Zero DSR/X to Saint Tropez: de trip

Ondanks dat het uiteindelijk pas na middernacht was voordat ik m’n ogen sloot, is het nog vroeg als ik weer wakker word. Ik check vlug in de Zero-app wat de status van de batterij is en zie dat ‘ie met 110% lading klaar voor de strijd is. Volgens Google Maps is het nog 822 km tot thuis en nu het me gisteren is gelukt om vanaf 13:00 uur 450 km geheel binnendoor af te leggen, waarvan een deel via kronkelwegen, zou vanaf hier in één dag naar huis haalbaar moeten zijn. Over de N83 en N57 via Besançon en Epinal richting Nancy, om vervolgens via de snelweg naar Metz, Luxemburg en Luik naar Nederland te rijden, Dat wordt het plan. 

Metz is volgens Google Maps ruim 400 kilometer, wat in principe met twee keer laden te doen is. Besançon heeft me op de heenweg niet veel geluk gebracht, maar inmiddels gaat het zoeken naar palen me veel beter af en ik heb alle vertrouwen dat het ditmaal geen issue zal zijn. Met verve de meest ongezellige laadplek, maar we raakten wél weer in gesprekDan doorrijden tot Epinal weer 150 kilometer verderop, wat mij de ruimte geeft om pas voorbij Metz weer te laden en hoe verder dat ik dan kom, hoe groter de kans om met één laadstop in België Nederland te kunnen bereiken.

Na amper twee uur rijden is rond 10:30 uur Besançon bereikt. Ik stop op een parkeerplaats en check voor laadpalen, zie dat er vlak voorbij de snelweg een aantal zouden moeten zijn en stel de navigatie in op de dichtstbijzijnde iets meer dan 8 kilometer verderop, aan de gevel van een bedrijfsgebouw waar aan de borden te zien keuringen van vrachtauto’s worden gedaan. Saaier dan dit wordt het niet, dus besluit ik de tijd te benutten om even een gezonde wandeling te maken. Weer terug bij de Zero raak ik in gesprek met enkele medewerkers van het bedrijf, waardoor het stiekem toch later dan de bedoeling is voordat ik de laadstekker opberg en mijn route vervolg.

Met de batterij weer op 87% rijd ik in een ruk door naar Epinal, waar ik bij de eerste de beste laadpaal stop die in het scherm van de TomTom opduikt en die meteen herken als van het type dat mijn pasjes niet pakt. Even checken voor de zekerheid, maar inderdaad, hij pakt beide pasjes niet. Volgens Google Maps is er een Carrefour laadpaal iets verderop, waar ook een McDonalds blijkt te zijn. Da’s mooi, de Dit is echter gebruikelijker. Laden bij de parking van het winkelcentrum Zero aan de stekker en in de tussentijd zelf lunchen bij de Mac. Terwijl ik van m’n lunch geniet pak ik de laptop erbij om mijn mail te checken, mijn aantekeningen bij te werken en een laadstation te zoeken zo ver mogelijk boven Metz. Het is inmiddels al 15:15 uur en ik ben nog niet op de helft, maar vanaf hier is het zo’n 60 kilometer tot de snelweg bij Nancy en vanaf daar zal het hopelijk een stuk vlotter gaan. 

Nu is snelweg rijden in principe het meest ongunstige scenario omdat vanwege de hogere snelheid het verbruik toeneemt, in mijn geval ook nog eens exponentieel veel vanwege de kofferset, maar door in het kielzog van vrachtauto’s te gaan rijden ben ik overtuigd dat te kunnen compenseren. Achter de eerste de beste vrachtauto zie ik in het TFT-display meteen het effect: bij snelheden van tussen de 90 en 100 km/u loopt de verbruiksindicator met ongeveer een derde terug. Waar het bij elke ICE-motorfiets niet in me op zou komen om als een sufkut achter vrachtauto’s te gaanOm ondertussen zelf van een overheerlijke en vooral ook gezonde lunch te genieten  tokkelen, merk ik dat het me ditmaal helemaal niet stoort. Omdat een elektromotor bij elk toerental gelijk voelt en je dus 15 of 150 km/u rijdt. 

Vlakbij Nancy gaat het even behoorlijk stijl bergaf, waardoor het tempo even flink kan worden opgevoerd zonder dat het ten koste van de actieradius gaat, waarna ik bij een 110 km/u rijdend Belgisch busje met caravan aanhaak. Het rijden gaat nu echt supervlot en ik raak steeds optimistischer dat het me gaat lukken om vandaag thuis te komen, tot ik voorbij Metz de snelweg verlaat en de pechduivel weer keihard toeslaat. In het dorpje is een netwerk aan laadpalen uitgerold dat mijn pasjes niet accepteert, maar dat volgens Google Maps wel zou moeten doen. Bellen met het telefoonnummer op de paal biedt geen uitkomst, de vriendelijke Française spreekt alleen Frans. 

