Test: Ducati Diavel V4

Met een druk op de startknop komt de V4 meteen tot leven en loopt daarbij best hoog stationair (de schaal van de toerenteller begint pas bij 1.000 tpm, dus dat geeft al te kennen), maar ondanks het relatief hoge toerental is de Diavel verrassend stil. En klinkt zoals gezegd niet bepaald als een V4, laat staan een V-twin dankzij de TwinPulse ontstekingsvolgorde. Wanneer vervolgens een dot gas wordt gegeven vliegt de digitale naald razendsnel naar 4.000 tpm, maar nog steeds met een bescheiden klank. Dan is het bij ons toch wel behelpen met onze lullige dijkjes. Maar goed dat de Ardennen maar een steenworp afstand van Nederland verwijderd zijnZouden ze in Bologna dan eindelijk overstag zijn gegaan? Ergens wel jammer, want juist die diepe donkere roffels van de Testastretta V-twin gaven de Diavel die extra “Dark Knight” dimensie. 

Met de wegen nog kletsnat als gevolg van de hevige regen die ’s nachts en vroeg in de ochtend is gevallen switch in nog voor we gaan rijden naar de Rain rijmodus, waarvan het topvermogen tot ongeveer 120 pk is beperkt. Wel zo’n geruststellende gedachte, gezien ook de algemene asfaltkwaliteit en de buitentemperatuur, die voorlopig nog maar uit één cijfer bestaat. Sterker, nog maar net op pad voel ik de wind door mijn nieuwe Dainese outfit en baal als een stekker niet alsnog de wintervoering te hebben gemonteerd. En de regenvoering, want na goed een half uur blijkt het ook nog eens te gaan regenen. Het voelt als een déjà vú met de Transalp, met dat verschil dat het twee weken geleden in Portugal veel warmer was. Blij dat ik in ieder geval wél voor verwarmde handschoenen ben gegaan, blijven mijn vingers in ieder geval nog lekker warm. 

De combinatie koud & nat blijkt vooral ook z’n weerslag te hebben op de Diavel V4, of beter gezegd: de Pirelli Diablo Rosso IV banden waarop deze derde generatie Diavel is geschoeid. Ten opzichte van de eerste generaties Diablo Rosso heeft Pirelli weliswaar een sprong gemaakt, maar nog steeds heeft de band een broertje dood aan kout en nat. Wat zich vertaalt naar een motor die moeilijk de bocht in is te sturen en je totaal geen feedback geeft, omdat ‘ie z’n bedrijfstemperatuur nog niet heeft bereikt. Blijkbaar regent het in Italië nooit of zijn ze daar van mening dat als er bij kou en regen toch niet wordt gereden. “Nee, met dit soort banden zeker niet”, denk ik dan.

Waar de motor nog niet echt lekker stuurt, of überhaupt vertrouwen geeft dat je ondanks koud en nat gewoon vol er tegenaan kunt gaan, ben ik echter vanaf de eerste meters enorm van de V4 Granturismo gecharmeerd. Ja, hij wil het liefst boven de 2.500-3.000 tpm worden gehouden, maar is vanaf dat moment wel een blok souplesse tot aan de soft-begrenzer toe, die ingrijpt Blij met m'n verwarmde IXON winterhandschoenen, da's tenminste ietsdoor de injectie te smoren. De gasrespons is perfect en het blok bouwt superlineair zijn vermogen op, waardoor de Diavel echt supergemakkelijk te rijden is. Bovendien voelt het blok allesbehalve timide aan, de Diavel komt nog steeds best vlot van z’n plek en ook even aan vrachtauto inhalen is geen enkel probleem. 

