Test: Kawasaki Ninja 7 Hybrid

Waar tijdens de presentatie Lambert nog benadrukte dat het rijden op de Ninja 7 Hybrid écht even wennen is en dat om die reden ook anderhalve testdag is ingepland, valt het me vanaf de eerste meters bij het hotel alleszins mee, maar het scheelt natuurlijk wel dat ik nog geen maand daarvoor met de Zero DSR/X op en neer naar Saint Tropez ben gegaan. We beginnen de dag in de EV-rijmodus om vanuit het hotel dwars door de stad koers te zetten Zie je, niemand die je tot overlast bent. Denk dat met een jankende Ninja H2 de reacties heel anders zouden zijnrichting een oefenterrein aan de kust, waar met de andere twee rijmodi mag worden geëxperimenteerd voordat koers richting het berglandschap achter de Catalaanse hoofdstad wordt gezet. 

De zithouding valt het best te omschrijven als ontspannen sportief en dankzij de lage zithoogte van 795 mm krijg ik beide voeten met gemak aan de grond. Het rijden in de EV-modus gaat zó super relaxt dat ik meteen hier de toegevoegde waarde van zie. Nooit geen lamme linkerhand meer van het constant bedienen van de koppeling, altijd als eerste bij het stoplicht weg en geen herrie aan mijn kop, waarbij dat laatste ongetwijfeld nog meer door de omgeving zal worden gewaardeerd. Hoe druk het verkeer ook moge zijn, met elektrische aandrijving kan en zal niemand daar aanstoot aan nemen. De Ninja 7 Hybrid voelt veel lichter aan dan de 227 kilo rijklaar doen vermoeden, het enige puntje van kritiek zit ‘m in de (semi) automatische transmissie. 

Waar Honda bij haar semiautomatische transmissie DCT een dubbele koppeling heeft toegepast om het schakelen zo naadloos te laten verlopen is Kawasaki voor een conventionele versnellingsbak gegaan. Voordeel van het Kawasaki systeem is dat het probleemloos op elke andere (bestaande) motor kan worden toegepast en dat het niet in een gewichtstoename van 10 kilo heeft geresulteerd, maar deWe zijn weer eens met de groene boys op pad. Gelukkig valt de meeste regen naast me keerzijde is dat de overgang iets minder naadloos is. Overschakelen van 1^e naar 2^e versnelling gaat gepaard met de bekende ‘klak’ die bij een verbrandingsmotor geeneens zou opvallen vanwege het motorgeluid, maar in de doodse stilte van de elektromotor extra hard klinkt.

Op het oefenterrein worden alle mogelijke opties nog eens uitgelegd. In de ECO-HYBRID modus heb je de keuze uit automatische en manuele transmissie, waarbij dat laatste via flippers links op het stuur gaat, terwijl in de SPORT-HYBRID modus alleen manueel kan worden geschakeld. In ECO begin je elektrisch, waarna bij 20 km/u de verbrandingsmotor wordt ingeschakeld en vanaf 2.500 tpm de elektromotor wordt uitgeschakeld (om vanaf 3.000 tpm als dynamo te fungeren om de batterij weer op te laden). In SPORT gebruik je te allen tijde de verbrandingsmotoren kan de elektromotor als ‘powerboost’ worden gebruikt. Bijvoorbeeld wanneer je bij het stoplicht een sprintje wilt trekken, En nog gelukkiger is dat 't in de bergen grotendeels droog is geblevenof op een fraaie stuurweg bocht-uit. Kawasaki heeft het gebruik van ‘e-boost’ tot 5 seconden beperkt, waarna het even duurt voordat de e-boost functie weer kan worden geactiveerd. 

Na op het oefenterrein onder een steeds dreigendere lucht wat e-boost sprintjes te hebben getrokken (waarvan de staande start best indrukwekkend is) en met de WALK-modus te hebben gespeeld (de elektromotor kan ook worden gebruikt om stapvoets vooruit (3 km/u) of achteruit (2 km/u) te rijden, maken we ons op om koers richting het berglandschap te zetten, als de voorspelde regen in hevigheid losbarst en het plan opnieuw wordt aangepast. Omdat voor de tweede dag nog veel slechter weer is voorspeld had Kawasaki alle fotografie al naar de eerste dag verplaatst, maar met dik grijs regengebied precies daar waar de route ons brengt wordt ook dat op het laatste moment aangepast, in de hoop het zo droog mogelijk te houden.

De regen lijkt slechts van korte duur te zijn, waardoor ik even twijfel als testrijder Janik Kaufman mij een regenjas aanbiedt, maar ben nog geen tien minuten later ontzettend blij op dat aanbod in te zijn gegaan. De stad nog niet uit barst de regen ineens in alle hevigheid uit, zo erg dat ik binnen no-time het water mijn kruis in voel lopen. Blij met die regenjas, nu is mijn bovenlijf ten minste nog droog. Zo plots als de regen kwam opzetten, zo plots zijn we d’r echter ook weer van verlost, wat best een bizarre ervaring is. In de zeikende regen een tunnelviaduct inrijden om er aan de andere kant bij een stralende zon en nog kurkdroog asfalt uit de rijden.