Test: Royal Enfield Shotgun 650

De kans om 240 kilometer met de Shotgun door de drukke snelwegen van Los Angeles te schieten, over de legendarische bochtige Angeles Crest Highway richting de Mojave-woestijn, onthulde een zeer verrassende motorfiets die helemaal niet was wat Ik verwachtte. Nadat ik een jaar eerder drie dagen met de Super Meteor door de Indiase Rajasthan-woestijn had gereden, had ik verwacht dat de Shotgun een uitgeklede versie van deze ‘Feet-Forward’-Cruiser zou zijn, maar niets van dien aard. De voetsteunen zijn maar liefst 284 mm verder naar achteren en 82 mm lager geplaatst, wat in combinatie met de hogere zit in een sportievere edoch nog steeds rationele zithouding heeft geresulteerd, wat tijdens het bochtenvreten Effe opschieten, het paard ruikt de staldoor de Canyons met drievoudig wereldkampioen Freddie Spencer als metgezel werd bevestigd. Freddie is het afgelopen jaar verbonden geweest aan Royal Enfield als merkambassadeur en rijcoach voor de MotoAmerica "Build, Train, Race"-raceseries voor vrouwelijke coureurs.

De fietsen waarop we reden waren de top-of-the-range Stencil White-varianten, waarbij het passagierszadel/subframe en het bagagerek, die standaard worden meegeleverd, door Enfield waren verwijderd om een uitgeklede Bobber-look te creëren. De Shotgun bleek comfortabeler te zijn dan in op voorhand had verwacht, aan het eind van de dag had ik nog niet in het geringste last van een gevoelloze kont. Met dank aan de balansas, die nagenoeg alle trillingen heeft geëlimineerd. Enkel in het zadel kon ik een lichte tinteling waarnemen, wat eigenlijk best prettig was! Het enige waar ik minder enthousiast over was, waren spuuglelijke matzwarte uitlaten, mijn eigen persoonlijke nummer 1 op de lijst met te vervangen onderdelen. 

Tijd om samen met Freddie onze hardrijdende voorrijder Colin Pattison te achtervolgen langs die geweldige kronkelende bergwegen, en toen besefte ik de ware aard van de Shotgun. Door het een Custom te noemen, zoals Royal Enfield heeft gedaan, wordt de ware aard ervan verhuld, wat een 'hey-kijk-naar-mij'-houding impliceert waarbij prioriteit wordt gegeven aan de show onderweg, waarbij een individu of een Custom-shop de fiets opnieuw heeft geverfd om de artistieke stijl van de eigenaar te weerspiegelen. Royal Enfield had een zestal van zulke exemplaren tentoongesteld in de LA Bike Shed, gepersonaliseerd door Custom-sterren als Ik blijf nog even in de "Shotgun" stemming: schot in de roos, dat dingRoland Sands en Cristian Sosa.

De Shotgun is echter veel meer dan alleen dat, want de dynamische verbeteringen die Simon Warburton en zijn team hebben doorgevoerd ten opzichte van de Super Meteor, hebben van de Shotgun een serieuze Hotrod van een motorfiets gemaakt, functie boven vorm. Neem de handling – de 35 mm kortere wielbasis, de steilere balhoofdshoek en de kortere naloop van de Showa-vork zijn niet het hele verhaal – want de vork zelf is 30 mm korter dan die van de Super Meteor, en de dubbele achtershocks zijn 20 mm langer. In combinatie met de gewijzigde rijpositie brengt dit alles meer gewicht op het voorwiel, waardoor het sturen radicaal scherper is. Maar goed, wat wil je met een voormalig 500cc Grand Prix privérijder als Paul Young als testrijder. De Shotgun stuurt zó scherp en beloont je wanneer je hard rijdt, wat je totaal niet zou verwachten wanneer je de motor bekijkt. 

