Test: Kawasaki Ninja 1100 SX SE

We beginnen de zondag al in alle vroegte, stipt 8.15 uur is er een korte briefing en kan ik voor het eerst mijn been over het zadel zwaaien van een van de nieuwe Ninja 1100 fietsen die netjes opgelijnd voor het hotel zijn geparkeerd. Met slechts 7 graden op de thermometer is het aan de frisse kant, maar goed en wel vertrokken komen we al snel in wat mist terecht die wat hardnekkiger blijkt dan gehoopt en maar niet op wil trekken. Sterker nog, het wordt alsmaar erger en uiteindelijk komen we in dichte mist terecht die hardnekkig tussen de bergen blijft hangen. Tenminste, ik denk dat we tussen de bergen zitten, Ben trouwens verdomd blij met die handvatverwarming. Knetters, wat kan het hier koud zijnwant er is geen hand voor ogen te zien. “Een klein uurtje rijden naar de foto en filmlocatie”, is ons bij vertrek verteld, en dat blijkt lang genoeg om het stevig koud te krijgen in deze mistige nattigheid waar de temperatuur als snel naar 6, 5, 4 en naar 3 graden zakt, waarbij in het TFT een waarschuwingslampje oplicht i.v.m. mogelijke gladheid. Uiteindelijk zakt de temperatuur zelfs terug naar 2 graden en ben ik nog nooit zo blij geweest met handvatverwarming. Het was wel even proberen in welke stand deze moest worden geschakeld, maar in de hoogste stand was het nog net te doen met mijn zomer handschoenen. Het manuele windscherm werd in meerdere posities geplaats om zo toch de maximale luchtstroom op mijn helm te krijgen in de hoop dat dit de waterdruppels en de condens zou wegblazen, maar in dichte mist ligt het tempo niet bepaald hoog en rest me niets anders om na talloze wrijfpogingen maar met het vizier open te rijden. 

Als na ongeveer een uur in die ijzige kou met nog een 20 meter zicht, waarbij ik langzaam het (mist)water van mijn waterdicht jack naar mijn niet waterdichte jeans voel sijpelen, we totaal verkleumd bij de fotolocatie zijn gearriveerd trekt als een wonder de mist hier gelukkig langzaam op en ontwaart er zelfs een voorzichtig zonnetje aan de hemel, godzijdank. De eerste runs op de speciaal voor ons afgesloten bergpas boden met nog wat nattigheid maar vooral de nog erg lage buiten- en asfalttemperatuur weinig grip, maar zelfs in de sportmode met Full power en TC in de laagste stand word ik geen enkele keer verrast. Met dank aan het standaard Bridgestone S23 rubber dat zelfs in deze omstandigheden Maar goed, het belooft straks 17° te worden, dus de vooruitzichten zijn goedecht een weerwaarde blijkt! Met alle plichtplegingen die bij zo’n persintroductie horen duurt het tot na de lunchpauze voordat we een navigatiesysteem op de motor krijgen geplaatst, met wat zou blijken de mooiste route die ik ooit heb gereden. En dat terwijl het kwik inmiddels al is gestegen naar 17 graden.     

Het eerste uurtje rijden gebruik ik om de toercapaciteiten van de Ninja 1100 SX SE zoals deze uitvoering volledig heet te ervaren, dus lekker relaxt en schakellui over de binnenwegen zoeven waarbij ik de toerenteller bewust onderin hou. Dit is het gebied waar deze groene jongen al in uitblonk, maar dat nu nog verder verbeterd is. De 1100 stelt hier allesbehalve teleur. Het blok draait fluweelzacht en biedt echt in alle versnellingen zoveel souplesse en trekkracht, dat ik rotondes in 4^e versnelling kan nemen en zelfs stevige bergop secties in 5e of zelfs 6^e versnelling kan rijden. Hier deed de vorige 1000 versie het ook al niet slecht, maar de 1100 doet er duidelijk voelbaar nog een schepje bovenop, wat een genot om mee te rijden! De nieuwe quickshifter functioneert probleemloos, zelfs bij lage toeren op- en terugschakelen en elke schakelbeweging verloopt met veel gevoel en uiterst soepel, een waar genot om mee te rijden. 

