Vergelijk: Tourbuffels in de Taunus

Het valt niet altijd mee om een vergelijkingstest te organiseren. Om alle gewenste motoren in dezelfde periode beschikbaar te krijgen moet vaak ver vooruit worden gepland, en zelfs dan blijkt het niet altijd te lukken. Laat staan een test die laat in het seizoen plaats zal vinden, als de meeste importeurs hun demo-fietsen al in de uitverkoop hebben gedaan. Dit vergelijk werd nog extra moeilijk gemaakt omdat we van Triumph wél de toezegging hadden gehad als eerste met de motor te mogen rijden zodra deze in Nederland zou zijn, maar men geen idee had wanneer dat zou zijn. Als op donderdagochtend bij onze redactie de telefoon gaat dat de motor eindelijk bij de importeur is gearriveerd hebben we welgeteld één week de tijd om alles te organiseren. Meteorologisch gezien zou het toch echt winter moeten zijn. Lijkt haast warmer dan de afgelopen zomerEerst bij BMW, die voor ons een K1600GT in kan plannen. Een R1200RT was misschien een betere keus geweest, maar met de ervaring van de vette zescilinder nog vers in het geheugen maken we ditmaal graag van het aanbod gebruik. Met de Trophy en de K1600 al vastgelegd gaat de keus voor de derde motor meteen uit naar de Honda GoldWing, die als über-tourbuffel perfect in dit plaatje past en bovendien voor modeljaar 2012 flink is vernieuwd, maar deze blijkt helaas niet beschikbaar te zijn. Ook de Pan European blijkt geen optie te zijn, waarna het plan richting Kawasaki wordt verschoven. Ook de 1400 GTR blijkt al door de Groene importeur uit de demo te zijn gehaald, maar enkele telefoontjes verder vernemen we dat er bij Motoport Uithoorn een 2012 model in de verkoop staat. Of wij daar een kleine week gebruik van mogen maken. Motoport Uithoorn’s eigenaar Mario “ik kijk regelmatig op jullie website”werkt graag mee aan onze test , waarna een hotel in Duitsland kan worden gezocht. Normaal gesproken rond deze tijd van het jaar geen enkel probleem, maar het hotel vlak bij Nassau waar onze voorkeur naar uitgaat blijkt één week per jaar, uitgerekend de week van onze test, gesloten te zijn.

Het gevoel bekuipt ons steeds meer dat dit weer op een typische Motorfreaks test uit zal draaien, hetgeen wordt versterkt als ik de Trophy heb bepakt om richting afspreekpunt te gaan en het zoals maar al te vaak dit jaar begint te regenen. En niet een klein beetje, een regenstorm die in Engeland het nodige onder water weet te zetten raast over ons land waardoor we de test al in het water zien vallen. Met de handvatverwarming en zadelverwarming in standje één wordt de rit over de A12 naar de grens ingezet, waar de andere twee motoren al op me staan te wachten.Ditmaal bereden door twee van onze TTT Bergtraining instructeurs, die niet alleen over erg veel Kale bomen wijzen er toch echt op dat het al een tijdje geen zomer meer isrijervaring beschikken maar in het dagelijkse leven als motoragent door het leven gaan en als zodanig wel gewend zijn onder dit soort omstandigheden op pad te zijn. Een bak koffie later vervolgen we Freaks-getrouw een uur te laat onze weg, die de komende twee uur over de snelweg zal worden afgelegd. Met een ieder al flink wat snelweg kilometers op de eigen motor afgelegd wordt meteen van motor gewisseld, zodat bij het verlaten van de Duitse Autobahn we alle motoren hebben gehad.

Overstappend van de Trophy op de 1400 GTR valt meteen op hoeveel sportiever de motor zit. En hoe verdomd aangenaam zadelverwarming onder deze weersomstandigheden is. De motor voelt zwaarder, hoger en breder, waardoor ik met m’n 1.72 mtr lengte maar net met de punt van m’n laars contact met moeder aarde weet te maken. Opmerkelijk, want naast elkaar gezet lijkt de GTR toch duidelijk de laagste van dit trio te zijn. Eenmaal op snelheid op de Autobahn valt de GTR in eerste instantie tegen, hoewel de Japanner op papier beduidend sterker moet zijn dan de Brit voelt dat helemaal niet zo. Tot we ons realiseren dat de zesde versnelling bij de Kawa geen zes maar een overdrive is. Het weer wordt steeds beter en wij rijden duidelijk van het regenfront af, maar krijgen daarentegen wel bij tijd en wijle met flinke zijwinden te maken. De Triumph en de Beemer gaat dat nog redelijk af, maar bij tempo 200 heeft de Kawa bijna de hele rijstrook nodig. Maar doet dat wel met het ‘ECO’ teken in het display opgelicht, ten teken dat we economisch verantwoord aan het rijden zijn. Hetgeen ook tijdens het tanken zal blijken,bij tempo 200 gaat de Kawa behoorlijk economisch met één liter brandstof en hoeft er drie liter minder te worden getankt dan bij de Triumph en de BMW,    
Drie verschillende motoren, drie verschillende concepten, maar met hetzelfde doel: de zescilinder BMW, de viercilinder Kawasaki en de driecilinder Triumph. Alleen bij de BMW is het motorblok prominent in beeld

die elkaar qua verbruik amper ontlopen. Wat voor de BMW eigenlijk nog geeneens zo verkeerd is, per slot van rekening is het met 1600cc de dikste fiets van dit trio, heeft ‘ie de meeste cilinders én beschikt ‘ie over een acceleratie met bijpassend geluid – wat door de Akrapovic einddempers nog extra wordt versterkt, dankuwelzeerbeleeft BMW voor deze keuze – die helemaal verslavend is. Als een échte supersport knalt de K1600GT er vandoor zodra het gas wordt opengedraaid, waarbij het geen ene moer uitmaakt of je nou in de derde of zesde versnelling zit.

Hoewel het op elk van de drie motoren goed vertoeven is staan ze qua zithouding mijlenver uit elkaar. De Trophy lijkt de hoogste zit te hebben en geeft je het gevoel op de motor te hebben plaatsgenomen, maar de voetsteunen en het stuur zitten precies waar je ze verwachten zou, wat resulteert in een heel ontspannen zit met het stuur lekker dichtbij en de knieën niet te sportief. De elektrisch verstelbare ruit geeft een extra dimensie, in de hoogste stand is het compleet stil achter de ruit waardoor je haast zou denken in een auto te zitten. De Kawasaki daarentegen heeft een veel sportievere zit en kan niet verbloemen over veel ZZR1400 DNA te beschikken. En dus staan relatief gezien de voetsteunen sportief hoog, het stuur sportief laag en is de ruit beduidend kleiner dan die van de andere twee. De windbescherming op zich is bij de Kawa prima voor elkaar (maar kan niet tippen aan de Triumph en de BMW), maar in welke stand de elektrisch verstelbare ruit ook wordt gezet, we worden niet vrolijk van de windruis in de helm. Hetgeen ook voor de BMW geldt, die weliswaar over een veel groter scherm beschikt dat niet veel onderdoet voor dat van de Triumph en een goede windbescherming geeft, maar waarbij we het in de helm niet stil kunnen krijgen. Vergeleken met de andere twee lijkt de K1600GT haast over een chopperzithouding te beschikken, de kont omlaag en de armen ophoog. En toch, hoezeer de zithoudingen van de drie fietsen ook uit elkaar blijken te liggen en het elke keer bij overstappen weer wennen is, na 10 minuten rijden voelt het ook bij de Kawa en Beemer als erg natuurlijk aan.