Test: Triumph Speed 400

Neem plaats op het van fraai stiksel voorziene eendelige zadel en je merkt meteen hoe toegankelijk de Speed 400 is, maar ook hoe volwassen de fiets aanvoelt. De zadelhoogte van 790 mm in combinatie met de smalle vorm maakt dat ik met m’n 1,72 mtr lengte beide voeten gemakkelijk vlak aan de grond kan zetten. De driehoeksverhouding tussen voetsteunen, zadel en stuur is ontspannen-sportief, Even uitwaaien. Heerlijkde voetsteunen zitten zeker niet te hoog en het stuur is zeker niet te laag of te ver naar voren. Vanuit het zadel heb je zicht op een lekker ouderwets dashboard met analoge snelheidsmeter als blikvanger, met daarnaast een geïntegreerd LCD-display met prominent aanwezige versnellingsindicator links en tripinformatie, een klokje en de tankmeter rechts, met daartussen een verticaal gepositioneerde digitale toerenteller, te bedienen via een info-schakelaar links op het stuur.  

Druk vervolgens op de startknop en hoor hoe TR-series eencilinder bescheiden tussen je benen aan het pruttelen is. De 398 cc eencilinder reageert vlot op het gas, maar klinkt veel minder agressief dan de 390 eencilinder uit huize KTM. En dat is ergens alleen maar beter, want hoewel we een lekker agressief klinkend blok echt wel kunnen waarderen, zo het nu contraproductief zijn geweest. De Speed 400 heeft weliswaar een sportieve uitstraling, maar dan eerder ontspannen-sportief dan het Ready To Race gevoel dat die Oostenrijkse eencilinder uitstraalt.

Het blok pakt van onderuit ontzettend mooi op en bouwt z’n vermogen erg lineair op, terwijl met speels gemak de motor van het ene op het andere oor kan worden gelegd, waardoor je vanaf de eerste meters meteen ontzettend veel vertrouwen krijgt. Beetje het Honda-gevoel: opstappen en meteen wegrijden. Keerzijde is dat het blok verre van spannend is – mocht je een eindschot verwachten, dan kunnen we je vertellen dat je kunt wachten totdat je een ons weegt, maar het komt niet. Maar ook voor dit geldt: ergens is dat maar beter zo. Een piek in vermogen zou je ook uitdagen om sportiever en harder te gaan rijden, en dat is precies niet waar deze Speed 400 voor is bedoeld.  

Daarmee zeggen we niet dat je met de Speed 400 niet sportief rijden kunt, een dijkje afraggen vindt ‘ie best leuk, maar dan alleen zolang je de wielen laat rollen en dat niet in stop-en-go rijstijl wilt doen, want dan valt de Speed door de mand. En dan met name vanwege dat eerste woordje stop, op het en-go gedeelte valt daarentegen weinig aan te merken. Met dank aan het blok dat best een uitgesmeerd koppel heeft, en met dank aan de versnellingsbak die licht en precies schakelt, ongeacht of je dit nu met of zonder
Bar-end spiegels zijn stijlvol én effectief. Zit is prima voor elkaar

ByBre remmen hadden iets. meer pit mogen hebben, net als de vering

Kettingaandrijving zit rechts. Vraag ons niet waarom. Gelukkig hebben ze de schakelpook wel links gehouden koppeling doet bij het op- én terugschakelen. En mocht je de koppeling wel erbij pakken, weet dan dat deze superlicht te bedienen is dankzij de slip-assist koppeling. Triumph heeft daarnaast ook tractiecontrole voorzien, maar in alle eerlijkheid zien we daar het nut totaal niet van in. Tractiecontrole bij een 40 pk vermogen en 37,5 Nm koppel is als een reddingsvest op een veerpont. Maar goed, da’s onze mening. 

Terug naar dat woordje stop. De enkele 300 mm schijf met radiale ByBre 4-zuiger remklauw weet een goede vertraging te realiseren, maar is niet van supersportief niveau (we vallen in herhaling, maar ook nu: beter zo), waardoor op het allerlaatste moment het anker uitgooien voor die krappe bocht (of rotonde) niet voor de Speed 400 is weggelegd. Nu zijn de ByBre remmen daar niet alleen debet aan, maar eigenlijk meer nog de vering die meer op comfort dan op sportiviteit is afgestemd. Oneffenheden worden perfect geabsorbeerd en aan comfort is dan ook geen enkel gebrek, met dank ook aan het zadel dat niet te zacht is, maar op sportief niveau schiet de vering toch echt wel te kort. Bij hard remmen maakt de voorkant meteen een duikvlucht naar beneden, Er zijn slechtere manieren om je weekend te beginnen. Of door te brengen. Of te eindigenwaardoor er veel rust ontstaat en je het gevoel hebt dat de achterkant je voorbij wil komen, terwijl in diezelfde van-dik-hout rijstijl volgas bij het omgooien van links naar rechts de achterkant begint te dansen. Wél positief is dat ook bij extreem hard remmen de voorvork niet doorslaat. 

Gooi stop-and-go echter overboord en hou daarentegen je rijstijl constant en de Speed 400 ontpopt zich als een heerlijke stuurfiets waarmee je het grootste plezier zult hebben. Dankzij de smalle banden is de motor met speels gemak van het ene op het andere oor te leggen, stuurt zeer intuïtief en houdt in de bocht z’n lijn mooi vast. Ondanks z’n relatief hoge gewicht. Triumph claimt een rijklaargewicht van 170 kilo, waar de 390 DUKE met ‘hetzelfde’ blok rijklaar zonder benzine 149 kilo op de schaal zet. Hoewel we in alle eerlijkheid wel moeten bekennen dat gewicht totaal niet te hebben gevoeld, maar dat komt ook omdat 170 kilo nog altijd een bak lichter is dan de meeste motoren waar we op rijden.