Promotor Super Alpen Tour

De volgende dag belooft met 423 kilometer opnieuw een monsteretappe te zijn, zo weet onze reisleider tijdens het avondeten te vertellen. Als alternatief is ook een kortere route van ‘slechts’ 396 kilometer voorzien, waarbij de extra lus die via Italië gaat wordt afgesneden. De afstand blijkt de volgende dag al echter snel niet het grootste probleem, maar de manier om uiteindelijk in ons eindpunt van de dag, de grote stad Villach moet worden bereikt. Het aantal verbindingswegen is in Oostenrijk vanwege de bergstructuur nu eenmaal beperkt, en in plaats van dezelfde Gerlospaß weer terug te rijden naar Zell Am See heeft Stefan een route langs de andere kant van de berg, dwars door het dal, uitgezet. De 171, die parallel aan de E45 snelweg ligt, gaat dwars door het industriële gebied heen en zit bomvol dagelijks forens- en vrachtverkeer, wat inhalen onmogelijk maakt. Bovendien heeft het weinig zin, want eenmaal een colonne van auto's en vrachtauto's voorbij heb je hooguit 2 minuten vrij spel, om vervolgens achter de volgende karavaan aan te kunnen sluiten. Met een snelheid van zestig hobbelen we met het verkeer mee en zien de nog resterende kilometers in de navigatie tergend langzaam afbouwen. Geen goede keuze van onze reisleider, zoals 's avonds in Villach door een van de deelnemers mooi wordt zal worden samengevat: "Om de helft van de dag op provinciale wegen achter vrachtauto's te rijden hoef je niet naar Oostenrijk te gaan, dat kan ook prima bij ons in Nederland."

Pas na 200 kilometer wordt het Obertauern berggebied bereikt, een van de populairste sikgebieden van Oostenrijk waar ook mooi offpiste kan worden geskied, maar ons is het meer om de Radstädler Tauernpaß te doen. Van druk verkeer is hier gelukkig geen sprake meer en de koeien grazen weer rustig langs de weg, maar de irritatiefactor als gevolg van de lange, saaie verbindingsweg maakt dat van echt genieten helaas geen sprake meer is. Vanuit de Twenger Talpaß slingert de weg langs de rivier de Taurach af, waarna vanaf de Katschberg over de 99 ons richting Spttal leidt. In het grijze verleden was dit een drukke verkeersweg, maar de naastgelegen snelweg heeft de weg qua verkeer ontzettend ontlast. De weg slingert langs de pijlers van de Autobahn, die soms tot aan de horizon lijken te reiken, en duikt soms onder de snelweg door, waardoor we een bijzonder fraai uitzicht op dit zondermeer fraai staaltje architectuur hebben. Via het Gitschtal komen we bij het hoogtepunt van de dag, de extra lus via de Naßveld-Paß naar Italië leidt. De bochten zijn krap en de wegen smal en lijken soms een rots te hebben doorkliefd, alsof je in de Franse George du Verdon verzeild bent geraakt. Dit maakt alle ellende van vandaag goed en is absoluut een aanrader, mocht je toevallig in de buurt zijn. Vanaf Pontebba rest alleen nog een doorgaande weg tot Villach, waar in hotel HB1 de nacht wordt doorgebracht.

 
Absoluut een aanrader, mocht je toevallig in de buurt zijn

Het hotel in Villach blijkt geen goede keuze te zijn geweest: het is onderdeel van een groot complex waar ook winkels zijn ondergebracht en heeft weliswaar een ondergrondse parkeergarage, maar een bar of terras is het hotel vreemd, waardoor even gezellig borrelen er helaas niet bij is. Het eten is daarentegen, net als in de andere perfecte hotels eerder deze trip, van goede kwaliteit, waarna op het terras van de pizzeria nog kort wordt nagekaart.