Zero DSR/X to Saint Tropez: de trip

Het TFT-display verraadt dat het al bijna half tien in de ochtend is als ik de Zero DSR/X de dijk opstuur. Voor een goede voorbereiding hadden we de motor het liefst een week op voorhand al in huis gehad, met name om een goed beeld te krijgen van de actieradius en de laadtijd, maar dat bleek helaas niet mogelijk te zijn, wat betekende dat we de trip de traditionele Freaks-manier zouden moeten doen – totaal onvoorbereid.
De eerste laadpoging in België gaat het meteen mis. Het laden wordt gestart, maar meteen weer afgebroken. Het was slechts een voorbode op wat onze deze trip allemaal te wachten stond

Dit soort weggetjes hebben we 't liefst, en de DSR/X is daar ook niet vies van, maar  qua tempo schiet het natuurlijk voor geen meter op en da's best lastig als je meer dan 1.300 km te gaan hebt

Snellaadstations bij de Lidl, dá's nog eens vooruitstrevend. Kun je meteen boodschappen doen of, zoals in ons geval, bij de bakker om de hoek een heerlijk stokbroodje gezond eten  Misschien zelfs beter zo, want hoe minder goed voorbereid, hoe eerder je de zwakheden van het systeem zult ontdekken. 

Helemaal onvoorbereid zijn we niet. In de Chargemap app hebben we al mogelijke routes bestudeerd en op basis daarvan in Mydrive kronkelroutes voor de eerste twee dagen gemaakt – dag 1 tot Verdun en dag 2 tot Grenoble, volgens TomTom respectievelijk 412 en 473 kilometer, van wat in totaal een kleine 1.300 km moeten zijn.

Als ik bij Waardenburg op de A2 in het kielzog van een vrachtauto over de Waalbrug rij besluit ik om de afrit bij Zaltbommel niet te nemen, maar tot Den Bosch op de snelweg te blijven en vanaf daar de route weer op de pikken. Al snel vraag ik me af of de optie ‘kronkelroute’ wel een slimme keuze is geweest. De route kronkelt weliswaar, maar dan voornamelijk van dorp tot dorp, waardoor ik me alleen maar in 30- en 60km zones bevind en het dus voor geen meter opschiet. Via de snelweg tot Maastricht was een betere keuze geweest.

Via Boxtel, Oirschot en Reusel passeer ik de Belgische grens richting Balen. De Zero DSR/X heeft zich in de eerste 100 kilometer al tot een aangename reisgezel ontpopt die lange afstanden op het lijf geschreven lijkt te zijn. De zit is super ontspannen en ondanks z’n hoogpoot-DNA krijg ik beide voeten gemakkelijk aan de grond. Wat afgelegde afstand mag het misschien niet echt vlotten, maar dat is meer iets mentaals dan dat ik fysiek vermoeid raak. Na bijna drie uur rijden voel ik me eigenlijk nog zo fris als een konijn op een plein, hoewel mijn maag zich inmiddels wel begint te rammelen. Ik spot een vijftal parkeerplaatsen met laadpaal nabij een hotel, waarvan eentje niet bezet, en besluit dat dit een mooi moment is om mezelf en de Zero te voeden.

Tot tweemaal toe gaat het echter mis en wordt het laadproces om onduidelijke redenen meteen afgebroken. Jammer, 2% erbij, maar wel 15 minuten verloren. Ik neem nog vlug een krentenbollen en vervolg de route naar het geplande laadstation bij een Lidl in Awans nabij Luik, Twee jaar geleden was Verdun het einddoel van ons elektrisch avontuur, destijds met de Zero SR/S, nu zijn we nog maar net iets verder dan een kwart waar ik een half uur later na 189 kilometer de Zero met nog 12% lading aan de paal zet en bij een bakker om de hoek voor een heerlijk vers gemaakte baguette ga, om een uur en tien minuten later met weer met volle maag en 88% prik mijn weg te vervolgen. 

Bij het tweede laadpunt, eveneens bij een Lidl in Neufchateau, besluit ik de route aan te passen. De uitgezette kronkelroute is op zich best een mooie route en de Zero rijdt echt superfijn, maar het schiet voor geen meter op. Na kort met het thuisfront te hebben gebeld, de training van de F1 te hebben gelezen en m’n mail te hebben bijgewerkt ga ik op zoek naar een hotel in Verdun en pas daar de route op aan, ditmaal via “Snelste route, vermijd snelweg”. Volgens TomTom is het 96 km tot het hotel, Ik besluit te laden tot 135 km radius om nu lekker gas te kunnen geven. Na veertig minuten laden (van 24% tot 78%) wordt het laatste deel van de etappe aanvaard, om – na onderweg nog wat toeristische foto’s te hebben gemaakt – uiteindelijk om kwart voor zeven met nog 14% restlading bij het hotel te arriveren, waar de Zero aan een laadpaal kan worden gezet.