Test: MV Agusta Enduro Veloce

Ten eerste moet elke fabrikant die de pretentie heeft een wereldspeler te zijn, op welk niveau dan ook, tegenwoordig een dual purpose Adventure-model in zijn assortiment hebben, en MV Agusta is daarop zeker geen uitzondering. Het meest historische trofeeënmerk van Italië - de zogenaamde Ferrari van de motorfietsen, met 270 Grand Prix-overwinningen in de wegracerij en 75 wereldtitels op zak, waaronder 17 opeenvolgende 500cc GP-kroningen - heeft eigenlijk ook een opmerkelijke offroad-erfenis, met de crossmotoren MV Agusta geen offroad-roots? Jammer dan, dit is 1958 Italiaans kampioen Antonio Sica op Malpensa met de MV Agusta 250 MXvan oprichter graaf Domenico Agusta die in de jaren 1950 en 1960 opeenvolgende Italiaanse MX/Enduro-titels wonnen en het Italiaanse team vormden in ISDT-evenementen in het buitenland. Maar nadat de Castiglioni familie MV 30 jaar geleden overnam, richtte het merk zich uitsluitend op het harde spul - een focus die het bedrijf nu aan het verbreden is met deze motorfiets.

Het ontwerpen van een ADV-model dat er niet uitziet als een afgeleide van een van de anderen in zo'n overvolle markt is een lastige opgave, maar hoewel de Enduro Veloce er van de zijkant misschien wat saai uitziet, denk ik dat MV-ontwerper Stephane Zache er goed in is geslaagd om hem een duidelijke persoonlijkheid te geven via de styling aan de voorkant, waar de koplampen de strak ogende motorfiets een parmantige uitstraling geven. Maar ‘go over show’ is het ADV-mantra, en tijdens het rijden werd al snel duidelijk dat dit een Adventure-tourer is die anders is dan de anderen, zowel omwille van het geluid als omwille van het visuele aspect - of omwille van de dynamische eigenschappen.

Duim de starter van het sleutelloos contact in en maak je klaar om teleurgesteld te zijn dat er stationair niet meer driecilindermuziek klinkt, of wanneer je in vrijstand het gashandvat een zwiep geeft. Het klinkt heel gemiddeld. Maar stap op en rijd de weg op, en binnen 200 meter is de wanhoop veranderd in opgetogenheid. Dankzij de soundtrack die zowel uit de inlaat als de uitlaat komt, is dit misschien wel de best klinkende Euro 5+ conforme motorfiets die ooit is gebouwd, met een suggestieve aria van diepkeelse tenorharmonischen die je onderweg begeleidt wanneer je die zoet klinkende driecilindermotor boven de 3.000 tpm of zo laat komen. Het is vrij doordringend, maar verre van opdringerig, en blijft je eraan herinneren wat je aan het rijden bent, geaccentueerd door een klik in de soundtrack Stuurt best lekker. Kwestie van beginnersgeluk?telkens wanneer je schakelt met de absoluut foutloze up/down quickshifter. Deze is perfect afgesteld om elke keer naadloos te schakelen en licht te bedienen. Het zonder koppeling schakelen was al veelbelovend toen ik twee jaar geleden op het prototype reed, maar nu is het perfect.

De gekozen overbrengingsverhoudingen zijn ook goed, met name de derde versnelling is ideaal om kilometerslang aan te houden op de slingerende wegen van Sardinië, terwijl je de motor laat accelereren vanaf 3.000 tpm, waar 85% van het 102 Nm piekkoppel al beschikbaar is, tot ergens in de buurt van de 10.500 tpm RBW-begrenzer. De enkele tandwielaangedreven balansas werkt ideaal bij het elimineren van trillingen tot iets boven de 8.000 toeren, wanneer het een beetje begint te tintelen, maar in de praktijk leer je al snel om te surfen op de vette koppelkromme tussen de 4.000 en 7.500 toeren, waar de toonaangevende motorprestaties van de MV het meest sprankelend zijn.

Met een zithoogte van 850-870 mm is de Enduro Veloce gemakkelijk toegankelijk voor een rijder van 180 cm zoals ik - zowel een zijstandaard als een middenbok is standaard voorzien. Toen ik op het goed gevormde zadel plaatsnam, dat een vrij ruime zithouding biedt, had ik het welkome gevoel dat ik in de motor zat in plaats van er bovenop, wat vrij ongebruikelijk is voor ADV begrippen. Dit geeft je het gevoel dat je deel uitmaakt van de motorfiets wanneer je hem door een bochtig stuk asfalt stuurt, en naast het feit dat dit ontspannend en vertrouwenwekkend is, is het ook gemakkelijker om van richting te
Een snufje Africa Twin, maar dan toch anders. Helemaal wat zicht vanuit het zadel betreft 

Fors TFT-kleurendisplay met uiteraard een dag/nacht uitvoering en verschillende lay-outs

Links lijk het wel op de knopjes van KTM, maar dan net effe anders. Rechts is 't best druk

Jammer dat het ruitje niet instelbaar is. Zadel is best pluche, je zit er meer in dan op veranderen - dit is een goed sturende motorfiets, deels dankzij de positie van de berijder en dus de gewichtsverdeling, maar ook dankzij de 118 mm naloop in de stuurgeometrie, die dat 21-inch voorwiel mooi stabiel houdt tijdens het rijden op asfalt.

Je realiseert je al snel dat de schijnbaar vreemde beslissing om deze tweewielige Range Rover uit te rusten met een groot voorwiel volledig gerechtvaardigd is, omdat het sturen op geen enkele manier wordt vertraagd of verzwaard.  "We hebben veel tests gedaan met een 19-inch voorwiel, met rijders van allerlei niveaus, en we realiseerden ons dat de wendbaarheid van de motorfiets niet in het gedrang kwam door het 21-inch wiel, dat natuurlijk meer geschikt is voor offroad rijden," zegt MV's CTO Alessandro Volpini. "De zijdelingse grip van de Bridgestone voorband is ook uitstekend, ondanks het smallere profiel."

Daar ben ik het mee eens, en het resultaat is dat sportieve rijders de Enduro Veloce met plezier hard en snel door de bocht zullen sturen, met goede feedback van de Bridgestone voorband via de volledig verstelbare Sachs-voorvork. De nieuwe MV houdt z’n lijn in de bocht mooi vast en stuurt strakker dan ik had verwacht met dat grote voorwiel, en de reden is niet moeilijk te ontcijferen. Het feit dat de motor tegengesteld roteert is de sleutel tot het raadsel, omdat die zware stalen krukas (die dus in tegengestelde richting van de wielen draait) het gyroscopische effect van de wielen op het rijgedrag sterk vermindert, en dat is nog meer het geval met het 21-inch voorwiel vanwege de grotere enertia ten opzichte van een 19” exemplaar.