Met richting het noorden geen laadpalen in de buurt zit er niets anders op dan terug richting Metz te gaan, waar mijn zoektocht eindigt bij een hotel dat over een eigen laadpaal beschikt. Ondanks geen kamer te hebben gereserveerd geeft de receptioniste mij de laadpas, maar de stomme paal weigert dienst. De tweede (commerciële) paal accepteert mijn pasje gelukkig wel en Met nog 8% batterij kan de Zero weer aan het laden worden gezet. De zoektocht heeft me bijna een uur gekost en het wrange is ook nog eens dat ik nu precies bij die laadpaal Het had ons meer dan een uur gescheeld als we meteen naar deze hadden genavigeerd. Maar ja, je denkt tijd te winnen door nog iets langer door te rijden en precies dán gaat het missta die ik in eerste instantie had gekozen, voordat ik besloot dat ik best nog iets verder door zou kunnen rijden. Mijn volgende laadstop vlakbij een afrit van de E25 ter hoogte van Manhay is nu 170 kilometer verderop, wat hoewel iets verder in principe nog steeds makkelijk te doen zou moeten zijn. Vanuit Epinal heb ik nu per slot van rekening ook 173 kilometer afgelegd. 

Het is inmiddels 19:00 uur als ik met een fikse vertraging koers richting de Ardennen zet. Binnen enkele minuten kan de snelweg weer worden opgedraaid, om vervolgens weer bij de eerste de beste vrachtauto aan te haken. De duisternis treedt in en het wordt steeds rustiger op de weg, als met nog zo’n 60 kilometer te gaan de snelweg zich splitst en zowel de vrachtauto voor als achter mij links richting Brussel gaat en ik de enige ben op de rechterbaan richting Luik. Niemand voor me en niemand achter me, waardoor ik toch een beetje nerveus begin te worden. Ik lig wat radius betreft weliswaar nog steeds op schema, maar vanaf nu gaat het wel stijl bergop en bergaf en ik heb geen flauw idee op welke hoogte mijn eindpunt ligt. 

Zonder sleepje loopt de actieradius zienderogen terug en komt steeds dichter in de buurt van de restkilometers van de TomTom. Een laadpaal dichterbij kiezen is een optie, maar die ligt verder van de snelweg af en dus besluit ik, koppig als ik ben, het erop te wagen. Ik pas mijn snelheid iets aan en kruip weer strak achter het scherm om mijn vizier weer open te kunnen doen. En als 't dan mis gaat... denk je 't nét te hebben gered, heeft de oetlul voor je de connector van het laadstation kapot gemaakt door 'm met bruut en lomp geweld te verwijderen terwijl 'ie nog vergrendeld is. En bedankt hèHet gaat gewoon lukken en al zakt de status van de batterij terug tot 0%, leeg is bij elektrisch is nooit helemaal leeg, naar schatting kom je dan nog altijd zo’n 20 kilometer ver. 

He is exact 21:00 als ik met nog exact 4% batterij de snelweg verlaat en een minuut later de Zero voor het Allegro laadstation bij een Total tankstation parkeer, dat de rolluiken nét sluit. Jammer, een bak koffie had er nu wel in gegaan, maar ik ben net te laat. Als ik de connector van het laadstation in de Zero steek voel ik meteen dat deze los zit, maar schenk er geen aandacht aan, totdat het laatstation na activeren meteen een storing aangeeft. Het zal toch niet... drie pogingen later vrees ik met grote vreze dat de connector kaduuk is, wat even later door de telefonische helpdesk van Allegro wordt bevestigd. De laadstekker is stuk en er zal een monteur moeten komen om 'm te repareren, wat een dag of 2-3 zal gaan duren.

Ik check mijn opties. Het is hier niet bepaald dicht bezaaid met laadpalen, volgens Google Maps zou er eentje 4 kilometer verderop moeten zijn, maar dan moet die ’t wél doen. Ik spreek twee gasten aan en een van hen komt met het idee om bij een vrachtauto te laden. De enige chauffeur Het is echter nooit zo donker of het wordt wel weer licht. Dat zei mijn wijlen schoonvader altijd en de beste man heeft gelijk gehad. Mijn redder in nood, de 33-jarige Yohan. Er zijn gelukkig nog goede mensen op deze aardklootdie nog wakker is wil me graag helpen, maar de generator in zijn truck levert te weinig ampères om het laadproces in gang te zetten. Na een kort overleg komen de twee met plan B: bij een woonhuis iets verderop vragen of we daar mogen laden en als dat niet lukt, bij een van hen 8 kilometer verderop thuis te laden. 

