Test: Royal Enfield Bear 650

Wanneer vanuit het hotel koers richting het berglandschap wordt gezet is het nog verdomd koud, een graadje of 4, en zal het met een voorspelde 12° Celsius ook niet echt warm worden vandaag, maar het is droog en we hebben een blauwe hemel met zon, en dat zijn drie dingen die absoluut niet waren voorspeld, we hadden het dus veel slechter kunnen treffen vandaag. Vanaf de eerste meters ben ik meteen (weer) gecharmeerd van de 650-twin, die heerlijk vrij van trillingen loopt en over een breed uitgesmeerd koppel beschikt dat nu dus 8% sterker is dan de andere 650-twins. Dat klinkt misschien als weinig, maar neem van mij Voor het weer hadden we beter in Nederland kunnen blijven, maar ja...aan dat het zeker geen klein bier is – het is het verschil tussen op een fraaie bochtige bergweg veel moeten schakelen, of diezelfde route maar twee versnellingen nodig hebben. Hoewel dat strikt genomen nog relaxter had kunnen zijn, als Enfield niet de eindoverbrenging had ingekort om de Bear meer trekkracht te geven.

Naarmate de route vordert worden de omstandigheden er echter niet beter op. Vanaf hoogte kijken we uit op een vallei die in een dikke nevel is gehuld, en de route blijkt precies die kant op te gaan, waar zon en droog plaats. Heeft gemaakt voor dichte mist en kletsnatte wegen. Zo dicht dat we soms geen hand voor ogen zien en continue de druppels van het vizier aan het vegen zijn. Hoe gaat dat liedje al weer, four seasons in one day... Het lijkt onze voorrijder echter niet te deren, die hetzelfde tempo rijdt als toen het nog droog en zonnig was. Ideale omstandigheden om als motor door de mand te vallen, maar zo niet deze Bear 650 die werkelijk geen klap verkeerd geeft. Tenminste, wat stuureigenschappen en grip betreft, hetDan hadden we deze prachtige omgeving en fraaie stuurwegen niet gehad enige minpunt dat we vanaf het begin van de route al hebben ontdekt zijn de dubbele Showa achtershocks die aan de stugge kant zijn en daardoor alle klappen direct doorgeven aan je onderrug, maar dat is meteen de enige smet op het blazoen van de Bear 650.

Het meest ben ik in deze omstandigheden misschien nog wel onder de indruk van de MRF Nyrolex banden, die werkelijk geen klap verkeerd geven, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Onbekend maakt nu eenmaal onbemind. Banden genoeg van gerenommeerde merken die het onder deze omstandigheden slechter hadden gedaan dan dit rubber uit de Madras Rubber Factory. En met een graadje of 3 en kletsnat had het haast niet slechter kunnen zijn. Chapeau dus voor MRF. Ook op het droge bieden de banden voldoende grip en geven me genoeg feedback en vertrouwen om heerlijk over de bergwegen te knallen, zelfs op een sectie met veel los grind en steentjes op de weg, met dank aan het milde 'offroad' noppenprofiel van de band, Bovendien: slecht weer bestaat niet, alleen slechte motorkledingdat wel de voordelen maar niet de nadelen van noppenprofiel heeft. Dus wel de grip bij rotzooi op de weg (over de offroad capaciteiten kunnen we niet oordelen, dat hebben we helaas niet gedaan), maar niet het irritante rollende geluid.  

Nu moet dat ‘knallen’ wel in perspectief worden gezien. De Enfield Twins zijn meester op het vlak van onthaasten en daar is deze Bear 650 geen uitzondering op, maar stelt buiten de stugge achterkant zeker niet teleur wanneer je wel besluit volgas te gaan. Verwacht echter geen flitsende prestaties à la een Z650RS (om maar even een andere retro-650 te noemen), daarvoor komt de Bear 650 vermogen tekort en zijn de remmen onderbemeten, maar gezien vanuit de neo-retro bril is het echt niet verkeerd. Het is trouwens niet dat de Bear niet goed remt, maar dat om hard te remmen er hard in het hendel moet worden geknepen, en dus niet uitnodigt voor stop-and-go dus (als dat je ding is ben je bij Royal Enfield sowieso aan het verkeerde adres). Kwestie van gewoon laten rollen en zoveel mogelijk over het breed uitgesmeerde koppel surfen. En mocht je d’r onverharde paden mee willen gaan, met een druk op een knop kan het ABS op het achterwiel worden uitgeschakeld.