Test Kawasaki 200 pk trio: ZX-10R, ZZR1400 en Ninja H2

Hoe krijg je tweehonderd pk uit een motorblok? Daar zijn een paar manieren voor en Kawasaki heeft ze allemaal geprobeerd. Het makkelijkst, tussen een flink stel aanhalingstekens, is volume. “There’s no substitute for cubic inches,” dat is gewoon zo. Dus dat is de ZZR 1400. Veertienhonderd cc, mooi laten lopen en je hebt een forse bak vermogen. Optie twee is verschrikkelijk tunen. DBlokkie om....an kun je ook wel met 1000cc aan en dat is de ZX-10R. Of je helpt de boel een handje en dan kom je op het geblazen blok van de H2. Simpel en eenvoudig. Drie maal tweehonderd paarden, drie keer anders. Maar dat is natuurlijk niet het enige.

De ZX-10R heeft door de hoge mate van tech ook minder metaal nodig en wordt daar mooi lichter van. Zo raar is het niet dat de ZZR een flink stuk zwaarder is, die zeult nou eenmaal een flinke hoeveelheid meer mee. Maar ook dat is niet erg, want daar kun je ook meer op kwijt. Zo’n afgetraind zenuwachtig pikkie als de ZX is gemaakt voor maar één ding en dat is zo hard mogelijk rijden, te allen tijde. Dus nemen we het lange verhaal van ‘dit is nieuw, dat is verfijnd, zus is dit en zo is dat’, dan dient dat allemaal maar één doel. Bij de andere twee is dat toch anders. Met name de ZZR is ook gebouwd voor een doel, maar is wel een stuk aardser dan de andere twee. Wil je in de echte wereld rondrijden met je kanon, dan neem je deze. Denk ik.

En dan is er nog de H2, een vingeroefening, een anomalie, een sputnik die niet van deze wereld is. Wil je op elk moment het idee hebben van ‘wow, ik rij echt op een bruut ding’, dan moet je gewoon de H2 hebben. Zelfs als je geen gas geeft of door de stad tokkelt, het ding straalt gewoon iets uit. Dat wordt ook geholpen door het beeld wat je vanuit het zadel zelf nog krijgt, de spiegelende lak doet gewoon iets extra, als de buitenaardse vormen dat niet al genoeg deden.

Bovendien heb je dan ook nog het effect wat je rechterpols teweeg kan brengen. Wil je instant boost, dan wil je de supercharger. Valt ook prima gewoon mee te rijden, maar het enige wat bepaalt of je ogen blijven zitten of niet is de snelheid waarmee je je pols kunt verdraaien. D...of rondje Hudsonbaai. Zo groot ongeveer is't verschile ZZR heeft dat ook wel, maar voelt toch iets natuurlijker aan. Natuurlijk is daar het koppel de baas, maar dat komt dan ook door de vier emmers die onder je op en neer gaan. Zowel de H2 als de ZZR hebben een laag en midden waar de ZX-10R geen antwoord op weet, maar tegelijk staan ze mijlenver uit elkaar.

Zou je dan denken dat de H2, die qua kilo’s ook dichter bij de ZZR staat dan bij de ZX-10R, ook ongeveer hetzelfde zit, dan heb je het mis. De ZZR is een bankstel bij het klimrek wat de H2 voorstelt. Beide breed en indrukwekkend, maar op de ZZR rij je graag naar Gibraltar en terug, op de H2 kun je daar beter een paar biertjes voor wedden voor je vertrekt. Verdienste na gedane arbeid, zoiets. En dan blijkt ook nog eens dat de ZX-10R eigenlijk best goed zit. Smaller, compacter, maar comfortabeler? Wel logisch als je bedenkt dat hier nauwelijks iets op zit wat in de weg kan zitten, omdat dat simpelweg eh.. in de weg zou zitten. Wil je intuïtief motorrijden, dan pak je van deze drie de Superbike. En tegelijk is de vering van dat ding van dermate niveau dat je er ook echt lekker op rijdt. Niet te zacht, maar ook echt niet te hard en dat is toch best een aangename verrassing. Neemt niet weg dat ook de andere twee voor hun prijs wel een goed stel poten hebben, maar toch.

Cappuccino'tje alsjeblieft. Of nee, doe maar een cortado. 't is hier tenslotte Spanje

Dus ja, wat maken we hiervan? Drie viercilinders, nota bene van hetzelfde team, drie keer een plank vermogen waar je U tegen zegt, maar toch drie keer helemaal anders. En dat, gelukkig, geeft ze ook alle drie bestaansrecht. Dat hebben ze toch maar weer mooi voor elkaar.