziening zijn het dan ook de moderne displays die de kroon spannen. Niet alleen is een digitale snelheidsmeter in een oogopslag af te lezen, daarnaast maakt het grotere display dat je in diezelfde oogopslag veel meer informatie tot je kunt nemen. Zowel de Aprilia als de Moto Morini hebben meer dan voldoende informatie beschikbaar, maar het is de Moto Morini die de digitale techniek het meest weet uit te buiten: dubbele tripmeter (inclusief optie voor gemiddeld gereden snelheid en rijtijd), koelvloeistoftemperatuur, buitentemperatuur, versnellingsindicator, maximum gereden snelheid. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is af te lezen. De bediening gaat door middel van een knopje onder het display, terwijl bij de Tuono het display zich via de linker stuurschakelaar laat bedienen. Daar waar in het verleden de verlichtingsschakelaar zat zit nu de keuzeschakelaar menu/trip1/trip2. Toch waren beide displays niet vrij van kritiek. Zo is de maximum snelheid bij de Morini behoorlijk optimistisch (hoogst gemeten snelheid was ditmaal 307 km/u), en wordt de 1e tripmeter gereset als de motor langer dan twee uur heeft stilgestaan. Dat, in combinatie met het exorbitante benzineverbruik van de Corsaro én erg kleine "reserve", maakt dat je nog wel eens voor verrassingen (lees: een lege tank) kunt komen te staan. Bij de Aprilia was het (net als de zwarte uitvoering die we eerder dit jaar reden) voornamelijk condensvorming in de display dat roet in het eten gooide.

Festival
Een dorpsfeest maakt dat ons verblijf in Firenzuole van korte duur is, voor de resterende dagen zullen we ons heil verderop moeten gaan zoeken. Hetgeen betekent dat we wederom met bepakking op stap moeten gaan. Voor de Tuono en Corsaro is dat inmiddels gesneden koek, maar bij de Ducati is het wederom improviseren. Voor de bagage is ditmaal gekozen voor drie tail-bags die met spinnen aan de motor dienen te worden bevestigd. Geen probleem voor de Aprilia, die daarvoor zelfs fraaie spinnenhaken onder het kontje heeft zitten. Bij de Corsaro wordt het al iets lastiger, maar de in duo-voetsteun gefreesde sleuven blijken ideaal voor bevestiging van de spin. Het is alleen oppassen dat de uitlaten niet worden geraakt, want zelfs de fraaie afdekplaten worden gloeiend heet. Bij de Ducati blijkt het allemaal een stuk lastiger te gaan. Allereerst is het lastiger om de (veiligheids) klittenbandriem onder het zadel door te laten lopen, daarnaast maken de carbon beschermkapjes bij de hooggeplaatste uitlaten het lastig om de spin te bevestigen. Tenminste, als je lang wilt genieten van dit fraaie carbon. Daarnaast maakt de vorm van de tank het lastig om een tanktas te bevestigen, hier heeft de plattere vorm bij de Tuono en Corsaro duidelijk een voordeel. Wil je trouwens met een tanktas rijden dan zul je voor een strap-on bevestiging moeten kiezen, aangezien alle drie de motoren zijn uitgerust met een kunststof tank cq. tankdummie.

Twee Wijks volkoren, een pond kaas, melk, beleg en vers fruit. Met de Corsaro heb je alle tijd om zelfs je boodschappenlijst door te nemen.