Het is al na tienen als ik bij het woonhuis aanbel. Het blijft donker, maar bij de tweede poging wordt de deur opengedaan, waarna de jongen van de pomp voor mij het woord doet en de bewoner vriendelijk knikt. Nog geen twee minuten later staat de Zero aan het stopcontact en raak ik met behulp van Google Translate in gesprek met de supervriendelijke 33-jarige Yohan. “Als ik me in jouw situatie zou bevinden zou ik ook blij zijn als iemand mij zou helpen, dus is het voor mij vanzelfsprekend om jou nu te helpen”, zegt hij. Niet alleen staat hij erop dat ik pas vertrek als ik 10% lading heb, maar zegt een kabelhaspel en ligstoel voor de garagedeur klaar te zetten, zodat ik eventueel bij hem op de oprit verder kan laden, mocht ik er niet in slagen een laadpaal te vinden. Wat een aardige gast!

Met 10% lading neem ik afscheid van Yohan en rijd naar de laadpaal 4 km verderop, wat uiteindelijk nog eens 8 kilometer verderop blijkt te zijn, om daar gearriveerd tot de ontdekking te komen dat ‘ie het niet doet. “Nee, die is stuk,” zegt de vrouw des huizes als ik heb aangebeld, maar volgens haar is er eentje bij de Delhaize 5 kilometer verderop in Trois-Points, “Geen nood, vanaf hier gaat het alleen maar bergaf.” De zoektocht heeft 2 uur gekost, maar 't is gelukt. Uiteindelijk komt alles goed. Het wordt nachtwerk, maar het gaat lukken. Schat, zet de Bokma maar vast koudDaar gearriveerd kan mijn geluk niet op als deze mijn laadpas accepteert. Het is inmiddels al tien over elf, maar we zijn aan het laden. Het zal een lange nacht gaan worden, maar thuiskomen zal ik. 

Het is tien over twaalf als ik na exact een uur met de batterij op 80% het laden afbreek. Het is vanaf hier 100 kilometer tot Urmond, waar ik vijf kwartier later hoop de DSR/X bij het Van der Valk hotel voor het laatst aan de lader te moeten zetten. Het laden gaat echter niet bijster snel, meer dan 7 kW zit er niet in, maar volgens Google Maps zou er voor de hoofdingang nog een sneller station moeten zijn. Het blijkt helaas de zoveelste die alleen in Google Maps bestaat. Terug bij de laadpaal besluit ik het laden af te breken en door te rijden tot de McDonalds 40 km verderop in Nederweert, maar daar gearriveerd zie ik een enorme hindernis. Het laadstation is binnen handbereik, maar de slagboom tot de Mac is dicht, De laatste hindernis wordt creatief genomen. Laden aan de achterkant van het laadstation bij de Mac dus hoe kom ik nou bij die paal? De laatste hindernis wordt creatief genomen. Laden aan de achterkant van het laadstation bij de Mac De enige optie die ik heb is de Zero op het fietspad zo dicht mogelijk achter het laadstation neer te zetten en hopen dat de laadkabel lang genoeg is. Het lukt nét en het exact 2:34 als de laatste laadsessie kan worden gestart.

Vanaf hier is het nog een goede 100 kilometer naar huis en daar heb ik geen volle batterij meer voor nodig. Drie kwartier later sluit ik het laadproces af en heb nu volgens het TFT 71% lading en 111 km actieradius, dat moet genoeg zijn. Tijd voor de allerlaatste loodjes van deze trip, die echt loeizwaar blijken te zijn. Het is inmiddels 22 uur nadat ik ben opgestaan en ik ben nu al bijna 19 uur onderweg, en dat begint z’n tol te eisen. Maar ik hou vol en het is exact 5:29 uur als ik na in totaal 924 kilometer de DSR/X bij mij thuis op de oprit parkeer. Ik ben helemaal op, maar ga met een supertevreden gevoel naar bed. Hoeveel tegenslag we ook mogen hebben gehad, we hebben ’t toch maar mooi geflikt. Bijna 3.000 kilometer met een elektrische motor in zes dagen tijd, wie zei nou dat dát niet kan? Dit is een van de gaafste trips die ik ooit heb gemaakt, van de eerste tot de laatste kilometer een écht avontuur. Ik weet nu precies hoe Nelly Bly zich moet hebben gevoeld toen zij in 1890 in haar eentje de wereld rondging.