Zero DSR/X to Saint Tropez: de trip

Na een heerlijke nachtrust en een voor Franse begrippen stevig ontbijt is het iets na half negen als ik het hotel weer achter me laat. Doel van vandaag is Grenoble, via de geplande 473 km kronkelroute, waarin 2 laadpunten zijn opgenomen. De route is bizar afwisselend, van prachtige kronkelwegen alsof ik in het Zwarte Woud aan het rijden ben, tot enorm uitgestrekte glooiende landschappen – het agrarische gebied dat ook wel de Franse graanschuur van Europa wordt genoemd. Het gebied is zó waanzinnig mooi, Van de nood een deugd maken. Deze paal zagen we 't liefstuitgestrekt en verlaten (en daarmee ook ontzettend rustgevend) dat ik veel vaker stop dan eigenlijk de bedoeling is.

De lucht wordt steeds dreigender, maar volgens buienradar zal het hooguit een klein buitje zijn. Als het niet veel later de sporadische regendruppels uitmonden in een serieuze bui en ik in een klein dorpje een laadpaal spot besluit ik te stoppen en te laden. In principe nog lang niet nodig, maar beter een kwartier schuilen terwijl de motor aan de laadpaal staat, dan in de regen rijden. De paal lijkt er geen zin in te hebben, maar bij de vierde poging wordt het proces in gang gezet.

Wanneer ik een half uur later de weg weer vervolg zijn de wegen nog nat en vies van de trekkers die net hebben geoogst, maar breekt de blauwe lucht alweer door. Vanaf nu zal het alleen maar beter worden tot aan Saint-Tropez. Als de TomTom me leert dat er nog iets meer dan 300 kilometer zijn te gaan verwacht ik elk moment in het dorp van de geplande laadstop te arriveren, tot TomTom me ineens weer terugstuurt en zegt dat er nog 328 kilometer zijn te gaan. Zou ik dan ergens een afslag hebben gemist? 

Met nog 29% prik in de batterij wordt rond het middaguur het laadpunt in Nogent bereikt. Laden, lunchen en weer gaan met die banaan is het idee, maar de Avia laadpaal accepteert mijn twee laadpassen (Plugsurfing en ANWB/Eneco) niet. Gelukkig staan we ditmaal bij het tankstation van een Citroen garage, waardoor we binnen even navraag kunnen doen. Of we hun pas niet mogen gebruiken, uiteraard voor betaling. De medewerker zegt niet over een laadpas te beschikken, maar nog voor ik de laadkabel weer opgeborgen
Da's nou het voordeel van pionieren. Mag je gratis laden met de pas van de zaak. Probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen met je benzine slurpende motor heb komt hij samen met z’n baas naar mij toe gelopen met een laadpas in zijn hand. “Alsjeblieft, onze laadpas. Onze service, we hoeven er niks voor te hebben. Als je straks klaar bent, doe de pas dan maar in de brievenbus.” Kijk, dát noemen we nog eens service.

Vanuit Nogent is het zo’n 140 kilometer tot de volgende laadstop in Saint-Vit, maar daar tweeënhalf uur later gearriveerd begint de tegenspoed pas echt. De laadpaal heeft een afdekplaatje net als een kindvriendelijk stopcontact, maar blijft continue een foutmelding geven dat de connector niet goed is aangesloten. Na 7 onvruchtbare pogingen gooi ik in de handdoek in de ring en besluit door te rijden naar Besançon 10 kilometer verderop. Dat ligt weliswaar niet op route, maar volgens Chargemap zijn d’r wel laadpalen genoeg.

De eerste laadpaal bij een Lidl supermarkt is zó klantonvriendelijk dat ik geen flauw idee heb hoe deze werkt, de tweede vijfhonderd meter verderop tegenover een KFC blijkt defect te zijn. De moed begint me langzamerhand in de schoenen te zakken, maar palen genoeg dus door naar de volgende, die bij een Volvo dealer blijkt te staan. Ook deze krijgen we niet aan de praat.
Zeg wat je wilt van de Fransen, maar behulpzaam zijn ze wél

Het wrange is dat ik laadpaal bij de Alfa dealer ook in de app had gezien, maar voor die bij de Volvo was gegaan omdat die dichterbij was. Had me een uur gescheeld (maar dan had ik wel minder verhaal gehad). Gratis laden 's avonds op een dorpsplein is altijd fijn De laadpas wordt weliswaar geaccepteerd, maar daarna volgt een melding in het scherm waar ik helemaal niks van snap. In de showroom spreek een verkoper aan die meteen bereid is mij te helpen, zich bij het echtpaar op leeftijd excuseert waarmee hij in verkoopgesprek is, en met zijn eigen pas een poging doet, maar dezelfde melding krijgt en daar geen antwoord op heeft. 

