Promotor Super Alpen Tour

De derde dag van de Super Alpen Tour moet volgens het logboek met 301 kilometer een rustige etappe zijn en er staan voor vandaag maar twee échte cols op het program, de Edelweißspitze van de Großglockner Hochalpenstraße en de Gerlospas, die naar de Krimmler Wasserfallen leidt. Echter, vanuit Bruneck zijn het aantal wegen tot de Großglockner dun gezaaid, waardoor er maar twee opties zijn: de rechtstreekse route van circa 75 kilometer naar Lienz over een saaie provinciale weg, of via een omweg over Passo di Stalle. De ANWB is geheel begrijpelijk voor de tweede optie gegaan en heeft daar bij vertrek uit Bruneck nog een extra slinger richting het zuiden aan toegevoegd, wat betekent dat we een kleine honderd kilometer tot Lienz hebben te gaan. Het weer is opnieuw perfect en de stemming in de groep zit er - ondanks het (te) zware laatste deel van de vorige dag - opnieuw goed in, maar dat verandert snel zodra de etappe is ingezet. Dachten we gisteren met het geitenpad wel het meest extreme te hebben gehad, het begin van deze derde etappe is zowaar nóg zwaarder en doet menig deelnemer twijfelen of wel de juiste weg is ingedraaid. Het bergpad slingert langs de steile begraasde bergwand zonder vangrail af en laat duidelijk blijken dat elke fout minstens twintig meter lager eindigen zal, lijkt met de kilometer smaller en hobbeliger te worden en eindigt uiteindelijk in een privé weg dwars door het erf van een boerderij – wat weliswaar een fantastisch pittoreske uitstraling heeft, om uiteindelijk via leistenen pad stijl omhoog dwars door een weide op een relatief gezien normale weg weer aan te sluiten.

De KTM deert het lokale boerenpad helemaal niets en laat zich hier van zijn sterkste kant zien. Hobbels en oneffenheden worden perfect geabsorbeerd en de motor stuurt als een gladde aal door een pot verse mosterd. Enkel de rijhoogte is voor mijn korte benen aan de hoge kant, wat stilstaan op deze schots en scheve omgeving tot een waar avontuur maakt om ten minste een voet veilig contact met moeder aarde te laten maken, maar dat is de motor verder niet aan te rekenen. Had ik maar wat groter moeten zijn. Eenmaal het geitenpad voorbij blijkt de zware inspanning bovendien niet voor niets te zijn geweest. De route over de Passo di Stella is adembenemend mooi en lijkt zo uit the Sound of Music te zijn weggekaapt. De route, waar nog maar amper verkeer is te ontdekken, slingert langs een prachtig meer, waar de hoge dennenbomen in het helderblauwe water worden weerspiegeld en een korte stop wordt gemaakt om van deze oase van rust en pure natuur te genieten. De aansluitende route over kersvers asfalt slingert dwars door een natuurgebied heen en biedt geen ruimte voor tegenliggers, waardoor deze maar een kwartier per uur per rijrichting als eenrichtingsweg voor het verkeer is opengesteld. Onze timing is echter perfect, waardoor het verkeerslicht voor ons mooi groen is gekleurd, maar een snelle blik op het verkeersbord leert me dat we geen vijf minuten later hadden moeten zijn.

Langs de kreekjes Schwarzach en de Isel slingert de weg naar Lienz, van waaruit via de Iselberg de route ons naar de Großglockner Hochalpenstraße brengt. Met 3.798 meter is de Großglockner de hoogste berg van Oostenrijk en alleen daarom al de moeite van een bezoek meer dan waard, maar dat is meteen ook de keerzijde van de medaille van deze Oostenrijkse trekpleister. De in totaal bijna vijftig kilometer lange route is voor het overgrote deel van de toeristen een noodzakelijk kwaad om de Gletsjer te bezichtigen, waar het ons motorrijders juist om die veelvoud aan prachtige (haarspeld)bochten gaat en de top puur wordt benut om even kort op adem te kunnen komen. Vooral het deel naar de Großglockner zelf is vol met auto's en touringcar bussen wat het betere stuurwerk niet ten goede komt, maar is desondanks zeker de moeite waard. Bovendien, ik ben met de KTM Adventure R onderweg, die er geen enkel probleem van maakt om binnendoor of buitenom het langzame verkeer voorbij te steken.

Dé trekpleister van Oostenrijk, de großglockner Hochalpenstraße. En niet alleen voor motorrijders...
 
En toegegeven, het uitzicht is adembenemend mooi

De besneeuwde Edelweißspitze is net zo adembenemend mooi, en de KTM laat overduidelijk zien voor dit soort wegen te zijn bedoeld. Snelle bochten, krappe bochten, de KTM vreet ze nog gemakkelijker dan Joey Chestnut 69 hotdogs tijdens de Nathan’s Hot D
Het lijkt misschien rustig, maar geloof me, dit is écht een vertekend beeld...

We zeiden het al, niet alleen motorrijders weten de weg omhoog te vindenog Eating Contest naar binnen werkt en doet dit bovendien met een verbluffend goed verbruik waardoor de motor over een heerlijk lange actieradius van dik 350 kilometer beschikt, wat hier in de bergen wel zo gemakkelijk is. Via Zell Am See gaat de route naar de Gerlospaß, een van mijn persoonlijk mooiste stuurwegen van deze Oostenrijkse regio. De weg is breed en overzichtelijk, het asfalt ligt er goed bij en de tijd van de dag – het is inmiddels vijf uur in de middag geweest – leert me dat de meeste Oostenrijkers nu van hun avondmaal aan het genieten zijn, op de prachtige bergpas is nog maar amper verkeer. Perfecte ingrediënten dus om de Adventure R eens goed de sporen te geven, wat de Oostenrijker maar al te graag doet. Als deze weg niet tot het testgebied van KTM heeft gehoord, dan weet ik het ook niet meer. Bij de Krimmler Wasserfallen wordt vlug een korte stop gemaakt, waarna de weg door het Gerlostal ons uiteindelijk in hotel Hochzimmertal in Kaltenbach brengt, waar we traditiegetrouw als laatsten blijken te zijn gearriveerd. We schuiven aan op het terras, waar het bier inmiddels door de anderen al gretig aftrek heeft gevonden, en kaarten gezellig na over de hoogtepunten van de dag.

Alleen daarom al zou je dit in je achtertuin willen hebben...