Het 600 cc-vergelijk: heilig vuur

Verlichting

En het gaat nog verder. Ondanks dat de geluidsmafia in haar dolheid inmiddels zo ver is doorgeschoten dat zelfs standaard, net ontkratte motorfietsen al teveel geluid maken (“vind je het gek”, laat een collega terloops vallen als hij eens weemoedig van de GSX-R naar zijn ernaast geparkeerde 2000-versie kijkt, “die kuip is zo minimaal, daar zit op plaatsen gewoon niks meer”) zit de afdeling Sound engineering in Japan duidelijk niet stil. Weet trouwens dat nieuwe motoren, om te voldoen aan de steeds strenger wordende eisen, met de jaren alleen maar stiller geworden zijn…. geeft je te denken. Evengoed is sound engineering de laatste jaren gemeengoed geworden en werpt duidelijk zijn vruchten af; zowel de Soes als de Yamaha klinken met het hoofd achter de kuipruit hoe langer hoe lekkerder. Een airbox die de juiste hoeveelheid frisse lucht opslaat is niet genoeg meer, die lucht moet tegenwoordig ook op commando kunnen dansen. Nou doet de Suzuki dat niet onverdienstelijk, maar zelfs deze verbleekt bij de hese brul van de R6. Al bij lage toeren,daar waar de Yamaha zich totaal nog niet thuis voelt, stijgt uit het vooronder een grom zo sexy als een pin-up met een goed glas Single Malt, om met het stijgen van de toeren alleen maar aan te zwellen totdat het ergens rond de 16.500 toeren eens tot een eind te komen in een gil waar een gemiddelde turbine nog jaloers op zou zijn. Ongekend dat dit uit een ‘gewone’ viercilinder straatmotor komt… en door de keuring!

Verleiding...

Het geeft de Yamaha ook wel de extra mentale zet die de motor nodig heeft. Door het geluid zo opzwepend te maken wordt de rijder vanzelf verleid om liefst zo veel mogelijk toeren te maken en dat is noodzakelijk om de R6 zijn ding zo goed mogelijk te laten doen. Weliswaar heeft Yamaha, mede door het invoeren van Nasa-achtige trucs als variabele inlaatkelken, een iets verbeterd middengebied ten opzichte van zijn voorganger, erg veel is het nog steeds niet en het beste zit nog altijd bovenin. En dát is nou juist een groot verschil ten opzichte van de voorgaande versies bij beide motoren; waar de R6 een tikje meer in het midden heeft gekregen, is de Suzuki mogelijk net iets sportiever geworden. Al is het alleen de zithouding die nu een stuk actiever is, het lijkt ook of de vermogenskromme net wat meer omhoog is geschoven. Desondanks maakt de Suzuki kinderlijk eenvoudig gehakt van de Yamaha bij elk toerental onder de vier nullen. Daar staat dan wel weer tegenover dat alles daarbóven de R6 zijn potentieel volledig waar maakt en de Soes op zijn beurt het nakijken geeft. Het is er dus toch nog niet uit… Wat wel opvalt is dat de remmen van de R6 merkbaar minder graag willen dan die van de Suzuki. Leek het eerst onwennigheid te zijn – aan remkracht ontbrak het bij lange na niet, eenmaal op de Ring is stoppen wanneer er gestopt moest worden een eitje, evenals de willekeurige stoppie hier en daar – na een onderbreking van enige dagen was het nog steeds het geval; er ontbreekt gewoon gevoel, waar de Suzuki toch echt beter scoort. En ook al heeft Yamaha met de te laag geplaatste clipons een streepje aan de broek wat betreft klemzittende vingers bij manoeuvreren (lang geleden dat we dat voor het laatst hadden trouwens), de Soes komt er echt niet als heilig boontje uit.

Het is natuurlijk best leuk dat Suzuki als service aan de klant en tegelijk optie voor minder brokken de Drive Mode Selector heeft uitgevonden en toepast, maar het ken ook te gek natuurlijk. Op de Hayabusa is het fantastisch, de B-King absoluut noodzaak. GSX-R 1000? Pas bij aankomst in ons hoofdkwartier bij de Superbiketest in februari bedacht ik me, na juist dik 200 kilometer in de stromende regen te hebben gereden, dat er zo’n ding op zat. Misschien onwennigheid, kan altijd natuurlijk, maar ik heb ’t niet gemist. En naarmate de cilinderinhoud daalt zal dat alleen maar erger worden. Een 600 gooit er, op piekvermogen, net iets meer uit dan een B-king of Hayabusa in ‘regenstand’. En dan heb je dus nog twee, nóg mildere, settings. Tel uit je winst. Daarnaast trilt het blok weer als vanouds. Klinkt minder heftig dan de R6, voelt echter wel ‘hees’. En dus zit je óf steeds achterstevoren, óf pak je van tijd tot tijd je koppeling erbij om een trillingsvrij beeld te krijgen.