Test Hypermotos

BMW HP2 MegaMoto

Nadat BMW een jaar eerder al de HP2 had geïntroduceerd, kwamen de Duitsers afgelopen jaar met een tweede variant in deze exclusieve serie: de HP2 MM.  Een motor voor mensen met een goed gevulde portemonnee, één-en-twintig duizend euro dienen er te moeten worden afgerekend. Hamvraag was dan ook in hoeverre deze BMW zijn meerprijs ten opzichte van de andere twee waar zou kunnen maken. Natuurlijk, we hadden al eerder met de fiets kennis gemaakt en waren daar destijds bepaald niet ontevreden over, maar pas in een direct gevecht merk je verschillen als je zeer regelmatig van zadel verwisseld.

Op straat ontpopt de HP2 MegaMoto zich al snel tot een echte bondgenoot. Het blok is zo waanzinnig smeuïg, dat het de Italiaan al snel doet verbleken. Aan het Beierse vermogen lijkt dan ook maar geen eind te komen. Vanaf het moment dat je de startknop hebt ingedrukt, de motor in eerste versnelling zet (wat helaas met typische BMW geluiden gepaard gaat) en wegrijdt merk je direct de enorme voorwaartse drang die de boxermotor heeft en die behoorlijk arm verlengend is. Zoals gezegd is de HP2 MM het meest op straat geënt. Dat merk je aan het comfort, maar ook aan de voor dit soort motorfietsen waanzinnige topsnelheid van 250 km/u. Slechts de fysieke krachten bij dit soort snelheden zijn de beperkende factor, de motor slikt het voor zoete koek. Op de dijk of in de stad, alles voelt makkelijk aan met de boxer, zelfs met de looks hebben de Duitsers het prima voor elkaar dik in orde en dat was in het verleden wel eens anders…

Er is bij BMW een frisse nieuwe wind gaan waaien, om het merk een veel meer jong en dynamische uitstraling te geven. Een nieuwe wind die zondermeer rigoureus te noemen is, geen potje Oil of Olaz maar een complete make-over waarvoor de hulp werd ingeroepen van de motorische Robert Schoemachers van deze wereld. Het rijwielgedeelte kan het brute vermogen makkelijk verwerken en heeft, in tegenstelling van de Ducati, totaal geen last van spontane wheelie-neigingen bij elke gasreactie. Total control, dát lijkt de Beemer tegen je te willen zeggen. Niet vreemd trouwens, alleen de wielbasis al die eerder aan een Hummer dan een Mini Cooper doet denken maakt dat de motor erg stabiel en koersvast is. Hoe goed BMW zijn huiswerk heeft gedaan blijkt als de BMW op het terrein van Freebike zijn kunsten mag vertonen en hij zich zonder problemen van het ene op het andere oor laat vegen. Op het écht korte werk zal de Ducati of de KTM je direct voorbij steken, maar heb je een kort stukje rechtdoor met wat lange doordraaiende bochten dan is het de BMW die de muziek maakt.

Om meer gevoel aan de voorkant te creëren is bij de MegaMoto, net als de HP2, het telelever systeem aan voorzijde ingeruild voor een ‘traditionele’ dikke upside down voorvork. Voorzien van megastoppers uit huize Brembo laat deze Beemer zich dan ook probleemloos op ’t voorwiel remmen. Misschien iets minder agressief dan bij de Duc, maar zeker beter te doseren en qua absolute vertraging op hetzelfde niveau. En eigenlijk is dat nog beter, in een moment van onoplettendheid zul je deze BMW langer overeind houden dan met die bijtgrage blokjes van het rode gevaarte. Tel daar het uiterst stabiele rijwielgedeelte bij op en je weet waarom Vincent vanaf zijn eerste meters zó lovend was over deze fiets.

• BMW comfort, sterk motorblok, remmen


• Lange wielbasis, Gooi- en smijtfactor, extreem hoge zit