Test: Moto Morini Seiemmezzo SP

Maar toch, ondanks dat er technisch geen verschillen zijn, voelt de SP anders aan wanneer ik mijn been over het zadel heb gegooid en vanuit de importeur in IJsselstein de A2 opdraai. Opmerkelijk hoe iets simpels als een koplampkuip je een totaal ander gevoel kan geven. Hoe klein het ook moge zijn, het houdt wel effectief de wind van m’n bovenlijf, waardoor snelwegtempo veel comfortabeler voelt. De 649cc paralleltwin, die Morini’s moederbedrijf Zhongneng Vehicle Group (dat het merk in 2018 van een zekere ondergang heeft gered) bij het eveneens Chinese CFMOTO heeft ingekocht, pakt van onderuit mooi op, maar voelt zich duidelijk meer in z’n element wanneer de motor op toeren wordt gehouden. Zelfs al heb je niks met historie, dan is dit toch een plaatje?Vanaf vierde versnelling vindt de Seiemmezzo het onder de 2.500 tpm niet leuk en geeft duidelijk aan hier niet van gediend te zijn, middels een bokkige motorloop. Naar snelheid vertaalt: onder de 50 km/u voelt de Seiemmezzo zich in vijfde of zesde versnelling niet in z’n element. Maar daar staat tegenover dat wanneer je de SP z’n naam eer aandoet en de motor dus lekker op z’n staart trapt en op toeren houdt, dat wordt beloond met een motor die lekker oppakt en best rake klappen uitdeelt. Verhoudingsgewijs dan welteverstaan, het is natuurlijk geen zwaargewicht. Zie het als een vlieggewicht bokser, de klappen mogen misschien minder hard zijn als die van een zwaargewicht, maar ook van die ‘lichtgewicht’ klappen kun je behoorlijk knock-out gaan. 

De paralleltwin voelt zich het best in z’n element wanneer je de digitale naald van het bijzonder fraai vormgegeven en overzichtelijke TFT-display ergens rond de 5-6.000 toeren per minuut houdt. Het meest bevonden we ons in het gebied tussen de 5.500 tpm en 8.000 tpm. Verder doortrekken dan dat cijfer kan wel, maar levert je weinig op omdat de piek in vermogen al bij 8.250 tpm wordt bereikt en het maximumkoppel bij 7.000 tpm wordt afgegeven. Echt spannend wordt het nooit, maar eerlijk gezegd stoort ons dat helemaal niet. De letters SP mogen dan voor Sport staan, maar d’r zit een enorm verschil tussen sportief en uitmelken. Een Supersport melk je uit, met een Café Racer rijd je sportief. Wel storend daarentegen is de versnellingsbak, die niet echt soepel schakelt. Tenminste, als je dat net zonder koppeling probeert te doen. Met de koppeling erbij schakelt de Seiemmezzo echter perfect, wat het des te jammer maakt dat Morini hier geen slip-assist koppeling heeft voorzien. Een slip-assist koppeling vraagt 30% minder kracht om te bedienen (en neem van ons aan, Volgens mij zijn ze hier een stuk vergeten te maaien. Niet dat ik daar last van heb, maar toch...dat verschil is enorm) en zorgt er daarnaast voor dat het achterwiel niet gaat stempelen wanneer je te vlot hebt teruggeschakeld. Buiten dat is er echt helemaal niets op de 649 paralleltwin af te dingen. Het blok loopt verder mooi trillingsvrij en uit de laaggeplaatste einddemper klinkt een bescheiden edoch geheel niet onaantrekkelijke sound en het is sterk genoeg om lekker relaxt-sportief te knallen. 

Oh, en nog even terugkomend op het TFT-display. Het 5” kleurenscherm heeft een matzwarte afwerking en is daardoor ook in zonlicht te allen tijde goed afleesbaar (geen reflecties van de zon in het scherm). Morini geeft je de keuze uit 2 lay-outs, hoewel dat onderscheid eigenlijk voor de STR en SCR is bedoeld. Een meer asfalt-georiënteerde look voor de STR (en dus ook de SP) en een meer offroad-georiënteerde look voor de SCR, maar dat nergens in een leien plaat is gegraveerd. Vind je de ‘SCR lay-out’ mooier, dan kies je toch die? Het display heeft verder Bluetooth connectiviteit en moet aan een speciale Morini-app te koppelen zijn, maar ons is dat niet gelukt.
Van welke kant je 'm ook bekijkt: hij is mooi

Aan premium spullen geen gebrek: Kayaba vering die voor en achter volledig instelbaar is

Remmelarij uit huize Brembo. Alleen dat kabeltje voor de ABS-sensor, had dat niet anders gekund? Hoewel in alle eerlijkheid: we hebben d’r ook niet echt moeite voor gedaan. Het display is verder super overzichtelijk en zeer goed afleesbaar, maar de informatievoorziening is wel behoorlijk beperkt. Twee tripmeters en een reservetripmeter en dan heb je ’t wel gehad, buiten de gebruikelijke snelheidsmeter, toerenteller, versnellingsindicator, benzinetank indicator en een klokje uiteraard. Dat plus een indicator van de bandenspanning, want opmerkelijk genoeg is dát wel voorzien. Dat neemt niet weg dat uitgebreidere (trip)info in het display wenselijk was geweest. Ook de bediening van het menu op het stuur gaat niet echt intuïtief, maar dat went wel. 

Dan het sturen. De route dwars door de Utrechtse Heuvelrug, de Betuwe en het land van Maas en Waal is een diversiteit aan wegen, variërend van lekker strak en breed tot redelijk smal en hobbelig, waar de Seiemmezzo zeker niet teleurstelt. De motor stuurt lekker scherp en precies (en niet onbelangrijk: heerlijk neutraal), en volgt intuïtief alle commando’s van zijn rijder op. Ook omgooien van het ene op het andere oor gaat met speels gemak. Dat wil zeggen: zolang je maar niet voor ‘stop-and-go’ besluit te gaan. Maar goed, zoals gezegd, ‘stop-and-go’ past ook helemaal niet bij het karakter van de Seiemmezzo, Je zal maar zo'n parkoers in je achtertuin hebben, da's toch supervet?gewoon het tempo erin houden en besluiten om zo min mogelijk te remmen. Wij doen dat laatste en worden daarvoor ook nog eens beloond met een supergoed verbruik van 1 op 26. Kijk, dat zijn nog eens leuke waardes. 

Het directe sturen heeft de Seiemmezzo mede te danken aan de sportieve setting van de Kayaba vering, die een heerlijke feedback geeft zodat je te allen tijde weet wat er onder je gebeurt en contact met het asfalt houdt. Keerzijde van die medaille is dat de tikken als gevolg van oneffenheden in het wegdek hard worden doorgegeven, maar wat ons betreft heeft dat nog altijd de voorkeur boven zachte vering die je geen enkele feedback geeft en wanneer je besluit te gaan knallen met zichzelf in de knoei komt. De remmen daarentegen zijn wat minder sportief. Op de vertraging is weliswaar niets af te dingen, maar hard remmen vraagt wel om veel handkracht en dat had van ons iets lichter mogen zijn. Maar goed, we zeiden het al: rij ‘m niet als een Supersport.