Test: Ducati Multistrada V4 RS

Als in de paddock de Multistrada V4 RS op de circuitsessies wordt voorbereid rijst al snel het vermoeden dat één van die minpunten, het trage en zware sturen, wel eens een heel andere reden zou kunnen hebben: de bandenspanning voor is 2,1 bar (warm) en dat is voor op straat echt veel te laag, het is een waarde voor op circuit. Achter is het echter goed en dus wordt daar voor de sessies de bandenspanning wel verlaagd. En noe die hendjes, ehhh... wielen, de lucht eenDaarnaast checkt Ron nog even de setting van de vering, die in de Race-modus zowel voor als achter op ‘Hardest’ staat, en besluit deze van ‘Hardest’ op ‘Harder’ aan te passen, iets minder demping dus. 

Dat blijkt een verkeerde keuze te zijn. Bochtuit schiet de RS er als een kanonskogel vandoor, waardoor er toch wat beweging aan de achterkant ontstaat, terwijl ook bij het extreme remmen er onrust ontstaat, wat ergens wel te begrijpen is. Net als ik op straat is ook Ron op circuit enorm onder de indruk van de remvertraging die de firma Brembo heeft weten te realiseren, het probleem is echter dat de remmen nu wel een surplus aan gewicht moeten vertragen en hoe harder je remt, hoe meer die extra kilo’s de RS rechtdoor willen duwen en hoe meer beweging er dus ontstaat. 

Ook de “Hardest” setting van de vering zal hier geen uitkomst bieden. Het enige dat misschien zou werken is de vering van semi-actief om te zetten naar lineair, om de in- en uitgaande demping zelf fix af te stellen (zoals je dat bij de Panigale kunt doen), maar ook dan blijft het surplus aan gewicht (40 kilo!) een groot probleem. Qua power kan de RS het makkelijk aan, maar voor op circuit is ‘ie eigenlijk totaal ongeschikt.Kneedown wordt al lastig op zo'n hoogte, laat staan elbow down Te zwaar en een te hoog zwaartepunt. Maar daarmee is niet gezegd dat de lol er minder om is, de grijns op Rons gezicht na afloop van de eerste sessie spreekt boekdelen, net als de foto van Manu met beide wielen in de lucht. “Bwahhh, dat geit as enne Superbike, neet normaal”, zegt hij in z’n Limburgse dialect. 

Het blok loopt fantastisch en gaat er bovenin weliswaar goed vandoor, maar voelt geen enkel moment écht intimiderend aan. Dat heeft als grote voordeel dat de RS ontzettend gebruiksvriendelijk is, maar heeft wel als nadeel dat je niet het gevoel hebt met 180 paardenkrachten aan het stoeien te zijn. Verrast is Ron echter als ik ‘m zeg dat naast de baan de RS best bescheiden klonk. Een fraaie diepe sound, dat wel, maar luid allerminst. Terwijl vanuit het zadel hij een heel andere beleving had. “Man, dat ding klinkt bovenin, geweldig.” Zo zien we dat het liefst; een prachtige sound waar je zelf ten volle van kunt genieten en tegelijkertijd niet overdreven luid voor anderen om zich daaraan te storen. Ron bevestigt verder mijn vermoeden dat er iets met de quickshifter is, ook bij hem ging het af en toe mis met schakelen van 3 naar 4.