Allroad test: Ardennen vs. Mettet

Nog voordat we met dit trio de Belgische Ardennen onveilig gaan maken onderwerpt Stefan de drie fietsen aan een nadere inspectie. Bij de Multistrada en SMT knikt de beste man, die zich de laatste jaren als veringspecialist heeft opgewerkt, instemmend en tevreden toe, maar bij de Tiger moet meteen het boordgereedschap tevoorschijn worden gehaald. "Het probleem bij de Tiger is dat 'ie aan de voorkant redelijk slap is afgeveerd, waardoor je geen gevoel aan de voorkant hebt en de motor met remmen nogal fors wil duiken," aldus Meijer. "Ik weet dat jullie altijd behoorlijk doorrijden, dus stel ik 'm op voorhand alvast een stuk zwaarder in." Door zowel ingaand als uitgaand de demping strakker te zetten voelt de fiets al stukken beter aan, maar het blijft zoeken naar een compromis. Dat we ditmaal met drie totaal verschillende fietsen onderweg zijn blijkt al snel als de motoren naast elkaar staan opgesteld.


150 pk, Italiaans verpakt in een trellis buizen frame en dure Ohlins vering, dan wéét je, dat zit wel snor op het circuit.
Hoewel alle drie de fietsen, zoals gezegd, maar al te vaak in het allroad segment worden geplaatst lijken ze daar in de verste verte geen van drieën op. Okay, ze staan op hoge poten, maar daar is meteen alles mee gezegd. Het mooi door de Duitsers bedachte 'Reise-Enduro' dekt de lading misschien beter, maar nog steeds niet helemaal. De Multistrada oogt robuust, niet in de laatste plaats dankzij de forse maar wel fraai weggewerkte kofferset en staat in schril contrast met de SMT, die eerder een gevalletje van Anorexia lijkt te zijn. De Triumph valt daar qua uitstraling precies tussenin. Dat de fietsen maar voor één doeleinde, rijden op straat, zijn ontworpen laat ook de gekozen wielmaat zien: bij alle drie is een 17" voorwiel toegepast.

Terwijl Vincent plaats neemt op de Tiger en Stefan zich de sleutel, hoewel… sleutel… van de Multistrada heeft toegeëigend neem ik plaats op de SMT voor een eerste kennismaking met deze Oostenrijkse verschijning. Met een mist die maar mondjesmaat wil opklaren banen we ons een weg door dit prachtige heuvelachtige gebied waar over enkele maanden alweer volop de ski's uit het vet worden gehaald. De weg is nog nat en ik baal als een stekker de KTM toegewezen te hebben gekregen, want… geen ABS, en dat is onder dit soort omstandigheden wel zo veilig. De motor voelt licht en wendbaar, maar wel redelijk tam aan. Niet vreemd als je net van een vijfendertig pk sterkere Duc bent afstapt. Opmerkelijk wel is hoe ontzettend soepel de motor loopt, maar in dit gezelschap delft de fiets motorisch al snel het onderspit. Alsof je op een 25 kW fiets aan het rijden bent, zo voelt de SMT. Bij een gemiddeld (lees: Koosvriendelijk) tempo is er niets aan de hand, maar bij het 'vandikhoutzaagtmenplanken' tempo wat Stefan er op de Multistrada direct op naslaat en waarbij de digitale snelheidsmeter het cijfer 160 vaker toont dan de locale Gendarmerie ons lief is ben je voor je gevoel telkens de laatste paarden eruit aan het persen. Dat de SMT het onderspit moet delven ten opzichte van de Italiaan hadden we gezien het verschil in vermogen wel verwacht,


Een Speed Triple, maar dan op hoge poten. Zou ondanks 'maar' 115 pk geen gek figuur moeten slaan op het circuit.
maar dat de op papier net zo sterke Brit de Oostenrijker ook het nakijken geeft is op z'n minst opmerkelijk te noemen. Een lange, brede en overzichtelijke weg biedt uitkomst om de fietsen eens flink de sporen te geven. Bij de SMT is rond de 200 km/u de geest wel uit de fles, de Tiger gaat met gemak richting 230 km/u om vervolgens in zijn spiegel een ontspannen Multistrada rijder te ontdekken die het knipperlicht uitzet, een tandje terugschakelt en daarna breedlachend voorbij komt stuiven om al snel als kleine stip aan de horizon te verdwijnen.
1-0 voor de Italiaan.

De bochtige weg richting Malmédy is de SMT onder normale omstandigheden op het lijf geschreven, maar dankzij de redelijk oude BT014's en het 'geen ABS' ontbreekt het mij aan vertrouwen om de anderen te volgen. Met speels gemak zie ik de Tiger maar vooral de Multistrada met grote stappen weglopen en pas als de zon hoog aan de hemel staat en het asfalt is opgedroogd weet de SMT dat te compenseren door later dan laat het anker uit te gooien om de nodige meters weer goed te maken en kan de motor in volle overtuiging elke bocht in worden gesmeten. Kijk, dat gaat er meer op lijken. De gedempte klappen die de 999 cc V-Twin produceert vallen in het niet bij de donkere poffen die de 11° L-Twin ten gehore brengt, maar het is de Tiger die dankzij het Arrow uitlaatsysteem hier de boventoon voert. Heerlijk, wat een sound… Overstappen op de Tiger is vooral qua vermogen een flinke stap vooruit, maar de Brit voelt qua sturen minder precies dan de Oostenrijker.


Afstammeling van de enige echte Supermoto 950, dus als geen ander gemaakt om te vegen op 't circuit.
De Tiger wordt opgegeven voor een drooggewicht van 198 kilo, waar aan vloeistoffen, accu en benzine een kleine vijfentwintig kilo kan worden opgeteld, terwijl de SMT rijklaar 'slechts' 209 kilo op de weegschaal brengt. De Duc zit daar met een rijklaar gewicht van 215 kilo (zonder koffers) weer precies tussenin. Toch kan dat surplus aan gewicht, wat nog alleszins binnen de perken valt, niet worden aangemerkt als reden waarom de Tiger zich minder precies laat sturen. Eerder de vering die op het slechte Belgische asfalt niet geheel tegen zijn taken lijkt op te zijn gewassen. Nu wil dat niet zeggen dat de Tiger geen hoek om te krijgen is, verre van dat, maar het gaat gewoon minder direct dan de SMT. Om nog maar te zwijgen van de Multistrada, die ook op dit gebied zijn tegenstanders het nakijken geeft. Niet eerder op een fiets gereden die zó wendbaar is, een direct gevoel met het voorwiel heeft en zich zonder moeite de hoek in laat smijten. Met dank aan de volledig elektronisch geregelde dure Öhlins vering, die zondermeer het beste is wat op dit moment voor centen te koop is. Het enige nadeel wat we op straat aan de Multistrada kunnen ontdekken is de middenbok, die in sportieve zithouding (lees: tenen op de voetsteun) al snel de hak van je laars raakt. Een probleem wat Ducati trouwens voor modeljaar 2011 al heeft opgelost door de vorm van de middenbok aan te passen.

Verbruik

Omdat verbruik op het circuit totaal niet relevant is hebben we ons voor wat betreft de verbruikscijfers beperkt tot de openbare weg.