Als tegen het eind van de ochtend de zon steeds meer doorbreekt, het deel van de Ardennen is bereikt dat nog geen regenwolken heeft gezien en het TFT-display mij leert dat de buitentemperatuur inmiddels tot een aangename 14° Celsius is opgeklommen, kan eindelijk met een gerust hart van Rain/Urban (beide met hetzelfde beperkte vermogen, maar met andere instellingen qua tractiecontrole, wheeliecontrole en bochten-ABS) naar Touring worden geswitcht. Waarna het voelt alsof iemand de deuren van de hel wagenwijd heeft opengezet. Nondedju, wat een vermogen, niet normaal. 

Met warpsnelheid knalt de Diavel vooruit, zonder daarbij ook maar de kleinste intentie te hebben om in de ketting te klimmen, tot in het vijfcijferige gebied de nu harde-begrenzer een einde aan de pret maakt. Zo voelt het Ride Height Device op een MotoGP machine vermoedelijk dus aan: maximale kracht vooruit, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je achterover van de motor wordt gelanceerd. Opmerkelijk is
Imponerend, de V4 Granturismo, en niet alleen qua uiterlijk

Een kerkorgel is er niks bij, ademnood hoef je trouwens niet bang voor te zijn

De vier keuzes die Ducati je geeft voor wat de rijmodi, die bovendien elk naar eigen geur en smaak in te stellen zijn

Zou een museum voor moderne kunst niet misstaan. Brembo Stylema, da's 't neusje van de zalm op remmelarij... op een cruiser

Zeg nou zelf, dat zijn toch plaatjes? ook dat in sportief tempo ik haast automatisch mijn lichaam verder naar voren plaats en daarmee eigenlijk de zithouding aanneem zoals die bij de oude Diavel standaard was.

Wat de acceleratie nog eens extra indrukwekkend maakt is de melding in het display bij het selecteren van de rijmodus dat dit nog maar de “Medium Power” is en er dus ook nog een “Full Power” is, die is voorbehouden aan de rijmodus Sport. Switchen naar Sport blijft de acceleratie echter nagenoeg identiek, het enige verschil tussen “Medium Power” en “Full Power” blijkt de gasrespons te zijn, die in Sport net effe wat directer is. Daarnaast heeft de Sport modus sportievere settings van tractie- en wheeliecontrole en ABS, maar in alle eerlijkheid: in Touring kom je op straat al absoluut niks te kort. Vol op het gas komt nu ook het geluid goed tot z’n recht: hoewel nog steeds relatief bescheiden klinkt de V4 nu wél als een echte Ducati-V-twin.

Op het droge wegdek, dat ook nog eens van verrassend goede kwaliteit blijkt te zijn, gaat bij de Ducati Benelux pr-man het gas bij tijd en wijle vol tegen de stuit (waar maak je dat nog mee, PR-medewerkers die écht gas kunnen geven), wat mij leert dat de Diavel zich nu wél in z’n element voelt en op duivelse wijze de ene na de andere bochtige weg verslindt. Dit is waarom we zo van de Diavel zijn gaan houden. Heerlijk. En ja, nog steeds rij je gemakkelijk je tenen aan de grond, maar who gives a fuck. Hoe harder de duivel op z’n staart wordt getrapt, hoe beter ’t wordt en hoe gemakkelijker hij van richting te veranderen is. Terwijl hij tegelijkertijd wel mooi de ingezette lijn vasthoudt. 

Oneffenheden worden door de vering goed geabsorbeerd, mede ook dankzij de 15 mm extra veerweg van de achtershock, hoewel de combinatie omgooien, hard remmen en oneffenheden wel wat flex in het rijwielgedeelte brengt. Maar dan zonder dat het echt irritant wordt. Vertragen doet de Diavel ook verdomd goed, maar wat wil je met twee 330 mm semi-zwevende remschijven, Brembo Stylema monobloc 4-zuiger remklauwen, een Brembo RP16/19 radiale rempomp en Bosch EVO 2 bochten-ABS. Dat remt zo achterlijk hard dat je de enkele 265 mm remschijf achter met Brembo 2-zuiger remklauw hoeft te gebruiken.