Test Kawasaki 200 pk trio: ZX-10R, ZZR1400 en Ninja H2

Had een grapje bedacht: "komt die 200 pk toch nog van pas"...

Wat souplesse van het motorblok betreft leunt de Ninja H2 erg dicht tegen de ZZR1400 aan, maar datzelfde kan niet van de zithouding worden gezegd. Overstappen va de ZZR op de H2 is als van een Audi A6 naar een Fiat 500, maar dan de Fiat 500 van de vorige eeuw, zo krap als de Ninja H2 bemeten is. Het zadel is met 825mm weliswaar 25mm hoger dan de ZZR, maar de voetsteunen zijn nog hoger geplaatst, de afstand naar het stuur is korter en de clip-ons z 
Denk niet dat dit nog toelichting behoeft

Ook nu weer in een beperkte oplage van 500 stuks. Ten opzichte van 2015 is de kleurstelling aangepast
 
Heel apart, het display van de H2. Net als het kontje trouwensijn lager, waardoor je van alle drie de fietsen op de Ninja H2 het meest opgevouwen zit. Zelfs de sportiefste van dit trio, de ZX-10R, zit stukken comfortabeler. Als gevolg van de hoge zit krijg ik m’n voeten een stuk moeilijker aan de grond, waardoor het tijdens de fotoshoot veelvuldig keren op de weg wordt vergezeld met een vloek en een zucht. Afstappen en over de zijstandaard draaien is haast nog sneller, maar dat hoef je met de ZZR1400 niet te proberen. Met de ZX-10R is dat trouwens kinderspel.

Het onhandige manoeuvreren is de Ninja H2 echter al snel vergeven en vergeten zodra de wielen aan het rollen zijn en de fiets vol aan het gas zijn verslavende snorkel ten gehore brengt. Sportief gezien is de stap tussen ZZR1400 en Ninja H2 enorm groot, veel groter dan de stap tussen Ninja H2 en ZX-10R. Niet alleen is de motor een heel stuk gemakkelijker van richting te veranderen, de volledig instelbare KYB vering geeft je veel meer feedback dan de ZZR1400, ondanks z’n Öhlins achtershock. Ook de remmen hebben beduidend meer bite en geven je meer vertrouwen de H2 sneller tot stilstand te brengen dan de ZZR. Uit bovenstaand zou je kunnen aflezen dat de Ninja H2 net als de ZZR enorm vergevingsgezind is, maar laat je niet in de luren leggen. Koppie er niet bij wordt in een supersportief tempo op de Ninja H2 keihard afgestraft. Zolang je weet w...maar dat geldt eigenlijk voor alledrie.at je doet en jij de Ninja H2 je eigen wil op kunt leggen is er weinig aan de hand, maar wee oh wee als de kaarten iets anders zijn geschud. Dit is geen allemansvriend, dit is een gemene tijger die als een echt roofdier in de luwte wacht tot dat ene moment van onachtzaamheid van zijn prooi. Net als de allereerste H2 Mach IV dat was.

Mocht het je opgevallen zijn dat de ZX-10R tot nu toe in dit verhaal nog het meest onderbelicht is, dat komt eigenlijk omdat ‘ie alles zo onopvallend goed doet en dat kan dus eigenlijk als een compliment worden gezien. De ZX-10R mag op papier de meest sportieve fiets van dit gezelschap zijn, maar ontpopt zich in deze prachtige omgeving als de meest vergevingsgezinde en daarmee de gemakkelijks te rijden fiets. Dat was ons in Sepang al duidelijk geworden waar de ZX-10R w 
Alleen de sneeuwvlok verraadt dat dit het 2016 model is. Display en bediening ziet er hetzelfde uit als z'n voorganger

Wij vinden 'm wel vet, deze ZX-10R pekelfiets Winter Edition 
 
Het kontje is duidelijk anders gevormd. Spinnehaken, dus over bagage is nagedacht. Moesten we maar eens iets mee doen danerd geïntroduceerd en dat blijkt ook nu duidelijk weer op straat. Verrassend, en eigenlijk ook weer niet. In 2008 waren we tijdens een trip op-en-neer-naar-Nice samen met een RC8 om dezelfde reden al enorm onder de indruk van het 2007 model. Vergeleken met de H2 is de zit riant en minder extreem, daarnaast is de fiets met z’n rijklaargewicht van 206 kilo meer dan 30 kilo lichter dan de H2, meer dan 60 kilo lichter dan de ZZR.

