Promotor Super Alpen Tour

Nadat een warme doppio espresso mijn verkleumde lijf weer op acceptabele temperatuur heeft gebracht wordt de KTM Adventure R weer tot leven gebracht om de laatste extra 125 kilometer tot het juiste hotel in het Oostenrijkse Gaschurn te volbrengen. Het donkere wolkendek heeft de duisternis al langzaam ingezet, terwijl het klokje in het digitale display van de KTM me vertelt dat het toch echt pas bijna half zeven in de avond is. De receptioniste heeft me vooral op het hart gedrukt om niet de aanwijzingen van de navigatie op te volgen, maar tot de snelweg door te rijden omdat vanwege het ongekend slechte weer de slingerweg door de Alpen niet verantwoord is. Met de ervaring in het kletsnatte Westerwald nog vers in het geheugen wordt de demping van de Adventure R een tikkie zachter gezet, waarna de vijftig kilometer snelweg en vijfenzeventig kilometer kronkelwegen probleemloos worden afgelegd en er zelfs een half uur van de door TomTom aangegeven rijtijd kan worden afgesnoept.

Als ik iets na achten de Adventure R in de ondergrondse parkeergarage van het juiste hotel heb geparkeerd blijkt al snel dat ik niet de enige verbouwereerde ben. Het hotel waar we volgens de verstrekte informatie naar toe hadden moeten gaan had al bij de aanvraag aangegeven in deze periode volgeboekt te zijn, maar dat blijkt om een of andere reden niet goed gecommuniceerd te zijn waardoor de reisleider – die voor ons de routes heeft uitgezet – tot op het laatste moment van Oberstdorf is uitgegaan en het pas drie uur ’s middags is voordat de eerste vroege vogel, die al om tien uur ’s ochtends in het hotel is gearriveerd, te horen krijgt dat een partnerhotel op twee uur rijden is geboekt. Terwijl het vlees al op de barbecue is gelegd haast ik naar mijn kamer, neem snel een douche in het verder perfecte hotel en sluit me aan bij de rest van de groep, die uit een bont gezelschap van voornamelijk BMW rijders bestaat. Ondanks de slechte start is iedereen positief gestemd en maak ik kennis met Philippe, een Belgische ondernemer die naast een KTM Adventure Freeride een Ducati 1098 S, BMW R1200GS en K1600GT in zijn garage heeft staan. Zijn “Ik lees graag jullie testen, die zijn erg goed” doet me de valse start snel vergeten en na een heerlijke barbecue zoek ik totaal vermoeid mijn bedje op.

De Oostenrijkse bergen zijn in dikke nevel gehuld, maar dat is eenmaal voorbij Landeck verleden tijd

De volgende ochtend wordt ik al vroeg door een prachtige zonnehemel gewekt, wat mij tijd geeft de via e-mail aangeleverde routes in mijn TomTom te zetten. Maar niet voordat de routes zijn omgezet, daar deze alleen in .gpx formaat voor de Garmin zijn aangeleverd. Het hotel ligt aan de route die via de Silvretta Hochalpenstraße verder zou moeten gaan, maar sneeuw en onderhoud hebben een streep door dit plan getrokken: de prachtige slingerweg die naar de Silvretta Stausee leidt blijkt nog steeds afgesloten te zijn. Gelukkig heeft de organisatie hier rekening mee gehouden en volgens reisleider Stefan Brückner moet er tot Bludenz worden teruggereden, waarna de alternatieve route kan worden opgepakt. Ik sluit me aan bij Theo en John, twee Brabanders die met een CB1000F en een R1200RT voor deze Super Alpen Tour hebben ingeschreven. De oorspronkelijke route van vandaag was 450 kilometer lang, maar met het eerste deel gisteren al afgelegd moet de route van vandaag in principe een stuk korter zijn. Vanaf Bludenz wordt, om tempo te maken, een stuk via de tolweg afgelegd, waarna bij Stuben de eerste bergpas zich al aandient. De zon is inmiddels verscholen achter een dik wolkendek en de Arlbergpaß is in dikke nevel gehuld, wat een mystiek beeld geeft alsof we op de set van Lord of the Rings terecht zijn gekomen. De temperatuur in mijn digitale display daalt nog sneller dan Boeing 777 in vrije val en terwijl de mist zelfs mijn Pinlock weet te doordringen stuur ik de Adventure R over de pas. Het gemak waarmee de KTM de bochten vreet doet me snel de barkoude omstandigheden vergeten en eenmaal over het hoogste punt van de pas weet de zon gelukkig al weer snel het wolkendek te verdrijven.

