Test: Kawasaki Versys 1100 SE

Het landschap is nog in dikke nevel gehuld als we ’s zondags vroeg voor het hotel staan opgesteld voor wat volgens Lambert een route van rond de 300 kilometer zal zijn, waarbij (zoals elke Kawasaki introductie) ’s ochtends met voorrijder het verplichte programma met foto- en videoshoots zal worden afgewerkt en na de lunch eenieder op eigen initiatief met TomTom navigatie het tweede deel van de route kan rijden. Op eigen tempo dus. Volgens Weerplaza zou het vandaag een zonovergoten dag moetenworden met een temperatuur van 24° Celsius, maar zo vroeg in de ochtend is het allesbehalve dat. En ben ik dus Wat is het bij ons in Nederland dan toch behelpenblij dat de Versys 1000 SE met handvatverwarming is uitgerust, die de rit het eerste uur een stuk aangenamer maakt. Plaatsnemen op het pluche zadel voelt als thuiskomen, de zit is heerlijk relaxt en het zadel biedt genoeg ruimte om iets naar voren of naar achteren te schuiven. 

Het eerste dat opvalt zodra de wielen aan het rollen zijn gezet, is dat de Versys veel lichter stuurt dan z’n rijklaargewicht van 259 kilo zou doen vermoeden. Nu was dat bij z’n voorganger(s) niet anders, maar toch. Het blijft verbazen, misschien wel omdat het zo tegenstrijdig is. Alleen wanneer je de motor moet manoeuvreren voel je het gewicht, maar eenmaal rijdend smelt dat gevoel nog sneller dan de ijskappen op de Noordpool. Het tweede dat me opvalt is hoe ontzettend goed de quickshifter nu werkt. Eindelijk! Toen Kawasaki de KQS op de Versys 1000 introduceerde was de kritiek niet mals geweest, bovenin perfect maar onderin echt een drama, maar in plaats van de issue aan te pakken zei TeamGreen dat KQS ook alleen voor boven de 3.000 tpm was bedoeld, daaronder moest gewoon de koppeling worden gebruikt. Wat op z’n zachtst gezegd een Maar goed. Dagje snelweg knallen en je zit hier. En opvallend rustig, ondanks dat 't vandaag zondag isvreemde reactie was, alleen al vanwege het feit dat bij andere Kawasaki modellen met KQS deze wél feilloos werkte. 

“Het kan dus wél”, is dan ook mijn eerste gedachte als we via kleine dorpjes en smalle wegen onze route vervolgen. Hier en daar is het nog mistig, wat voor een prachtig surreël vergezicht zorgt van een dal dat in een wolkendek is gehuld. De zon brandt al fel, maar staat gezien te tijd van het jaar nog behoorlijk laag, waardoor recht van voren ik amper zicht heb. Ik dacht mijn vizier voor vertrek goed schoon te hebben gemaakt, maar het is een en al schittering, waardoor ik genoodzaakt ben om met open vizier te rijden. Het is dat, of blind de bochten insturen. Dankzij de forse ruit is dat echter geen enkel probleem. De windbescherming is zo goed dat ik geen last van tranende ogen krijg, ondanks dat het nog best koud is – 9° Celsius volgens het TFT-display.

Hoewel we nog niet bij het mooiste deel zijn beland is de route nu al adembenemend mooi, maar vooral ook heel divers. Goed een uur onderweg hebben we al de meest uiteenlopende situaties gehad, van strak asfalt tot Belgisch niveau en van rijden door dorpjes tot de Spaanse Autostrada. Met nog een extra bonus van pak ‘m beet 40 kilometer als voorrijdster Francesca ontdekt dat ze verkeerd heeft gereden. Met duizendmaal sorry wordt nog een extra stuk snelweg afgelegd waarbij het tempo flink wordt opgevoerd en snelheden van dik 200 km/u worden gehaald, wat naast leuk heel interessant is. Het leert ons dat de windbescherming van de Versys onder alle condities en bij alle snelheden heel erg prima in orde is en dat de motor ook bij hoge snelheden ontzettend stabiel is, ondanks de twee zijkoffers uit het optiepakket. En dat het echt superrelaxt is om bij tempo 150 op de cruise controle te rijden. Wanneer je het hebt over een kilometervreter, dan is deze Versys
De ruit is in hoogte instelbaar, maar het stelmechanisme had eenvoudiger gekund. Protectie is trouwens wel super, net als het zadel

