Test: PGM V8 eigenbouw

Met de leeftijd van 61 jaar is Paul Maloney een van die race engineers uit de hoge hoed van Australië en Nieuw Zeeland die de afgelopen 30 jaar in verhoudingsgewijs grote getalen de technische ruggengraad van raceteams in de MotoGP, WK Superbike en zelfs de Formule 1 zijn geweest. AAls ik 's avonds naar de kroeg ben geweest, dan heb ik daarna altijd zin in kebab of zoiets. Heb jij dat ook?fkomstig uit Castlemaine vlakbij waar hij tegenwoordig woont in de Victoria Goldfields ten noordwesten van Melbourne – ja, de plaats die de naam van dat bier draagt – begon Paul met motorrijden op 12-jarige leeftijd op een Royal Enfield Silver Bullet en zich niet onverdienstelijk ontwikkelde tot een bouwkundig engineer. Vijf jaar bracht hij in die sector door, waarna hij leraar wiskunde en natuurkunde op een middelbare school werd. In het midden van de jaren ’80 nam hij zijn rugzak en trok naar Europa, voor een verblijf van 12 maanden dat uiteindelijk 20 jaar werd.

Na in London als ‘eerste hulp’ loodgieter aan het werk te zijn gegaan – een lucratieve business die gecombineerd met de zwakke Australische dollar hem in staat stelde genoeg geld naar Australië te sturen om daarmee zijn huidige huis in het platteland buiten Castlemaine te kopen – bereikte Paul in 1988 eindelijk zijn ambitie om als monteur te gaan werken voor het Loctite Yamaha Superbike team dat door Steve Parrish werd gerund met als rijders Rob McElnea en Terry Rymer. Dit leidde tot een baan in Zweden voor de lokale Yamaha tuners die de motoren leverden voor Anders Andersson’s OW01, die aan het eind van het 1990 seizoen met racen ophield, waarna zijn plaats in het Team Yamaha Sweden werd ingenomen door het aanstormende talent Christer Lindholm, die Paul inhuurde als zijn enige monteur, vrachtwagen chauffeur, motor bouwer, tijdwaarnemer en flessenwasser.

“Het was de start van een fantastisch decennium,” blikt Paul nu terug. “Ik deed drie seizoenen in het WK Superbike met Christer, waarbij we samen alles deden. Hij finishte zevende in het 1993 kampioenschap, waarna we besloten over te stappen naar het Duitse Pro Superbike kampioenschap dat door Steve McLaughin, oprichter van het WK Superbike, werd gerund. We wonnen drie titels in vijf jaar en eindigden twee keer als runner-up, waarvan het laatste seizoen in zekere zin het meest bevredigend is geweest. 1999 was het jaar dat de nieuwe R7 zijn intrede deed die problemen met de lagering van de krukas had, daarnaast was de Japanse benzine-injectie verre van perfect. Ik loste het probleem van de krukas op en monteerde een MoTeC, waar ik inmiddels veel ervaring mee had. Christer won de Pro Superbike titel dat jaar en reed het seizoen met dezelfde krukas uit – het was het enige belangrijke succes dat met de R7 ooit werd behaald, zelfs in handen van Haga.

Na een jaar met Italiaanse politiek te hebben geworsteld in het Belgarda Yamaha Team, en nog een jaar in Zwitserland bij Sauber F1 om de Petronas engineers te helpen bij de ontwikkeling van een driecilinder MotoGP motor op basis van een-derde van de Ferrari V-10 die op dat moment door Sauber werd geracet – en in een later stadium de Foggy Petronas Superbike motor werd, verhuisde Maloney in 2001 naar Beieren, waar hij ging werken voor Harald Eckl’s Kawasaki World Superbike fabrieksteam. Toen Kawasaki aan het eind van 2002 dapper naar de MotoGP terugkeerde kreeg Maloney de taak de blokken van de ZX-RR fabrieksmachines in Eckl’s werkplaats op te bouwen. Aan het eind van 2004 werd dit werk overgenomen door de monteurs in Japan. Na een paar jaar vanuit Eckl’s werkplaats aan andere projecten te hebben gewerkt keerde Paul in 2007 terug naar Down Under, en besloot na een jaar met Paul Free in het Honda Australia Superbike Team te hebben gewerkt om zich volledig te gaan richten op de ontwikkeling van de PGM V8 motorfiets die hij al tien jaar in gedachten had. Zeven jaar later is het eindelijk zo ver.

Een Kapsalon noemen ze dat daar. Nee echt, je moet het gewoon eens proberen. Patat onderin, daarboven de kebab en daarover kaas laten smelten. Voor het gezonde zit er ook nog wat sla tussen. Het is een calorieënbom, maar o-zo lekker na een paar potten bier.