Middenklasse naakt: Met de billen bloot

Het Duitse Eifelgebied staat te boek als motorische trekpleister. Net aan de oostzijde van Limburg en België gelegen ligt het aantrekkelijk dichtbij en het strekt zich kilometers ver uit in elke richting. Heb je een uitvalsbasis langs de Belgische grens dan zijn de keuzes legio: of je rijdt dieper Duitsland in, of je steekt vlot over naar België voor een dagtripje Ardennen, of je stuurt een heel klein stukje zuidelijker en onderwerpt de wegen van Luxemburg aan een onderzoek. Vanuit onze uitvalsbasis in Schönecken, vlakbij Prüm,

vallen alle vier de landen binnen acceptabel bereik. En uiteraard zijn er voor de fanatieke sportfan maar liefst twee prominente opties: enerzijds de omloop van Spa-Francorchamps, anderzijds de Groene Hel van de Nürburgring. Vooral die laatste valt met kinderlijke eenvoud in te plannen in een dagschema aangezien het de meeste tijd toegankelijk is voor een ieder die eens een ronde of meer wil wagen. Een heuvelachtig gebied als dit, bespikkeld met lieftallige dorpjes die gebouwd zijn rond eeuwenoude vestingen in elke staat van ontbinding, vraagt om toepasselijk vervoer. Enerzijds zijn de wegen ideaal om serieus eens wat met de bovenarmen te werken, anderzijds is de variëteit in omstandigheden en het contrast tussen vloeiende doorgaande tweebaans- wegen en kronkelende kruip- en sluipweggetjes een gedegen argument iets veelzijdigers dan een pure supersports als ideaal gereedschap te bestempelen. Gecombineerd met het gegeven dat bezoekers van dit gebied meestal meerdere dagen ter plaatse vertoeven en de daaraan gekoppelde bagagevraag is de optie van naked een voor de hand liggende. Wel motorkarakteristiek en het gewicht van een supersport, maar niet de verkrampte zithouding. Sterker nog, het ontbreken van een kuip en het daarvoor in de plaats gekomen brede stuur maken de motor des te controleerbaarder en des te meer gooi- en smijtbaar. Een tasje achterop maakt niks uit, gewoon lekker breed gaan zitten en vegen maar. Een dorpje? Geen enkel probleem, daar zoeven we zonder een centje pijn doorheen. Een lang recht stuk? Oren naar achter en vliegen maar. Rotondes zijn er om twee redenen: om met een knie aan de grond en een hand in de zij te wachten op je medereizigers

en om er met een fraaie wheelie weer vandaan te rijden. Af en toe een minder goed geasfalteerd stuk weg maakt weinig uit, een dik bebost en dus na een regenbui moeizaam drogend gebied evenmin. Het is dan ook niet vreemd dat de voertaal hier in de feestdagen alles behalve Duits is. Niet dat dat iets uitmaakt trouwens, de lokale bevolking is meer dan afdoende ingespeeld op de onkunde van de toerist.

Drie maal een nagenoeg dezelfde rem, maar toch een wereld van verschil. De Yamaha had een goede vertraging, maar ook een irritante trilling, de Suzuki vraagt té veel handkracht en de Honda heeft het ditmaal bij het juiste eind. Lekker fel met een stevige bite, én daarbij nog wel goed doseerbaar.

Met de populariteit van dit gebied in het achterhoofd was er enige twijfel of het wel slim was om uitgerekend het hemelvaartweekend te nemen om hier door te brengen, maar in de praktijk viel het enorm mee. Weliswaar vielen de donderdag en vrijdag volledig in het water, de zaterdag en zondag werden slechts beter en beter. Hoeveel invloed dit op de drukte gehad kan hebben is nog de vraag, de keus om de gebaande wegen te vermijden en juist een ander deel van de steek op te zoeken (voor zover mogelijk) maakte het een waar genot. Zelfs een honingpot als de Nürburgring viel nog alleszins mee. En wat rest zijn enkel bossen, heuvels en kilometers kronkelende wegen.

Ed Smits Dat deze test geen gemakkelijk verhaal zou worden, dat is iets dat ik op voorhand wel had verwacht, zeker nadat ik de technische gegevens van deze motorfietsen naast elkaar had gelegd. Dat hier, ondanks de op papier zo kleine verschillen, drie totaal verschillende fietsen staan had ik daarentegen niet verwacht. Elk van deze drie fabrikanten heeft op zijn manier - en met succes - invulling gegeven aan de term "Naked", en dat maakt het juist zo lastig om een winnaar aan te wijzen. Of toch wel? De Honda heeft van deze drie fietsen het beste "totaalpakket", erg gemakkelijk in omgang, licht en compact en zal je nooit verrassen (of in de steek laten). De Yamaha zou zo door het leven kunnen gaan als supersport, maar wist bij mij geen gevoelige snaar te raken. Iets wat de Suzuki daarentegen wel lukte. Breed, agressief en ontzettend kort op het voorwiel maakt dat je de hele wereld aan denkt te kunnen met de GSR. Tel het strakke rijwielgedeelte en sterke motor daarbij op en je weet waarom de fiets een terechte winnaar is geworden.

Robert-Jan Dijkman Een eerste, tweede en derde plaats benoemen in een klasse die zo dicht bij elkaar ligt is geen gemakkelijke opgave. De motoren liggen zo dicht bij elkaar dat ik, toen ik van de Yamaha overstapte op de Honda, in de eerste instantie het verschil bijna niet voelde. Ga je er dan echter eens lekker voor zitten zoals wij hebben gedaan dan komen de verschillen echter gauw genoeg naar boven drijven. De Suzuki, waarvan het verschil meteen merkbaar is, blijkt dan heel wat dichter bij de anderen te liggen dan ik vooraf had gedacht. De winnaar is dus afhankelijk van hetgeen voor jou belangrijk is en is dus ook zo subjectief als de pest.. Wie van de drie de winnaar is, is mij eigenlijk nog steeds niet duidelijk, maar ga ik puur op mijn gevoel af -dat is dat subjectieve- dan zeg ik Honda. Omdat ik me op die fiets simpelweg het beste thuis voelde en omdat het "hoog in de toeren" effect niet (meer) aan mij is besteed. Maar laat me daarna niet nog een keer op de Yamaha rijden, want dan raak ik weer in vertwijfeling.

Vincent Burger Natuurlijk had ik een voorgevoel en natuurlijk had ik een favoriet. Maar hoe anders is vaak de praktijk ten opzichte van eerder opgedane en op zichzelf staande ervaringen... Ik wist me van een eerdere test te herinneren dat de Fazer toendertijd dé fiets was. Totdat we een jaar geleden de Fazer samen met de Kawasaki Z750 hadden en ik amper iets van de speerpunten van voorheen terug kon vinden. De Hornet daarentegen stond al niet best in mijn herinnering, totdat we de uitdraai onder ogen kregen... Mijn meest recente ervaring was die met de GSR, die ik tijdens de introductie reeds aan de tand heb kunnen voelen en waar toen elke collega zeer goed over te spreken was... alleen hoe zou deze zich houden ten overstaan van de rest? Rationeel? In het geheel niet maat ik wilde echt wel dat de GSR mijn verwachtingen waar zou maken, al was het alleen maar om aan mezelf te bewijzen dat ik het juist had. En wat blijkt...