Test: hoe duurzaam is een Royal Enfield Meteor 350

Fast forward naar begin 2024. Het is inmiddels bijna 4 maanden geleden dat ons de Meteor 350 ter beschikking is gesteld en, buiten een dagje heerlijk sturen in het begin toen het nog aangenaam nazomerweer was, al die tijd buiten stil heeft gestaan, als na maanden regen, regen en nog eens regen het weer omslaat en het serieus winter lijkt te gaan worden. Het vriest dat het kraakt en in den lande worden op diverse plaatsen de schaatsen uit het vet gehaald, waarna het ook nog eens serieus gaat sneeuwen
Vier maanden en 8 dagen in weer en wind buiten, en dan is dit het resultaat

Foto's zeggen vaak meer dan woorden, maar hier toch even een toelichting: het contactslot was bevroren, maar dat was zo gefikst

Zagen we daar nou roest? Even vegen en het was weg

Een keer dat rode knopje naar links en de Meteor kwam meteen tot leven

De remschijf had roest, maar dat hebben alle motoren na een regenbui

Zelfs het chroom is van topkwaliteit

Nog even voor de duidelijkheid, we hebben 'm voor de tweede shoot niet gepoetst
en de ooit blauwe Meteor steeds witter wordt. Als we enkele dagen later door Moto Mondo gebeld met de vraag of de motor een dezer dagen kan worden teruggebracht, is dat voor ons het teken dat de ultieme duurzaamheidstest ten einde is. Het enige dat ons nu rest is de motor grondig te inspecteren, kijken of ‘ie nog start en alles te fotograferen. 

We zijn aangenaam verrast. Hoe goed we de Meteor ook bekijken, nergens valt er een spatje roest te ontdekken. Niet op de luchtgekoelde cilinders met gefreesde koelribben, niet op de gefreesde wielen, niet op het chroom, niet in of op de boutjes. Helemaal nergens? Vooruit, in de linker spiegel is onderin de sneeuw roestbruin van kleur, maar als nadat de foto is gemaakt dat wordt weggeveegd blinkt de spiegel weer als nieuw. Aan niets is aan te zien dat ‘ie al die tijd buiten heeft gestaan.

Hoewel… helemaal vlekkeloos heeft de Meteor de test niet doorstaan, maar dat ontdekken we pas een kleine week later als de sneeuw als erm... sneeuw voor de zon is verdwenen: het glas van de koplamp blijkt aan de binnenzijde ietwat te zijn beslagen, maar als de motor daarna met z’n neus vol in de zon wordt gezet blijkt de condens binnen een half uur te zijn verdwenen en oogt de koplamp weer als nieuw. Ruim vier maanden buiten bij nacht en ontij en dan alleen maar roestbruine sneeuw op het spiegelglas dat meteen weg te vegen is en een beslagen koplamp die meteen in de zon meteen weer helder wordt, het mag geen naam hebben.

Als we eerlijk zijn - en dat zijn we - dan was er nog één ding dat de dag van de fotoshoot in de sneeuw werd opgemerkt: het contactslot was bevroren, maar gezien de combinatie van regen, vorst en sneeuw was dat niet gek (sterker nog, diezelfde dag bleek het slot van de achterklep van onze Mini te zijn bevroren) en bovendien is het een probleem dat snel te verhelpen is, bijvoorbeeld door met een föhn het slot of met een aansteker de sleutel te verwarmen. Met warm water of antivries krijg je het slot ook los, maar is zeker niet aan te raden omdat je dan juist weer vocht in het slot krijgt. Tenzij je het daarna droog blaast en smeert, bijvoorbeeld met WD40 of een siliconenspray. Het snelst en meest effectief is slotontdooier Stervenskoud, maar dat mag de pret niet drukkenin het contactslot spuiten, dat ontdooit en smeert (en geen water bevat), maar dan moet je dat wel hebben natuurlijk. 

Met geen slotontdooier en föhn in huis zullen we voor de aansteker methode moeten gaan, maar als we er na enig zoekwerk eentje hebben gevonden blijkt deze zo goed als leeg te zijn, waardoor het opwarmen van de sleutel erg moeizaam gaat. Na drie pogingen krijgen we de sleutel in het contact, maar verder dan dat komen we niet, ook niet als we het slot met WD40 hebben gesmeerd, maar 5 minuten het slot vol in de zon doet wonderen, we krijgen het contactslot gedraaid. Als vervolgens de startknop wordt ingedrukt worden we aangenaam verrast, de startmotor draait lekker vlot alsof ‘ie nooit stil heeft gestaan en brengt de eencilinder meteen tot leven, waarna deze niet alleen mooi stationair pruttelt, maar zich ook bij een ruk aan het gas niet verslikt. Onvoorstelbaar, 4 maanden en 8 dagen onder de meest erbarmelijke omstandigheden stil gestaan en dan meteen starten en lopen alsof we er gisteren nog mee op pad zijn geweest.