Test: KTM RC8 vs. Kawasaki ZX-10R

Zomer 2008

Nat tot op ´t bot en doorweekt van de kou zet ik de RC8 aan de kant. Het is zomer 2008 maar daar is op dit moment weinig van te merken. Daar waar normaal gesproken het zweet me door de bilnaad zou moeten lopen van de warmte is het vandaag een overdaad aan regen die mij een nat kruis heeft bezorgd. Wie bedenkt ook zoiets. Bij bosjes zijn we ze inmiddels tegengekomen, motorrijders die schuilden onder van alles wat maar onderdak kan bieden: bushokjes, afdakjes, viaducten. En wij maar doorrijden, omdat het moet. Kijken en bekeken worden, daar draait 't allemaal om in het klein Hertogdom aan de Cote d'Azur. Terwijl wij ons verwonderen over de zoveelste rode bolide die langs komt rijden, kijkt de bijrijder met nog grotere verbazing onze kant op. "Kijk, een RC8." De Ferrari bleek achteraf aan de boulevard per 40 minuten te worden verhuurd. Omdat we vanavond ergens bij Nice moeten zijn, op een locatie die geeneens in het uitgebreide geheugen van TomTom terug is te vinden. Die regen was nog tot daar aan toe, de steeds verder zakkende (buiten)temperatuurmeter van de RC8 hadden we ook nog wel overleeft, maar als het wegdek ineens is gehuld in een dun laagje sneeuw is de maat vol. Even ben ik er helemaal doorheen en besluit geen meter verder meer te rijden, eerst maar eens een peuk om op temperatuur te komen. “Zeven graden,” stamel ik tegen Vincent, ondertussen van frustratie mijn doorweekte handschoenen naar de KTM smijtend. “Zeven fucking graden. Het lijkt verdomme wel winter man.” Terwijl mijn ijskoude en sponzige vingers een zoveelste poging ondernemen de eveneens kletsnatte aansteker aan de praat te krijgen doorzoekt Vincent zijn zadeltassen, op zoek naar… een tweede paar handschoenen. De rat, terwijl mijn bagageruimte volledig in beslag was genomen door foto- en videoapparatuur en er dus geen ruimte was voor iets praktisch als regenkleding heeft die Burger gewoon extra handschoenen meegenomen.

Terwijl het een dag eerder er nog heel anders uitzag en niets ons deze bak met ellende had kunnen doen vermoeden. Afgesproken bij grensovergang Hazeldonk arriveerde ik zoals gebruikelijk vijftien minuten te laat met de RC8 waar Vincent mij met de ZX-10R al op stond te wachten. Aftanken, even babbelen (waarom duren dit soort `korte´ stops uiteindelijk altijd ruim twintig minuten?) en met de zon hoog aan de hemel maakten we ons op voor deze monstertrip. Monsterlijk vanwege de twee uitzonderlijke fietsen waarop we ons zouden voortbewegen, monsterlijk vanwege de geplande onderneming. In zes dagen op en neer naar Zuid-Frankrijk, daar een stuntrijders meeting bezoeken, even een bezoek aan Monaco brengen en véél, véél kilometers maken. Uiteraard zoveel mogelijk binnendoor, waarbij een bezoek aan de Gorges du Verdon uiteraard niet mocht ontbreken. Zowaar geen kattenpis, dus was 't zaak om die eerste dag zoveel mogelijk kilometers te maken.

Hetgeen ons zoals gezegd verrassend goed af bleek te gaan. Tenminste, gezeten op de opmerkelijk comfortabele KTM RC8. Nu hadden we dat al meer gehoord, en na pak ´m beet achthonderd kilometer snelweg gereden te hebben konden we niet anders dan dát beamen. Dit in tegenstelling tot de Kawasaki ZX-10R, die ons al snel zere knieën wist te bezorgen. De contrasten hadden ditmaal niet groter kunnen zijn. Zo comfortabel als de KTM bleek te zitten, zo gedrongen was de zit van de ZX-10R. Hetgeen ons aan (vroegere) Suzuki´s deed denken, die jarenlang patent leken te hebben op gedrongen zithoudingen. Zithoudingen waarbij in eerste instantie alles op z´n plek lijkt te zitten, tot het moment dat je de voeten op de voetsteunen wilt zetten en je tot de ontdekking komt dat die een centimeter of vier te ver naar voren en naar boven blijken te zitten. Nu is de ZX-10R gezegend met een riant zadel waar je ruim naar achteren kunt schuiven, maar die heeft geen invloed op mijn krappe knieen. Daarbij, veel zul je de ruimte van 't zadel niet gebruiken, enkel als je plat op de tank wilt toppen, bij normaal cq. sportief rijden zul je automatisch met je kloten richting de tank schuiven. Het zadel is lekker hard en maakt dat je het behoorlijk lang uit kunt houden voordat je zitvlees gaat protesteren. Nog harder is echter de zit van de RC8, waar het zadel uit 15mm triplex lijkt te zijn gemaakt. Dat is echter het enige wat op de zithouding van de KTM is aan te merken, verder zit je zo onvoorstelbaar ontspannen en ruim (zonder daarbij het gevoel te hebben als lilliputter op een fiets te zitten, waar Aprilia's RSV Mille's nogal bekend - of beter: berucht - om waren) dat het haast onvoorstelbaar is dat je op een hardcore supersport aan het rijden bent. En mocht de zithouding van de RC8 je niet kunnen bekoren, dan heb je ook nog eens de mogelijkheid om nagenoeg alles aan te kunnen passen, maar daarover later meer.

