Test Hypermotos

Ducati hypermotard

Op het gebied van design is de Hypermotard, samen met de 1098, één van de mooiste fietsen die op de markt te koop zijn en waarvoor je zondermeer je vriendin en vrouw zou  willen inruilen. Ducati-eigen is ook deze fiets geen allemansvriend en zul je in het begin enorm moeten wennen aan zijn rijkarakter. De 1078cc pompende tweecilinder is kort, je zit letterlijk óp het voorwiel en het enige wat de rijder scheidt van de velg is een kroonplaat, een complete laptop (lees: dashboard) waar je nog net geen Senseo mee kunt zetten of je kookeiland thuis mee aansturen en een zwart stuk rubber in vorm van een Pirelli Diablo corsa. Daarmee is de zithouding compleet anders als op de MegaMoto van BMW en de KTM supermoto 950R.

Het rijwielgedeelte van de Hypermotard is bijna letterlijk overgenomen van de Multistrada, maar qua afstelling zijn de verschillen legio. Zo beschikt deze Hypermotard over een té zachte voorkant, waardoor bij hard remmen al snel de vering doorslaat. Iets wat ons al vaker is opgevallen bij de in Bologna gevestigde fabriek. Mede ook dankzij de mega-geweldige-krachtige. Ditmaal bleek gelukkig voor de rode duivel na de vering te hebben aangepast dit probleem te zijn ondervangen zodat er ook serieus kon worden geankerd met de fiets. Het motorblok, dat we ook kennen van die Multistrada 1100 DS, is zondermeer zeer smeuïg te noemen, vanaf 2500 toeren tot aan de begrenzer staan er voldoende paarden ‘at your service’. Op geen moment heb je daarbij het gevoel over ‘slechts’ 90 Pk te beschikken, mede dankzij zijn korte gearing voelt het blok vele malen sterker.

Niet alleen beschikt de Hypermotard over een waanzinnig design (niet voor niets won de fiets de prestigieuze design award), maar ook als gadgetfreak zul je voldoende aan je trekken komen bij deze Ducati. Aan boord vind je namelijk een elektronisch brein met mogelijkheden waar een Boeing 747 jaloers op zal zijn. Door de speciale bijgeleverde memorystick in te pluggen kun je de prestaties vastleggen en op je eigen pc uitlezen met de bijgeleverde software. Wel eraan denken om op de motor zelf de USB modes te activeren, zonder activatie geen logging van data, zo werd ons tegen het eind van de dag in Oploo pijnlijk duidelijk. Minpunt daarbij is dat je telkens weer, als je gaat rijden, die optie moet activeren. Geheid dat je dit vergeet, gewoon standaard die optie op ‘aan’ zetten bespaart je in ieder geval een hoop ellende.

Rijden gaat de hypermotard op straat zondermeer goed af, maar eenmaal in het ‘Supermotard’ terrein bleek de motor het lastigst rond te rijden. Na mijn gepruts de motor driftend de bocht door te krijgen genoeg te hebben gadegeslagen besluit Marcel ‘De nederlandse Slide King’ van Drunen het zelf maar even voor te doen, om al heel snel tot de conclusie te komen dat de motor zich hiervoor niet wil lenen. Een totaal gevoelloze achterrem blijkt hieraan debet te zijn, bij navraag bij de importeur bleek dat de achterrem inderdaad defect was, maar dat men geen tijd had gehad (en verzuimd had ons daarover te informeren) om dat te fixen.

Desondanks heeft de Ducati ons wél weten te overtuigen van zijn daadkracht, zowel op het speciale terrein van Freebike als op straat wist de fiets zijn mannetje te staan. De motor mag echter het uiterlijk (en wat voor uiterlijk) hebben van een Supermotard, zo voelt en rijdt hij niet. De fiets stuurt goed, licht en strak, schakelt uitzonderlijk goed, remt het licht uit je ogen en heeft een zalig smeuïg motorblok, maar weet ons niet te overtuigen als hyper-supermoto. Bekijk de fiets als sporty-naked of zet ‘m gewaagd in het sport segment zal ie veel beter uit de strijd komen dan tegen de HP2 MM en de KTM Supermoto 950R.

• Wheelie-king, voorrem, sportief rijwielgedeelte


• Geen achterrem, afleesbaarheid display