Test: Ducati Monster SP

Als de Monster SP voor de showroom van Ducati Zaltbommel in het volle spotlicht van de zonovergoten hemel schittert, valt meteen de kleurstelling met rode accenten op die rechtstreeks is overgenomen van de MotoGP machines van het afgelopen jaar. Alleen al die fraaie accenten hebben de Monster een lust voor het oog gemaakt. De rode vlakken in de velgen (met merknaam in het zwart), de Termignoni Stuurt best ehh... monsterachtig, die Monstereinddempers (na ruim tien jaar geleden op Akrapovič ten zijn overgestapt is Termignoni een comeback aan het maken bij het Italiaanse merk), de Brembo remklauwen (met wederom een vleugje rood), het fraai gestikte rode zadel, de afdekkap voor de duozit (met merknaam in het zwart), het kontje zelf in het zwart (met modelnaam in het rood) en de zwart/rode tank met bordeauxrode accenten. In een woord: super fraai. Vooruit, dat zijn er twee. 

Veel belangrijker dan die fraaie kleurstelling is echter wat Ducati onderhuids heeft gedaan. Te beginnen met de vering, waar de units uit huize Sachs het veld hebben geruimd voor het betere spul van Öhlins, dat bij Ducati ook hofleverancier is voor de MotoGP en het WorldSBK. Aan de voorkant prijkt een NIX30 upside down voorvork met goud-geanodiseerde buitenpoten en 43 mm binnenpoten met DLC (Diamond Like Carbon) coating. Alleen al op de voorvork, die volledig instelbaar is, is volgens Ducati 600 gram gewicht bespaard en dat lijkt misschien niet zo veel, maar vergeet niet dat dit wel dynamische grammen zijn die dus een enorme invloed hebben op de inertia, de massatraagheid.

Ook het achterwiel wordt door Öhlins afgeveerd door middel van een TTX met piggyback reservoir dat -uiteraard- eveneens volledig instelbaar is. Volgens Ducati geeft de volledig instelbare Öhlins vering een beter gevoel, evenals betere grondspeling en dientengevolge een grotere hellingshoek. Ducati zegt de Öhlins vering ook een sportievere configuratie te hebben gegeven, wat de dynamische stuureigenschappen moet hebben verbeterd wanneer je over gemengde asfaltcondities aan het rijden bent en je zelfs in de gelegenheid moet stellen om lol te hebben Dat wil zeggen, zolang je 'm de sporen geeft. Rustig rijden heeft niet zo'n prioriteit gehad bij Ducatiwanneer je op circuit over de cerbstones knalt.

Om z’n sportieve circuitaspiraties te onderstrepen heeft Ducati ook de remmen van de Monster SP opgewaardeerd, met nu Brembo Stylema radiale 4-zuiger remklauwen voor en 320 mm remschijven met aluminium flenzen, die 500 gram lichter zijn dan de Brembo remmen van de standaard Monster. Dat moet in een betere remkracht hebben geresulteerd, terwijl ook hier geldt dat deze reductie in gewicht een positief effect op de inertia heeft gehad – de motor wendbaarder heeft gemaakt. Tot slot heeft Ducati een lithium-ion accu toegepast, waarmee ten opzichte van de standaard Monster in totaal twee kilo aan gewicht is bespaard. Da’s netjes, zeker wanneer je bedenkt dat deze SP ook nog eens standaard van een Öhlins stuurdemper is voorzien en het bikinischermpje boven de koplamp dat onderdeel is van het + pakket van de standaardversie.

Neem plaats op het zeer fraaie zadel en het eerste dat meteen opvalt is dat de SP een beduidend agressievere zit heeft, met dank aan het zadel dat 20 mm hoger is geplaatst, wat de Monster SP dus een zithoogte van 840 mm geeft. Kleinere motorrijders (en niet te vergeten motorrijdsters) hoeven echter niet bang te zijn, het zadel is aan de voorkant smal genoeg gevormd om ondanks de hogere zit toch probleemloos minimaal een voet stevig aan de grond te kunnen zetten. De hogere zit is trouwens niet het enige dat Ducati
Volgens Ducati een van de USP's van de Monster, de kenmerkende koplamp. TFT is zeer fraai en overzichtelijk

Fijne schakelaars, alleen dat resetten van de tripmeter met de knipperlichtschakelaar, had dat niet anders gekund? Meer dan eens tijdens het rijden de motor even van contact gezet om te voorkomen dat de tripmeter wordt gereset

Da's nou oog voor detail (en creatief met kleuren)

Zelfs over de vorm van 't achterlicht is nagedacht. De spiegels ogen cool, maar instellen... ho maar aan de geometrie heeft aangepast, om de motor scherper te laten sturen is het balhoofd onder een iets steilere hoek van 23° (24° voor de standaard Monster) gezet en is de naloop van 93 mm op nu 87 mm teruggebracht. 

Het tweede dat opvalt is zodra op de startknop is gedrukt en het waanzinnig mooie dubbelloops Termignoni uitlaatsysteem een heerlijk diepe sound ten gehore brengt die je doet afvragen of dit wel goed gaat komen als er straks gas wordt gegeven, wat eenmaal op pad alleszins blijkt mee te vallen. Gelukkig maar, want de tijd dat je asociaal veel herrie mocht maken ligt ver achter ons. Het geluid mag dan misschien niet kunnen tippen aan de oude luchtgekoelde Ducati’s met kenmerkende droge rammelkoppeling van de vorige eeuw, maar is luid en fraai genoeg om van een mooie motorsound te kunnen spreken. Zonder dat dus bij omwonenden tot ergernis leidt. 

Knijp vervolgens de koppeling in om de Monster in eerste versnelling te kunnen zetten en het derde dat dan opvalt is hoe ontzettend zwaar de koppeling is. Ducati mag dan een self-servo natte meerplaten anti-hop koppeling hebben toegepast die naar eigen zeggen zeer licht te bedienen moet zijn, maar we vragen ons toch echt af wat ze dan als referentie hebben gebruikt: de koppeling van een tractor misschien? Het blijft ons wat dat aangaat verbazen dat Ducati vast blijft houden aan een hydraulisch bediende koppeling, waar elke standaard kabelbediende koppeling al lichter gaat, laat staan een kabelbediende slip-assist.