De Shotgun in derde versnelling van het ene op het andere oor leggen in een opeenvolging van bochten voelt voor deze soepel sturende Roadster als een tweede natuur, zo gemakkelijk en toch precies zoals ‘ie de bocht instuurt. Hij valt niet zomaar in een bocht, maar komt erin, klaar om te doen wat jij hem zegt te doen, waarbij de slijtboutjes onder de steunen voor een vonkenregen zorgen. Dit vraagt Zou me niks verbazen als ze straks als paddenstoelen uit de grond gaan schietendan weer veel van de voorband, en ik was verbluft – ik overdrijf niet, Freddie had ook die mening – over de prestaties van de 110/90 CEAT Zoom Cruz 18 inch voorband. Deze bleef als lijm aan het Californische asfalt plakken met enorm veel zijdelingse grip en goede feedback die de Pirelli-technologie die in het ontwerp is gebruikt waardig was. De 43 mm Showa Big Piston voorvork heeft hier ook een belangrijke rol in gespeeld, wie de settings voor de niet-instelbare demping heeft gekozen, wist zeker wat hij deed.

Daarentegen was de beperkte veerweg van 90 mm van de dubbele achtershocks minder ideaal - de demping op zich is in orde, maar 90 mm is gewoon tekort om zijn werk goed te kunnen doen. Het resultaat was dat de Shotgun behoorlijk over het door vorst beschadigde wegdek in het heuvellandschap stuiterde, op slecht wegdek was de rijkwaliteit dan ook niet om over naar huis te schrijven. Dat is echter het enige dat op de Shotgun aan te merken is, het Harris frame gaf geen krimp, zelfs niet op een snelle sectie bergaf vol blinde knikken die voor de vering net zo uitdagend als voor mij waren. De Shotgun deed het zonder ook maar met de ogen te knipperen. En even lichtjes de voorrem erbij pakken, resulteerde niet in een Shotgun die meteen rechtop ging zitten en koers richting Mexico zette. Sterker nog, diep de bocht in remmen wordt de tweede natuur. Hoewel je je daar ook weer niet al te veel van voor moet stellen. De ByBre remmen vertragen weliswaar goed, maar dan alleen wanneer je hard knijpt en de achterrem erbij pakt. De enkele 320 mm schijf is gewoon niet voldoende om een 240 kilo zware motor af te remmen. De enige reden Denk dat Enfield met deze Shotgun wel eens bij Triumph onder de duiven gaat schietendat de Shotgun voldoende remkracht heeft is de joekel van een 300 mm remschijf achter, wat wel bij een Custom past. 

Terug naar het sturen, dat de Shotgun echt verrassend goed blijkt te doen, met dank ook aan de performance van de 650-twin die ervoor zorgt dat je de Shotgun maximaal kunt benutten. We hebben het in al onze eerdere testen al gezegd en zeggen het opnieuw: de twin is een toonbeeld van wilskracht en souplesse. Het blok loopt zó mooi dat het enige moment dat je merkt dat het ‘maar’ een 650 is, is bij rollende acceleratie in hoogste versnelling op de snelweg. Bij snelheden van 100-120 km/u zul je voor een vlotte acceleratie een of twee versnellingen terug moeten tikken. Niet dat dat een ramp is, de bak schakelt boterzacht en foutloos – ik kan in alle eerlijkheid niet herinneren met een motor te hebben gereden die beter schakelt als deze Enfield. Zo goed als, ja – maar beter, nee. Het overgrote deel van de bochtige bergwegen raakte ik het pedaal echter amper aan, de radio van de derde versnelling was perfect om de brede powerband ten volle te benutten. Hoewel daar ook wel een keerzijde aan zit, de powerband is zo breed dat ‘ie bovenin niet voelbaar vermogen afbouwt en je vanwege de afwezigheid van een toerenteller veel vaker dan je lief is in de begrenzer zit. Wat ondanks geen ride-by-wire een soft-begrenzer is.