Hij komt echter met een oplossing, opent de schuifdeuren van de showroom en zet een Volvo aan de kant, zodat de Zero in de showroom laden kan. Weliswaar helaas met slechts 3,2 kW, maar het is beter dan niets en echt superveel hoeft er van mij ook niet bij, als ik maar weer in de veilige zone zit. Bij 20% batterij bedank ik hem voor de vriendelijke service, de koffie en het gebak en stel de navigatie in op een Alfa dealer een kleine 5 kilometer verderop, die meerdere palen heeft staan. 

Voor het eerst zit het me vandaag mee, mijn Plugsurfing pas wordt geaccepteerd, waarna met een snelheid van 12,4 kW de batterij van de DSR/X weer wordt gevuld. Damn, was ik hier maar meteen naar toe gegaan, dat had mij minstens een uur gescheeld. Maar misschien heb ik te vroeg gejuicht, de groten stalen poort tot het terrein gaat volgens het bord al om 17:30 uur dicht, wat betekent dat ik nog minder dan 10 minuten te laden heb. De verkoper binnen stelt me echter gerust: de zaak sluit in principe om 18:00 uur, maar gezien de hoeveelheid werk zal het waarschijnlijk pas 18:45 uur zijn. 

Met de Zero aan de laadpaal gebruik ik de tijd om een nieuw plan te maken. Grenoble is duidelijk geen haalbare kaart meer, maar het 150 kilometer zuidelijk gelegen Bourg-en-Bresse zou te doen moeten zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen besluit ik langer


De landbouwvelden zijn enorm uitgestrekt. Welkom in de graanschuur van Europate laden dan strikt noodzakelijk zou zijn, ook al loopt de laadsnelheid boven de 80% steeds harder terug. Na iets meer dan een uur en weer 98% lading begin ik aan het laatste deel van de tweede etappe. TomTom geeft een reistijd aan van ruim tweeënhalf uur, wat betekent dat ik pas na zonsondergang mijn bestemming zal bereiken. Had ik nu toch maar m’n heldere vizier meegenomen.

De duisternis is aan het invallen als ik met nog iets meer dan 20 kilometer te gaan in een klein dorpje een laadpaal bij een verlaten parkeerplaats spot en meteen besluit om even bij te laden, wat mij de tijd geeft om een hotel voor de nacht te gaan zoeken. Het geluk straalt me tegemoet, de paal blijkt gratis en met 11 kW laadsnelheid gaat het geeneens traag, waardoor tegen de tijd dat ik een hotel heb geboekt de batterij alweer 62% range heeft. Als rasechte Nederlander was ik het liefst voor de volle 100% gegaan, want gratis, maar de extra tijd die me dat zou hebben gekost is mij te lang. Het gaat inmiddels richting 21:00 uur en ik vind het wel mooi geweest.  

Het B&B hotel blijkt fonkelnieuw en van meer dan laadpaal-parkeerplekken te zijn voorzien, waarvan de laadpalen uitblinken in afwezigheid: de aanleg heeft vertraging opgelopen. Laden aan het stopcontact is helaas geen optie en om morgen toch met een volle batterij te vertrekken ga ik in het centrum op zoek naar een paal, wat een mission impossible blijkt te zijn. Palen genoeg, da’s niet het probleem, maar geen enkele die mijn pasjes accepteert. Terug in het hotel stuur ik de EV-voorvechter en pionier Andrew Thijssen een paar berichten, meer uit frustratie dan dat ik verwacht antwoord op dit late tijdstip antwoord op m’n vragen te krijgen, maar hij blijkt een late vogel en komt niet alleen met wat zeer nuttige tips, maar ook met een lijst met palen waarmee ik Saint-Tropez moet kunnen halen.