De Showa semi-actieve Skyhook vering werkt super. Geen wavedisks meer bij Kawasaki

De mistlampen zijn accessoire, de bochtenverlichting zit standaard op de S en SE-versie 1000 SE dat ten voeten uit. Wel vinden we het jammer dat Kawasaki geen SE+ versie heeft uitgebracht met uitgebreid Bosch-Radar pakket zoals dat al bij de Ninja H2 SE is toegepast. Met hetzelfde grote TFT-display en de uitgebreidere MySpin Rideology app, wat je in staat stelt om je display als navigatie te gebruiken. Ook vinden we het jammer dat Kawasaki de hoogte-instelling van de ruit niet eenvoudiger heeft gemaakt zoals op de laatste generatie Versys 650, hoewel we die eerlijk gezegd ook niet hebben gebruikt. De windbescherming was dusdanig goed en we hadden geen enkele last van irritante turbulenties, waardoor er geen behoefte was om met de hoogte te experimenteren. 

Zodra we in de bergen zijn beland belanden we al snel op een slingerweg die de Versys op het lijf lijkt te zijn geschreven. De weg slingert door het berglandschap door, heuvelop en heuvelaf met bochten variërend van supersnel tot krappe hairpins, en is vooral heerlijk breed (en daarmee heel overzichtelijk) en voorzien van superstrak asfalt. Een ideale route om met je supersport ‘knie over de grond’ overheen te knallen, maar ook deze Versys draait er z’n hand niet voor om en leert ons bovendien dat het grote verschil met z’n voorganger niet onderin, maar vooral bovenin zit. En dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht. Waar een langere drijfstang op papier resulteert in een groter koppel onderin, zit voor m’n gevoel de grote winst vooral bovenin – bij 5.000 toeren voel je de trekkracht toenemen, om bij 7.000 tpm daar nog een flinke kolenschep bovenop te doen, tot rond de 10.000 toeren de Versys vindt dat het mooi is geweest. 

Let op. Daarmee zeggen we niet dat de Versys nu onderin minder sterk is, maar dat de kracht bovenin zoveel is toegenomen dat het lijkt alsof ‘ie onderin zwakker is. Terwijl we d’r van overtuigd zijn dat dat niet zo is, getuige ook het feit dat rotondes als vanouds gewoon in 6^e versnelling konden worden genomen en dat ook wegrijden in 6 de Versys niet van de leg brengt. Na de lunch wordt het breed uitgesmeerde koppel nog eens bevestigd, als ik met twee collega’s samen op rijd en het geen flaus ausmaakt of ik dat in tweede,Denk je met 48° hellingshoek aan de bar wel de blits te kunnen maken, blijkt Francesca tijdens de pre-shoot gewoon 51° te hebben gereden derde of vierde versnelling doe. Ondanks dat het tempo er heel erg goed in zit. Zelfs in vijfde versnelling lopen de twee niet bij mij weg, maar door de lange overbrenging voelt het dan met aanremmen alsof de achterkant doorduwt en missen we de motorrem. De derde versnelling blijkt uiteindelijk het meest ideaal.

De Showa semi-actieve elektronisch geregelde Skyhook vering doet z’n werk werkelijk fantastisch. Kawasaki heeft elke rijmodus van een eigen veersetting voorzien, wat duidelijk voelbaar is. Op slechte wegen geswitcht naar de Rain-modus worden de oneffenheden door de vering perfect geabsorbeerd, terwijl op dat strakke en brede asfalt in de Sport-modus de Versys lekker strak aanvoelt. Bovendien is de vering ook nog eens naar eigen geur en smaak aan te passen. Wat veervoorspanning betreft heb je de keuze uit solo, solo met bagage en met duo en bagage, terwijl zowel ingaand als uitgaand de demping voor en achter via het display kan worden aangepast. We zetten ‘m achter uitgaand twee klikjes groter, waardoor de motor de krappe bochten net effe iets gemakkelijker neemt.