Ducati 848 vs. Suzuki GSX-R 750

De polder in

Onderweg naar de polder rijden we via Vlaardingen, om onze huisfotograaf op te halen, richting de Kinderdijk. Ik heb het geluk dat ik in het drukke Vlaardingse verkeer op de Ducati mag zitten en dat is in tegenstelling tot onze bestemming geen kinderspel. De snelheid komt niet boven de 10 km/h per uur uit en dat betekent koppeling erbij. Met de zwaar werkende koppeling van de Duc is na 10 minuten de pret echt over. Door creatief gebruik te maken van de koppeling: in z’n één, gas, snel in z’n vrij en 5 seconden geen koppeling, remmen, koppeling en vervolgens het  kruip ik als een dikke naaktslak door het verkeer. Hier is de 848 niet, ik herhaal, NIET voor gemaakt. Daarbij komt op een gegeven moment de aanslaande fan die de hete motor koelt, op de benen van de berijder, waardoor er geen lol meer aan te beleven is.

Als we eindelijk op de bestemming arriveren ben ik dan ook blij dat we van motor gaan wisselen. De Suzuki voelt in vergelijking met de Ducati als een Hästens mét paardenhaar. Wat direct opvalt naast de dikke tank en de comfortabele zithouding is de licht werkende, niet hydraulische, koppeling die na een half uurtje stadsverkeer op de 848 heerlijk aanvoelt. Wat ook opvalt is dat de verstelbare voetsteunen die in de hoogste stand staan dichter bij het zadel zitten waardoor je benen meer worden opgevouwen. Hier levert de 750 dus in op comfort. Meer grondspeling op de Suzuki zou je denken. Niks is minder waar. Doordat de Ducati zo hoog is heeft de ontwerpafdeling de luxe gehad de voetsteunen lager te positioneren t.o.v. het zadel terwijl de grondspeling beter is dan die van bijvoorbeeld de Gixxer. Verder is de tweede rit door de stad met de Suzuki niks minder dan zalig. Even geen stug koppelingshendel. Gewoon de bak in de tweede gang zetten en nergens meer aan denken, prima. Als we dan echt op weg zijn richting die dijk met de molens laat de Suzuki merken ook een goede reisgezel te zijn op de langere, saaiere snelwegritten. Bak in z’n 6, kruissnelheid van rond de 140, nog even en je bent zonder dat je er erg in hebt in Frankrijk, of de Kinderdijk in dit geval. De bochten op de dijk zien er uitnodigend uit, jammer alleen dat half Japan zich in grote bussen over deze zelfde dijk laat vervoeren. Het gas blijft nog even dicht, jammer, maar op de Suzuki gelukkig geen straf.

De polder uit

Na een aantal fotosessies, die van onszelf en van een aantal Japanse gezinnen, kunnen we eindelijk weer gaan doen waar we voor gekomen zijn: rijden. Gelukkig is de dijk een stuk leger dan op de heenweg en is er meer dan genoeg gelegenheid om het gas op te draaien. De zit op de Suzuki is ook heerlijk als de bochtensnelheid omhoog gaat. De dikke tank en de brede clip-ons zorgen ervoor dat je een goed gevoel van controle hebt waardoor de GSXR zich overtuigend de bocht in laat sturen.

De BT-016’s van Bridgestone voelen goed aan en geven veel vertrouwen waardoor het geen moeite kost om de Suzuki de bocht door te duwen. Door de zachte vering is het af en toe wel van belang om de 750 duidelijk input te geven, dat wil zeggen dat de fiets gebaat is bij een bestuurder die van tegensturen houdt. Het is daarom weer wennen als ik van de ‘zachte’ 750 overstap op de harde 848. Bij de eerste de beste bocht stuur ik te vroeg in en moet ik corrigeren om de weg veilig te vervolgen. Door de stabiliteit die de 848 biedt in combinatie met het vliegensvlugge stuurgedrag wil je op de Duc maar één ding en dat is snelheid maken.

De witte Italiaan nodigt je gewoon uit elke bocht net iets harder te nemen dan de vorige. Het vertrouwen dat de 848 geeft is gewoon ongekend en maakt je een instant betere rijder. Grappig is dat ik het gevoel heb dat juist de iets mindere spullen die op de 848 zitten tov de 1098 verantwoordelijk zijn voor dit vertrouwen. Het straatgerichte vermogen zorgt ervoor dat je niet een misplaatste vorm van ontzag voor de motor ontwikkeld, terwijl de remmen duidelijk aanspreken en hard kunnen ankeren, zonder je met een stilstaand voorwiel af te straffen als je iets te enthousiast in de remhendel knijpt. Zolang de bochten blijven komen en je snelheid kan houden verlies je op de Ducati elk gevoel voor tijd of regels. Dit is motorrijden. Zodra er zich echter een stukje realiteit aandoet wordt je vol bewust van het race dna waarmee de 848 is opgebouwd. Deze realiteit kan zich voordoen in de vorm van langzaam rijdend verkeer, of bijvoorbeeld een slecht wegdek. Want waar de voorkant hard, maar acceptabel is afgeveerd staat de achterkant op standje houten plank. Elke hobbeltje of kuiltje wordt direct doorgegeven aan je ruggengraat. Hierdoor is het rijden op de Ducati niet alleen een droom, maar op den duur ook flink vermoeiend.