Rockin' Naked 600

Dames en heren: de Allesisandersshow

Nou is vooraf de vraag al duidelijk: past de Kawa hier eigenlijk wel bij? Heeft toch zomaar even 150 cc meer natuurlijk en zo… voor deze keer mag het ding mee; niet alleen om zich te bewijzen; hetzij als feilloos in het rijtje passend, hetzij als ‘minder verstandig’ besluit, maar tevens is het zo zielig anders. Een klasse apart en zo… schiet niet op. Dus hop; mee dat ding. De overige drie kennen we, waarbij twee van de drie afgelopen winter flink aangepakt zijn en iets te bewijzen hebben, nummer drie mag dan weliswaar niet echt veranderd zijn; een jaar geleden was de Suzuki – want daar hebben we het over – unaniem de leukste van het stel.

Zonder al te veel in details te treden – dat hebben we immers al gedaan – hebben zowel Yamaha als Honda, en Kawasaki, hun huiswerk gedaan. En hoe. Van de oude Hornet is behalve de naam haast niets meer over, en waar we een vorige keer nog beweerden dat het beestje er nog goed uit zag voor zijn leeftijd… kijk dít dan… van kruin tot kont herontworpen, heroverwogen en gereïntroduceerd. We waren het allemaal al lang weer vergeten, maar tot nu toe werd de Hornet nog immer gevoed door carburateurs. Niet meer bij deze nieuwe uitvoering, en alsof dat nog niet genoeg is heeft Honda niet zomaar een blok als basis genomen, maar wel hetzelfde als de 2007 CBR. Over vernieuwingsdrang gesproken.

Anders
Zo ook de Yamaha, die het – o dejá vú – anders aanpakt. De motor is op cruciale punten aangepakt en staat hier nu gemener, strakker en meer als eenheid voor ons. Totdat we de oude foto’s er bij pakken en ineens tot de ontdekking komen dat de motor uiterlijk, behalve de tellerunit, eigenlijk geen spat is veranderd. Old legends never die. Maar schijn bedriegt weer eens. Yamaha gooit het vooral op onderhuidse vernieuwingen. Kawasaki is weer wat duidelijker, net als zijn grote broer heeft de Z750 een forse metamorfose ondergaan en is, om te rijden, totaal vernieuwd.

Meest opvallend is de trend, door de meesten opgepikt, om alles meer naar voren en op de neus te concentreren. Het stuur staat lager en zit aangenaam dicht bij de rijder, zodat deze meer controle over de motor heeft en de motor directer reageert. Maar wacht eens - had de GSR dat niet al een jaar eerder? Jawel, maar was dat niet ook juist de reden dat de Suzuki zo de voorkeur genoot? De concurrentie is niet gek, en in de afzonderlijke pogingen weer bovenaan de lijst te komen worden pluspunten van de leider in het klassement minutieus onder de loep genomen en waar mogelijk in het eigen ontwerp meegenomen. Logisch gevolg is dus dat bijna alle motoren in meer of mindere mate ditzelfde idee hebben overgenomen. Bijna, want Yamaha doet daar eigenlijk nog het minst aan mee. Hoeven ze ook niet, want die hebben eerst eens gelet op hun eigen pluspunten - die van de FZ1. Een recht stuur zoals op die literfiets was kennelijk net iets té vooruitstrevend, maar om toch het idee te krijgen is het chromen stuur van weleer vervangen door een veel rechter (en matgekleurd) exemplaar….op flinke risers. Het oog wil ook wat, en dat is zeker een verbetering. Zeker vergeleken met de rest staan de stuurhelften nog best hoog, maar los daarvan gaat Yamaha gewoon haar eigen gang, en wie zegt dat dat niet de juiste is? Zit helemaal zo slecht nog niet, dus wat zou er mis mee moeten zijn?

Displays



Met alle nieuwe jasjes, liposuctie-operaties en makeovers zien alle vier de Rockers er geen dag ouder uit dan vijftig. Alleen… vijftigers willen af en toe wel eens een heel klein beetje moeite krijgen met lezen. En áls we dan een minpuntje wilen ontdekken aan de Honda, dan is het de afleesbaarheid van het dashboard. Was de vorige nog een toonbeeld van ‘zo moet het’ en bovendien niet te zuinig wat informatievoorziening betreft; bij de nieuwe versie is die trend ietsje ver doorgezet, wat resulteert in een weliswaar heel erg informatief display, maar niet bepaald ontzettend afleesbaar. Je zoekt eigenlijk continu naar de juiste waarde tussen tripmeter, tijd, odometer, temperatuur, snelheid en tankinhoud… want nog steeds is een versnellingisindicator voorbehouden aan de concurrent. Maar ja; dat zou er ook nog maar bij gewurmd moeten worden… dan toch maar liever niet.

Die gearindicator is dus nog immer uniek voor de Suzuki, die daartegenover wel net wat meer gegevens heeft moeten verstoppen achter de selectieknop. En op de een of andere manier lijkt het alsof, dankzij de mooie carbonlook tellerbehuizing, de randjes net ietsje dikker geworden zijn en zo de hoekjes van de cijfertjes afsnoepen. Alsof het allemaal nèt niet past. Dan is het bij Yamaha en Kawasaki wel anders, alsof ze zó ontzettend geschrokken zijn van het commentaar op hun vorige uitvoering dat ze spontaan de meest overzichtelijke tellerpartij ontworpen hebben. Misschien minder hip dan een lcd-toerenteller, maar wel zo afleesbaar.