Vergelijk: R1200GS vs Adventure R vs Explorer XC

Het zonnige lenteweer is echter van korte duur, de volgende dag heeft Pluvius opnieuw alle hemelsluizen opengezet en als dát nog niet erg genoeg is worden we het eerste uur ook nog door dikke mist geplaagd. Zó extreem dat zelf met Pinlock het vizier beslaat. Omstandigheden waar niet alleen de Triumph niet echt wakker van licht, m  
Alle drie de schermen zijn in hoogte in te stellen, maar bij de BMW gaat dat werkelijk briljant. Het ruitje van de KTM is te klein en biedt daardoor ook in de hoge stand maar weinig bescherming
  
De bediening zit bij alle drie de motoren aan het stuur. De KTM is kinderlijk eenvoudig te bedienen, BMW heeft voor de op de K1600 geintroduceerde Joggle gekozen en ook de Triumph heb je snel onder de knie, hoewel die knoppen er best oubollig uitzien
  
Standaard voorbereid op een kofferset. KTM kiest daarbij voor een ander ophangsysteem, waardoor het kontje zonder koffers er mooier uitzietaar waaronder de Adventure R nu ineens een stuk fijner te rijden is. Om meer comfort aan de voorkant te krijgen hebben we zowel de ingaande als uitgaande demping een klik zachter gezet, wat een goede zet blijkt te zijn. Het vertrouwen dat de fiets in het droge door de meer aanvallende houding heeft gewekt wordt in de regen niet beschaamd, waardoor nu ook in de regen er met de Adventure R het hardst kan worden gereden. De Conti TrailAttacks 2 bieden ook nu goede grip en buiten een glijdend achterwiel om, dat dankzij de tractiecontrole weer netjes in het gareel wordt gebracht, worden we op geen enkel moment door de fiets verrast. Eenmaal aan het sturen zijn de trillingen van het motorblok niet meer relevant en ook de extreem hoge zithouding neem je graag voor lief. De versnellingsbak is trefzeker en schakelt erg licht, de gasrespons is in de normale stand niet té extreem en de remmen zijn goed te bedienen, waarbij het ABS ook in de regen pas verdomd laat ingrijpt. Enkel de zijstandaard is lastig te bedienen, waardoor ik met mijn korte benen meermaals een beroep op mijn collega’s moet doen.

 Army Green. Zou dat zijn om te benadrukken dat ze bijna zeventig jaar geleden de oorlog hebben gewonnen?

Ook de Explorer XC ontpopt zich nu weer tot een heerlijke fiets, hoewel hij wel voelbaar zwaarder stuurt dan de Adventure R. Neutraal stuurgedrag, smeuïg motorblok, goede windbescherming, goede versnellingsbak en dito cardanaandrijving wordt in het logboek genoteerd. Een echte allemansvriend die precies doet wat je wilt, geen echte negatieve punten heeft maar ook niets heeft waar hij ten opzichte van de anderen in uitblinkt. En de Oostenrijkers, wat deden die toen eigenlijk? Geen idee, maar zeker weten dat met deze motor de strijd toen heel anders was geweestHeel anders vergaat het ons nu weer op de R1200GS, die in de regen bij ons steeds minder populair begint te worden. Het onvoorspelbare wegglijdende voorwiel maakt dat het vertrouwen ver is te zoeken en we meer en meer het gevoel hebben op eieren aan het rijden te zijn, wat het alleen nog maar erger maakt.

Maar dat is niet het enige waar we ons op de R1200GS aan storen. De fiets mag dan erg lichtvoetig sturen, een goede zithouding en dito windbescherming hebben en over een waanzinnig sterk motorblok beschikken dat voor je gevoel twintig pk meer dan de andere twee te hebben, terwijl hij juist over het minste vermogen beschikt, maar heeft nog steeds een erg rauwe cardanaandrijving die je doet afvragen of er wel genoeg cardanolie in zit en heeft een versnellingsbak die weliswaar een heel stuk beter is dan de oude GS, maar nog steeds niet van drie naar twee of van twee naar één wil worden teruggeschakeld: luidruchtig en lomp. Ook heeft de fiets bij constant tempo van zo tussen de 40 en 100 km/u een zeurderige aandrijving, alsof er dan wel, dan niet ontbranding is en je geen constante aandrijfkracht hebt.

De oorlog mogen ze hebben verloren, maar ze zijn wel sterker dan ooit uit de strijd gekomen