De motor op hellingshoek brengen gaat ondanks dat het geen lichte motor is (ca 235kg rijklaar) als vanzelf en oneffenheden worden door het rijwielgedeelte met speels gemak gladgestreken. De extra balansgewichten die op de stuureindes en voetsteunen zijn geplaatst zorgen er ook voor dat de motor nagenoeg trillingvrij door het Catalaanse landschap zoeft en met de relaxte en comfortabele zithouding zou ik dit uren kunnen volhouden. Maar ik wil uiteraard ook het sportieve kantje nog
Het blok was al fantastisch en is nu nog fantastischer. Aandrijving is enorm soepel

Mocht je de standaard kachelpijp spuuglelijk vinden, Akra biedt uitkomst

De verschillen van de SE-versie: Öhlins achtershock en Brembo remmen

Instelbare vering, uiteraard. Hoe je de 1100 van de 1000 onderscheidt? Nou, ahh... zo dus testen en selecteer daarvoor de Rider modus zodat ik de TC kan uitzetten, en… er ook geen wheeliecontrole meer is. 

Ook het stevigere werk vindt de 1100 allemaal prima, de gasreactie is zeer direct en als je het gas stevig opendraait word je niet alleen getrakteerd op een mooi en agressief inlaat geluid, maar ook de uitlaat sound klinkt dan een pak sportiever en luider, erg leuk in een bergachtige omgeving waar verder bijna niemand op de weg blijkt te zijn. Haarspeld bocht uitkomend in 2e, even de koppeling erbij en de Ninja vertrek als een dolle bergop met het voorwiel hoog in de lucht. Kijk, zo kan het dus ook. De bergroute is een aaneenschakeling van bochten en de motor staat hier maar amper rechtop, het is echt van de ene bocht in de andere duiken met tussendoor een snelle blik op de navigatie om het verloop van de bochten al wat te kunnen inschatten. 

De 1.099cc vierinlijn klimt vlot in toeren en het vermogen bouwt zich heel geleidelijk en voorspelbaar op. Het merendeel van de route doe ik nu in 2^e en 3^e versnelling, met regelmatig de toerenteller naald tot in het rood, en ik kan niet zeggen dat ik verschil in topvermogen met de vorige editie echt merk. Ik schakel veelvuldig en vooral hoog in de toeren voor zowel een maximale acceleratie evenals al remmend extra motorrem te hebben, en ook nu gaat het schakelen probleemloos met de quickshifter. En zelfs bij het ietwat stevigere stuurwerk, waarbij het rijwielgedeelte wat bruter en minder vloeiend wordt belast, stelt de vering niet teleur, Ik had nu ook thuis op de bank MotoGP kunnen kijken. Neehhhen nadat ik al rijdend via de handige verstelknop de veervoorspanning van de Öhlins achterveer nog wat heb verzwaard stuurt de Kwaak zeer direct en met veel gevoel als het spreekwoordelijke mes door de boter. 

Er liggen her en der nog wel wat vochtige plekjes waar de laaghangende zon vandaag nog niet heeft geschenen, en het is enkel op deze plekken dat de voortreffelijk werkende Bridgestone S23 banden al stevig raggend het gripniveau dreigen te verliezen, maar zelfs dan laat de motor zich makkelijk opvangen en controleren. Een beetje druk uit de banden laten voor wat extra grip had ongetwijfeld ook nog wel wat geholpen maar die behoefte heb ik geen enkel moment gehad. De Brembo remklauwen geven een stevige en goed doseerbare vertraging waarbij je de Kawasaki ook nog eens prima hard en laat een bocht kunt inremmen zonder dat de motor zich al te veel opricht. Een van de bergpassages is zelfs zo mooi, en uitdagend en het stevig potje sturen met de Ninja werkt zo verslavend, dat ik besluit linksomkeer te maken om de zojuist gereden sectie nog een extra keertje “aan te vallen”!