Rockin' Naked 600

Conclusie

Gaat dat nog een beetje lukken vandaag met die groepsfoto of hoe zit dat? 

Het is ons weer gelukt: een totaal onsamenhangend verhaal en een optelsom waar niet uit te komen valt. Het lijkt wel politiek.. nou is dat op zich geen slecht idee ook: in plaats van de beste uit te kiezen, concentreren we ons eerst eens op de ‘minst slechte’. Met aanhalingstekens uiteraard, want welk van de vier je ook neemt; je kan er héél gelukkig mee worden.

Suzuki heeft als oudgediende een achterstand, juist omdat de rest zo’n enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt. De motor is zéker niet slechter geworden, de rest is simpelweg béter. Wel blijft de supergoede zithouding, het ontzettend lichtvoetige karakter en ook het snelle oppikken van het blok, minder is de gasrespons die nogal direct is en de vermogensafgifte. Niet dat daar direct iets aan mankeert, maar zet er dan geen Yamaha naast; het eindschot wat de stemvork biedt kan de Suzuki niet aan tippen.

De FZ6 daarentegen worstelt met deze nieuwe trend wat door zijn veel relaxtere zithouding en algehele ‘degelijkheid’; al is dat op zich geen minpunt: het is ook geen plus en dus valt de FZ6 net niet genoeg op tussen de rest. De Honda is honderd procent verbeterd maar mankeert nog wat op het vlak van dashboard en het feit dat de bak wat rommelig is. Nou had niet iedereen hier problemen mee; degenen die dat wel hadden schakelden op de andere motoren niet minder lomp en hadden daar niet dezelfde ervaring mee. En tot slot de Kawasaki…het merkbare beetje extra gewicht, bulk en omvang wordt ruimschoots goedgemaakt door de extreem agressieve houding en speelse rijeigenschappen.

Speelt de 750 vals? Misschien, maar dit wordt deels gecompenseerd doordat de motor merkbaar forser is. Zou je de motor om kunnen toveren naar 600 cc met de bijbehorende effecten, dan staat hier een monsterlijke machine.

Uiteindelijk belandt de Kawasaki tweemaal op de eerste plaats en éénmaal op de tweede. De Honda scoort een eerste, tweede en zelfs derde plaats. Echt verrassend is dit niet; de Honda is écht een verrassing. In tegenstelling tot een jaar eerder komen alle papieren pluspunten ditmaal wél volledig uit de verf; tel alles op en je moet haast wel tot de conclusie komen dat ze het wéér geflikt hebben daar in Japan. Wellicht niet op elk punt haantje de voorste; zowel Yamaha als Suzuki scoren op specifieke punten hóger en qua schakelmechanisme is de Hornet zelfs belabberd; als je maar consequent scoort kom je alsnóg op het hoogste puntentotaal - en dat wéét Honda.

Wat de Gevleugelde hoek echter niet anticipeerde is die vermaledijde Kawasaki. Het venijn zit 'm, o ironie, weer in de beet van de Groene Appel; alles wat de Honda kan, kan de Kawa ook - en beter. De kleur had niet toepasselijker kunnen zijn; de Z is gewoon giftig. Qua rijeigenschappen, qua zitpositie (zéker qua zitpositie...o mjam), qua stuurgedrag en qua vermogensafgifte. En natuurlijk, het is een 750 die het opneemt tegen een drietal 600jes, maar daar staat weldegelijk tegenover dat de Kawa zwaarvoetiger is; dikker en voelbaar forser. Dat is, zeker in dit segment, een flink nadeel: de Honda gooit er met zijn 177 kilo droog een stal van 103 paarden tegenaan; de Z moet het met 207 kilo met 106 paarden doen...

Desondanks maakt de rijsensatie zóveel goed dat, zelfs al zou de Kawa het met een eerlijke 600 cc moeten doen, de uitslag vooralsnog hetzelfde zou zijn. Maar dat wist Herr Brigadier ook al.