Test: PGM V8 eigenbouw

We zijn twee maanden verder als ik met een brede grijns op mijn gezicht weer terugkeer naar het hoofdkantoor van Maltec Performance, gelegen in de Goldfields regio van Victoria, na de dag te hebben doorgebracht op de meest indrukwekkende multi-cilinder waanzin waar ik ooit de eer heb gehad om op te mogen rijden. Kijk alleen al naar die technische data als je denkt dat ik overdrijf, want de PGM V8 waar ik de hele dag mee in de weer ben geweest heeft op de Dyno een vermogen van 334 pk aan het a334 pk en 214 Nm koppel. Goeiendag dan...chterwiel eruit geperst bij 12.800 toeren en een koppel van 214 Nm bij 9.500 toeren per minuut. En dat met een koppeling die licht genoeg is om met één vinger te bedienen, op een motor die als zachtaardig poesje op lage snelheid door de dorpjes snort, om dat op de snelweg bij vrije baan in een oogwenk om te zetten in de brul van de Leeuwenkoning als je de ride-by-wire gasklep tegen de stuit opendraait. Zorg er echter wel voor dat je jezelf schrap, erg schrap hebt gezet als je dit doet, want met ‘slechts’ 242 kg aan rijklaargewicht bij een volle 16,5 liter tank dat in gang moet worden gezet komt de PGM V8 het dichtst bij een straatlegale dragracer wat ik ooit heb ervaren – en dat is inclusief de Vee Two Super Squalo V-Twin ‘wat-ooit-een-Ducati-was’, die met ‘slechts’ 204 pk aan het achterwiel vergeleken met deze V8 een fiets voor mietjes was. Grappig detail – ook die fiets kwam uit Australië.

Australië, het land waar alles kan, waar problemen als kansen worden gezien, tegenslag een uitdaging en het glas altijd halfvol in plaats van halfleeg is. Het is een plaats waar mensen zich niet afvragen óf, maar hoe een probleem kan worden opgelost. Dus toen expat Aussie MotoGP race engineer Paul Maloney – hij was het dus inderdaad– besloot om, na twintig jaar in Europa’s MotoGP en Superbike paddocks te hebben gewerkt (zie kader), terug naar huis te keren om de V8 Streetfighter te bouwen die al meer dan een decennium in z’n gedachten spookte, deed hij precies dat – alsof het niets was. Hij deed het bovendien zonder bekend te maken dat deze gast in Victoria een V8 Streetfighter of iets dergelijks aan het bouwen was. Waarom?

"Tijdens mijn verblijf in Europa heb ik veel tijd in een truck kriskras door het continent doorgebracht, in het bijzonder toen ik met (Zweeds Superbike kampioen) Christian Lindholm samenwerkte,” zegt Paul als we in de late namiddag op de patio van zijn huis in de Victoria Goldfields ten noordwesten van Melbourne van een kopje thee aan het genieten zijn. “We deden er 45 uur over om van Stockholm naar Spanje af te reizen, waarbij we alleen stopten om te tanken. Ik had veel tijd om na te denken, en terwijl de truck voort denderde kwam ik op het idee voor deze motor. Ik denk dat ik op dat moment Ian Drysdale’s V8 (een ander product van Melbourne’s maffia van mechanische vrijbuiters, op minder dan 100 km afstand van PGM HQ gebouwd, red.) al had gezien, mAlsof je met twee R1'en op pad bent. Oh wacht, dat ben je strikt genomen ook...aar voor lange, lange tijd had ik al het idee gehad om zelf een V8 te bouwen, met de cilinders en koppen van een Yamaha R1. Maar eerst maakte ik alle tekeningen op basis van een Kawasaki 750, omdat de ZX-7RR gescheiden cilinders had, wat het carter stukken eenvoudiger maakte – bij de eerste R1 maakten de cilinders deel van het (boven)carter uit. Het werd eerst dus een 1.500 cc V8 op basis van twee 750 Kawasaki’s, omdat ik bij Harald Eckl toegang tot alle onderdelen had. Maar net op het moment dat ik met de bouw was begonnen, kwam Yamaha met de 2004 R1 die van losse cilinders was voorzien. Ik controleerde de afmetingen en zelfs met de 2 liter motor zou de V8 niet breder worden, dus maakte ik vanaf dat moment van de Yamaha onderdelen gebruik, mede ook dankzij mijn tien jaar ervaring met Yamaha voor mijn Eckl tijd. Pas nadat ik vanuit Europa terugkeerde naar Australië kon ik er pas goed voor gaan zitten – en wat je zojuist hebt gereden is het resultaat."

En wát een resultaat. Het is moeilijk om niet té enthousiast te zijn hoe doordacht praktisch en absoluut rijdbaar de PGM V8 in de echte wereld is, want buiten z’n ongetwijfeld massieve visuele verschijning heb je geen flauw idee van z’n schijnbaar onbegrensde vermogen als je op de fiets stapt. Op contact zetten, starten en wegrijden, om daarna te genieten van de fantastische aria (een ander woord is er niet voor) die uit de twee Akrapovic 4-2-1 uitlaatsystemen klinkt. An dat is nog maar bij lage snelheid – geef gas en het geluid is letterlijk indrukwekkend, zowel voor toeschouwers als de gelukkige persoon die op dat moment op het zadel zit en met z’n rechterhand die muziek aan het maken is. Ik heb verschillende varianten gereden van de eveneens opmerkelijke kleinere Drysdale V8 in zowel 750cc als 1.000 cc uitvoering, maar die konden  - evenals de 750 Superbike die ik in het eind van de jaren ’90 in Australië heb geracet, niet tippen aan de symfonie die door deze PGM V8 ten gehore wordt gebracht.

En het stuurt ook nog eens...