Via Landeck slingert de provinciale weg dwars door het dal tussen de bergen door. Bij een kraampje langs de weg wordt het vochtgehalte weer op pijl gebracht, waarna al snel de eerste borden van de Timmelsjoch zich aandienen. Met een hoogte van 2.509 meter is de Timmelsjoch een van de hoogste passen in deze driehoek Oostenrijk/Zwitserland/Italië, gelegen op de grens tussen het Oostenrijkse Tirol en het Italiaanse Zuid-Tirol. De bergpas verbindt Sölden in het Ötztal met St. Leonhard in het Passeiertal en scheidt de Ötztaler Alpen van de Stubaier Alpen. Hoewel de pas voor het verkeer veel minder belangrijk is dan de 40 kilometer westelijk gelegen Reschenpas en 25 kilometer oostelijk gelegen Brennerpas, is het vandaag op het Oostenrijkse deel druk, heel erg druk. En dat is niet vreemd, want hoewel de pas geen noodzakelijke verbindingsweg meer is, is het één van de toeristische trekpleisters in dit Alpengebied. Eenmaal de boomgrens gepasseerd dient het tolpoortje zich aan, waar €12 voor deze pas wordt afgetikt en de pas zich langs dikke en hoge sneeuwmuren omhoog slingert. Het restaurant op de top is een ware pleisterplaats voor motorrijders, maar we rijden nog even door om vlak na de tunnel, op het Italiaanse deel, kort van het adembenemende uitzicht te genieten.

Rijden in de sneeuw geeft een extra dimensie aan rijden in de bergen

Het Italiaanse deel van de Timmelsjoch weer naar beneden heeft mijn persoonlijke voorkeur. Niet alleen lijkt het alsof ineens alle verkeer van de aardbodem is verdwenen, maar de wegen zijn van betere kwaliteit en ook de bochten, hoewel soms best wel krap, lijken nét wat vloeiender te lopen. Na de Timmelsjoch dient de Jaufenpaß zich al snel aan, welke met 2.099 meter minder hoog is dan de Timmelsjoch, maar er niet minder spectaculair om is. De tijd heeft inmiddels aardig doorgetikt en stiekem verlangen we al naar ons volgende pension, maar in plaats van de doorgaande weg – wat ongeveer nog zo’n vijftig kilometer was geweest, vond de ANWB de route blijkbaar nog niet lang genoeg en worden we met een flinke omweg naar Bruneck, ons doel van de eerste dag, gestuurd. Op zich geeneens een verkeerd idee, per slot van rekening is dit ook de Super Alpen Tour, ware het niet dat, om die omweg qua lengte enigszins acceptabel te houden, de route via bij tijd en wijle smal kronkelende geitenpaden - waar de Milka-koeien langs de weg aan het grazen zijn - verder voert, waar nog maar met moeite een snelheid van 60 km/u kan worden gehaald. De KTM Adventure ligt er niet wakker van, maar de vermoeidheid begint bij mij zelf al aardig toe te slaan en alsof dát nog niet erg genoeg is, begint het te zachte zadel mijn kort aardig op te breken. Leuk, maar niet heus is dan ook onze gedachte als om zeven uur ’s avonds de motoren bij het wederom prachtige pension Olympia worden geparkeerd. Douchen, eten en op tijd naar bed, want voor morgen staat ook weer een stevige etappe op het program.

Alles leuk maar ehm, waar zijn die paarse Milka koeien nou?