Zero DSR/X to Saint Tropez: de trip

Na alle opties nog eens goed op een rij te hebben gezet was ik gisteravond al tot de conclusie gekomen dat hier nog een dag blijven eigenlijk geen optie is. Via de snelweg gaat de rijsnelheid weliswaar flink omhoog, maar zal de actieradius vermoedelijk omgekeerd evenredig dalen en volgens de app zal ik om (type 2) te laden telkens de snelweg moeten verlaten.
Laden bij de eindbestemming schiet lekker op (zeker wanneer je op 110% laden kunt), maar heeft ons wel tweemaal 6 euro voor 'laadpaalkleven' gekost

Het voordeel van elektrisch: door de smalste weggetjes van Saint Tropez

Zonder dat er ook maar iemand is die zich daar druk om maakt

Zelfs de politie deerde het helemaal niks Dat schiet niet op en daar komt nog bij dat ik mijn wederhelft heb beloofd om op donderdagmiddag weer thuis te zijn. Door vandaag al de terugreis te aanvaarden win ik de halve dag die ik donderdag mis en dát is meteen mijn uitdaging: in twee dagen van Saint-Tropez naar huis.

Als gevolg van de drukke ochtendspits heeft fotograaf Nicolas wat vertraging opgelopen, maar de fotoshoot gaat gelukkig wel lekker vlot, waardoor tegen elf uur al koers richting de bergen kan worden gezet, om nog flink wat rijfoto’s te maken. Nicolas kent hier de weg en dat scheelt enorm veel tijd, waardoor ik hem al om iets voor enen de hand kan schudden en de trip naar huis kan aanvaarden.

Ondanks 36 keer op en neer voor de lens van de camera zit de actieradius van de DSR/X nog steeds boven de nog te rijden kilometers tot Sisteron, waar ik de Zero weer aan de lader wil zetten, om vandaaruit via dezelfde route als de heenweg naar Grenoble te rijden. Wanneer TomTom me echter een alternatieve route voorstelt die sneller en korter is maak ik de cruciale fout deze te accepteren. Gaandeweg constateer ik namelijk dat de route nu niet meer via Castellane gaat, maar iets westelijker langs het prachtige meer van Verdon. De route is echt prachtig mooi - wat is dit deel van Frankrijk toch gaaf - maar het betekent dus wel dat even stekkeren in Castellane nu geen optie is.

Ondanks dat Sisteron in principe te zoen moet zijn besluit ik om bij de eerste de beste paal die in de TomTom verschijnt even te stekkeren, maar het is alsof de duvel ermee speelt: ze zijn ofwel onvindbaar, ofwel accepteren ze m’n pasjes niet, tot ik met nog 22 kilometer te gaan in een klein dorpje een camperparkeerplaats met laadpaal spot van het type waarvan ik inmiddels weet dat ‘ie mijn pasje accepteert. Na 203 kilometer zet ik de Zero met nog 10% restlading Net als we denken dat 'r krap wordt is de redding weer nabij. Toch blijft het wel een avontuur(vanaf 110% dus effectief 100% verbruikt) aan de paal, om een klein uur later met weer 83% prik mijn route te vervolgen. Het is inmiddels vier uur in de middag, maar Grenoble gaat absoluut lukken vandaag.

Ondanks dat het vandaag alweer dag 5 van de trip is en we best lange dagen hebben gemaakt voel ik me nog steeds superfris en boordevol energie, wat deels ook de DSR/X te danken is. De ontspannen zit, het goede zadel waar je het probleemloos een lange dag op vol kunt houden, z'n uitstekende stuureigenschappen en niet te vergeten z'n elektrische aandrijving. Ja, je leest het goed. geloof het of niet, maar het is opmerkelijk hoeveel relaxter een elektrische aandrijving rijdt. Zo relaxt, dat Ik besluit om mijn grens te verleggen: niet Grenoble, maar Bourg-en-Bresse wordt mijn einddoel voor vandaag, waar ik de tweede dag heb overnacht en van waaruit ik gemakkelijk in een dag naar Saint-Tropez had kunnen rijden, als ik het dag 3 niet rustig aan had gedaan. Nu kan ik bewijzen dat dat inderdaad zo is.

Zo’n 60 kilometer voor Grenoble las ik nog een kleine pauze in om bij een rustparkeerplaats de Zero bij te laden, raak (voor de zoveelste keer) in gesprek met lokale Fransen die me het hemd van het lijf vragen. Ik ga alvast op zoek naar een hotel, maar stel het boeken ervan tot Grenoble uit. Wanneer ik twee uur later om iets voor half acht Grenoble heb bereikt en de Zero weer aan de laadpaal zet (dezelfde als de Vanmorgen gaf 'ie 318 kilometer radius in het displayheenweg) besluit ik om met het reserveren te wachten tot in Bourg-en-Bresse. Het is inmiddels donker en op de heenweg is me dat ondanks donker vizier weliswaar prima afgegaan, maar dat was toen nog geen half uur en nu heb ik nog een kleine 150 kilometer te gaan. 

Ondanks de afwezigheid van straatverlichting en bermpaaltjes valt het rijden in het pikkedonker me alleszins mee, maar het begint wel af te koelen waardoor gaandeweg ondanks Pinlock m’n vizier begint te beslaan. Dan maar met open vizier rijden en door met een hand op de tank zo dicht mogelijk achter het scherm te kruipen is dat prima te doen. Twee uur en een kwartier duurt de 146 kilometer trip door de duisternis tot de Carrefour in Bourg-en-Bresse, waar ik de Zero weer aan de lader zet en op zoek ga naar een hotel. Het is inmiddels half elf en de enige optie die ik op dit late tijdstip nog heb is een IBIS hotel aan de tolweg A40, We weten het, we vallen in herhaling, maar wat is het hier toch gaaf. En wat rijdt die DSR/X toch lekker. In de bergen komt elektrisch pas écht tot z'n rechtmaar gelukkig voor mij is er ook een achteringang. Reserveren en op naar het hotel, om bij de doodlopende weg naar het hotel bij een gesloten hek te stranden, maar twee telefoontjes later komt iemand om het hek open te doen. 

Bij het hotel loop ik naar de vriendelijke meid die voor mij het hek heeft opengemaakt, bedank haar nogmaals en vertel, al wijzend naar de Zero, dat ik met een elektrische motor op pad ben en vraag haar of ik die ergens zou kunnen laden. Ze wijst naar een stopcontact aan de muur naast een raam en vraagt of ik daar wat mee kan. Mijn dag kan niet meer stuk, zet de Zero voor het raam en steek de 220V laadstekker in het stopcontact, morgenvroeg weer met 110% lading op pad. Ik neem nog een broodje en een biertje in het restaurant en ga daarna moe maar voldaan naar bed. Het is me toch mooi gelukt: 525 kilometer helemaal binnendoor van Saint-Tropez naar Bourge-en-Bresse in één dag tijd.