De ontzettend comfortabele zithouding zou echter niet het enige zijn waar de KTM de eerste dag in uit zou blinken. Eenmaal de Franse tolweg bereikt konden beide fietsen laten zien wat ze in huis hadden. Op papier moest onze groene metgezel gehakt maken van zijn oranje tegenstander, per slot van rekening heeft de Kawa ruim 30 Pk meer ter beschikking, maar hoe anders was de keiharde praktijk. Enkel op topsnelheid wist de ZX-10R de verwachting in te lossen, maar qua rollende acceleratie was het telkens weer de RC8 die de Kawa het nakijken gaf. Hetgeen eigenlijk ook niet zo vreemd is, niet alleen is de ZX-10R veel langer gegeared dan de RC8 (de Kawa loopt in eerste versnelling harder dan de KTM in twee), daarnaast maakt de fiets ook nog eens veel meer toeren. Wat maakt dat de KTM bij dezelfde snelheid en dezelfde versnelling altijd in een gunstiger toerengebied zal zitten dan de Kawasaki. Tel daar bij op dat de ZX-10R is gezegend met een op z´n zachtst gezegd zwak middengebied en het is overduidelijk waarom groen in deze geen schijn van kans had tegenover oranje. Maar kon de rollende acceleratie van de groene jongen als teleurstellend worden bestempeld, datzelfde gold dan weer voor de topsnelheid van de RC8. Verder dan 254 km/u wist onze Oostenrijkse metgezel het niet te brengen, en dan hadden we nog een paar honderd toeren te gaan tot ´t rode gebied. Bergaf zal de fiets misschien 265 km/u op de klok weten te brengen, maar dat is dan ook ´t maximum. Beetje teleurstellend als je weet dat een `oude´ RSV1000R het al richting de 300 kilometer op de teller wist te schoppen en een 1098 `gewoon´ de teller uit weet te lopen. Als punt ter verzachting van ´t leed kan echter worden gesteld dat de snelheidsmeter van de RC8 ab-so-luut spot-on blijkt te zijn. Tenminste, voor zover als we dat konden controleren. Tweehonderd op de teller blijkt tweehonderd op de TomTom te zijn, en dát hebben we niet eerder meegemaakt. ter vergelijking: bij zijn groene metgezel was op dat moment al een afwijking van vijftien kilometer te constateren.

Twee maal een dikke upside-down, twee maal radiale remklauwen en twee maal compleet instelbare (inclusief high- en lowspeed demping) vering, maar toch twee totaal verschillen voorpartijen. Bij KTM deed men een beroep op (huis) WP Suspension die deze 43mm dikke vork ontwikkelde, en Brembo Monoblocs die voor de nodig vertraging moesten zorgdragen. Bij Kawasaki zien we een gebruikelijke Kayaba voorvork van eveneens 43mm en zijn de remmen afkomstig uit huize Tociko. Het instelbereik bij de RC8 is opmerkelijk groter, bij de ZX-10R staat de fiets in standaardtrim echter al zeer goed afgesteld en heb je zeker op straat geen behoefde de vering aan te passen. Qua remmen moet de groene donder echter zijn meerdere kennen in het fantastische ankerwerk wat Brembo Monoblocs weten te genereren. Om tankslappers te voorkomen zijn beide fietsen uitgevoerd met een instelbare stuurdemper, bij Kawasaki uit huize Ohlins en bij KTM - uiteraard - uit huize WP, die fraai boven de kroonplaat is bevestigd. Het instelbereik is echter beperkt, bij beide fietsen is maar weinig verschil tussen minimale en maximale demping te voelen.