En dat merk je, de ZX-10R is niet alleen met speels gemak over de fantastische bergweg – de Spaanse versie van de Isle of Man Mountain Course – te sturen, maar kan bovendien te allen tijde worden gecorrigeerd als de bochtensectie toch iets anders loopt dan op voorhand ingeschat. Kawasaki heeft de massatraagheid (met een mooi woord ook inertia genoemd) van het motorblok gereduceerd, waardoor de fiets veel gemakkelijker van richting is te veranderen. En die troefkaart heeft de ZX-10R hier nu duidelijk op tafel gelegd. De fiets geeft me zoveel vertrouwen dat het tempo steeds dichter in de buurt van Isle of Man TT tempo komt, met dank ook aan de elektronica die ongemerkt op de achtergrond als engeltje boven m’n schouder waakt. Het geluid dat daarbij uit de Akrapovic einddemper klinkt, die als accessoire leverbaar is, is werkelijk verslavend en wakkert het vuurtje alleen maar verder aan. Dat en de quickshifter waarmee de ZX-10R, net als de Ninja H2, standaard is uitgerust. Een auto-blipper functie, waarbij ook volgas kan worden teruggeschakeld, had het feest helemaal compleet gemaakt, maar dat is v 
Performance sport, dus Öhlins vering die lekker gebruiksvriendelijk aan te passen is

Blijft toch wel een blikvanger, zeker in dit Two tone Racing Green
 
Ook dit achterlicht is uit duizenden te herkennen. Display is lekker klassiek, en dat past 'm weloorbehouden aan de Performance Edition met compleet titanium Akrapovic systeem en andere ECU.

Trouwens, over uitlaten gesproken, de eveneens van Akrapovic voorziene ZZR1400 heeft duidelijk een donderder geluid, terwijl de Ninja H2 weliswaar standaard is, maar dankzij de Compressor wel een heel erg apart - en net zo verslavend - geluid heeft. Net als de ZZR en de H2 heeft ook de ZX-10R verschillende rijmodi, maar bij geen van de drie hadden we de behoefte om van de sportiefste setting af te wijken, net als dat ook de mate van tractie controle ongemoeid bleef. Als enige van dit gezelschap is de ZX-10R standaard met hellingshoek ABS uitgerust, wat je zoveel vertrouwen geeft om nog later en harder te remmen. Hard en diep remmen tot aan de apex van de bocht was nog nooit zo gemakkelijk. 

Was de vering van de ZZR1400 al goed en die van de Ninja H2 beter te noemen, bij de ZX-10R heeft Kawasaki de lat nog een flink stuk hoger gelegd. Nu is de ZX-10R dat als sportiefste model in dit gezelschap ook wel aan z’n stand verplicht, maar vooral de feedback van de voorkant is bijzonder. De Showa BFF (die weliswaar je beste vriend is maar waarvan de afkorting toch echt Balance Free Front betekent) werd samen met het KRT team ontwikkeld en ziet er niet alleen stoer uit, maar heeft terdege ook zin. Ook de Showa BFRC (Balance Free Rear Cushion) achtershock is prima voor elkaar. Oneffenheden worden perfect geabsorbeerd en zelfs als het asfalt wat minder wordt raakt de ZX-10R niet snel van z’n à propos. Strak én comfortabel tegelijk. Het moet niet gekker worden. Ten opzichte van de andere twee mist de ZX-10R duidelijk grunt onderin, maar gaat nog steeds prima van z’n plek en is daardoor misschien zelfs iets vriendelijker te rijden.

Dat maakt 't dan toch weer een stuk minder grappig