Test: Royal Enfield Bear 650

Oog in oog met de Bear 650 bedenk ik mij dat de motor in weliswaar technisch opzicht niets gemeen mag hebben met de Fury 500 waarmee Eddie Mulder die Big Bear Run won, maar tot in het kleinste detail wél die uitstraling heeft – het wel degelijk had kunnen zijn. Helemaal de witte met groen frame (met nummer 249 op het zijschild – inderdaad, het startnummer van Fast Eddie in die Big Bear Run) lijkt zo van de start weg te zijn gehaald. Trouwens, nu we ’t toch over de kleuren hebben, Royal Enfield heeft heel slim elke
Leverbaar in 3 kleuren, waarvan dit de goedkoopste is

Er valt te kiezen uit een analoge of digitale lay-out, bij die laatste kun je ook de navigatie projecteren

Geen fratsen, dat scheelt. De menuschakelaar onderin had iets meer gevoel mogen hebben kleurstelling z’n eigen unieke design gegeven, waardoor elk z’n eigen unieke uitstraling heeft en het heel gek moet gaan wil er niks van je goesting tussen zitten. Enfield heeft in totaal 5 verschillende designs bedacht, waarvan er 3 in de Benelux leverbaar zijn: Two Four Nine, Golden Shadow en Petrol Green.

Hoewel je het afgaand op het design misschien niet zou zeggen is de Bear 650 van de Interceptor 650 afgeleid. In principe hetzelfde, maar dan aangepast aan het meer robuustere scrambler-werk waarvoor de Bear 650 is bedoeld. Grondig aangepast, want volgens Enfield is zo’n beetje twee derde van de onderdelen van de Bear nieuw ten opzichte van de Interceptor, bouten en moeren niet meegerekend. Zo hebben de Harris Performance engineers, sinds 2017 een dochteronderneming van Royal Enfield, het dubbelwiegframe ter hoogte van het balhoofd verstevigd en is aan de voorkant een stoere 43 mm Showa Big Piston upside down voorvork met 130 mm veerweg voorzien die helaas niet instelbaar is, dit in tegenstelling tot de dubbele Showa achtershocks waarvan de veervoorspanning kan worden aangepast. Daarnaast hebben de 18” wielen van de Interceptor het veld geruimd voor een 19” exemplaar voor en 17” Wat zeg je, natte plekken in het asfalt? Ligt de Bear niet wakker vanachter, voorzien van Indiase MRF (dat staat voor Madras Rubber Factory) Nyrolex banden met stoer noppenprofiel, die het verrassend goed blijken te doen, maar daarover straks meer. Eerst nog even de Bear 650 verder bestuderen.

De toepassing van een 19” voorwiel en 17”achterwiel, plus een langere achterbrug, heeft geresulteerd in een langere wielbasis ten opzichte van de Interceptor van nu 1.460 mm (1.398 mm voor de Interceptor), wat de Bear een betere stabiliteit zal geven wanneer je het onverharde gaat verkennen. Het robuustere van de Bear merk je ook meteen wanneer je plaats hebt genomen op het vlakke zadel, dat nu een zithoogte van 830 mm (804 mm Interceptor) heeft. De voetsteunen zijn 31 mm lager en 34 mm verder naar voren gemonteerd, wat in combinatie met de hogere zit en het bredere en vlakkere stuur in een ruime edoch actieve zit heeft geresulteerd. Oh, voordat ik het vergeet,Enfield heeft ook het subframe verstevigd, zodat het meer ballast kan dragen zoals zadeltassen voor een avontuurlijke trip. 

Kloppend hart van de Bear 650 is Enfields bekende 648cc 8-kleps SOHC paralleltwin zoals we die al kennen van de andere 650-twins, voorzien van een enkele tandwielaangedreven balansas die zeer effectief trillingen weet te elimineren, een 270° krukas – eendelig gesmeed voor extra sterkte en duurzaamheid – een Bosch ECU en dubbele 34 mm Mikuni gasklephuizen. De zesversnellingsbak is voorzien van een slip-assist koppeling, die dankzij slip voorkomt dat het achterwiel gaat stuiteren
De beer is los

Bybre remmen hadden iets meer bite mogen hebben. MRF banden zijn verrassend goed

De Golden Shadow heeft een logo op de tank en goudkleurige vorkpoten. De uitlaat klinkt lekker vet

De Two Four Nine is onze favoriet (en is ook het duurst). Petrol Green is het goedkoopst. Alle stickers zitten trouwens onder de blanke lak, top!wanneer je te vlot hebt teruggeschakeld en dankzij assist lekker licht te bedienen is. Het grote (en eigenlijk enige) verschil zit ‘m in het twee-in-een uitlaatsysteem, dat niet alleen een stoere scrambler-uitstraling heeft, maar ook nog eens een fantastisch geluid produceert én voor een 8% sterker koppel heeft gezorgd. Waar het koppel van 52,3 Nm naar 56,5 Nm is gegroeid is het topvermogen echter gelijk gebleven, maar dat is niet vreemd. Met 46,3 pk (34,6 kW) bij 7.150 tpm is de twin geschikt voor het A2-rijbewijs, 8% vermogen erbij en je zit boven de wettige 35 kW voor het A2-rijbewijs.

Vanuit het zadel heb je zicht op een mooi vormgegeven 4 inch rond TFT-display, zoals Enfield dat ook op de Himalayan 450 en Guerrilla 450 heeft toegepast, waarbij je de keuze hebt uit een digitale en een analoge lay-out. In die laatste is in de rand een toerenteller voorzien, terwijl in die eerste in de bovenste helft de in samenspraak met Google Maps ontwikkelde Tripper navigatie wordt getoond wanneer je je smartphone via de Enfield app aan de Bear hebt gekoppeld. Het display wordt via een joystick-schakelaar links op het stuur worden bediend, maar van een leien dakje gaat dat bepaald niet. De schakelaar mist gevoel, waardoor in plaats van indrukken omhoog of omlaag wordt gescrold, zelf met de handschoenen uit. Daarnaast strand ik telkens in de menustructuur en zie geen andere uitweg dan de motor van contact te zetten, tot ik ontdek dat aan de voorzijde van de armatuur ook nog een schakelaar zit... de home-schakelaar, waarmee je telkens een stap terug kunt gaan.