Test: Kawasaki Versys 650

Zodra je de motor op contact hebt gezet wordt direct de nieuwe tractiecontrole geactiveerd, welke in twee standen in te stellen is – level 1 en level 2, maar kan ook worden uitgeschakeld. Dat laatste kan vanwege veiligheidsredenen alleen stilstaand worden gedaan, maar dat is dankzij het eenvoudige menu in een paar seconden gepiept. Vergeet echter niet dat elke keer wanneer de motor van contact wordt gezet de tractiecontrole automatisch weer wordt geactiveerd, dus zul je het ritueel elke keer moeten herhalen. Dan is het bij ons toch maar behelpen, en dan woon ik nog op steenworp afstand van de ArdennenNiet dat dit bij andere motoren anders is, maar voor wie absoluut geen tractiecontrole wil blijft het natuurlijk irritant. Bij de 35 kW heb je trouwens alleen de keuze tussen de standen aan en uit (dus geen level 1 en 2), maar dat even terzijde.

Nu moet ik je bekennen dat ook ik in het verleden wel eens mijn vraagtekens bij het nut van tractiecontrole heb gezet (uiteindelijk bepaal je zelf hoever en hoe agressief je de gaskraan opendraait), maar de Versys weet me snel van het tegendeel te overtuigen. Geen enkel moment heb ik de tractiecontrole als beperkende factor gevoeld, ondanks dat het tempo soms meer weg had van de kwalificatie voor de Isle of Man TT dan een toeristisch tempo waarvoor de fiets eigenlijk is bedoeld. De enige beperking die ik zou kunnen bedenken is dat een wheelie meteen in de kiem wordt gesmoord, maar in alle eerlijkheid… daar is een Versys eigenlijk ook niet voor bedoeld. Met tractiecontrole uitgeschakeld wil ‘ie ’t trouwens gelukkig maar al te graag en gemakkelijk, mocht je dat willen weten. Ach, je probeert zo eens wat…

De motor met een druk op de bekende knop tot leven gebracht valt me op hoe fluisterstil de motor stationair loopt, de lichte vibratie die helemaal gebruikelijk is bij een paralleltwin verraadt dat het blok wel degelijk aan het draaien is. Gelukkig zijn het geen irritante trillingen en eenmaal aan het rijden merk je er nog maar bijster weinig van. Het geluid blijft op een laag niveau en ik merk dat ik dat best wel aangenaam vind, pas wanneer je de twin hoog in toeren jaagt klinkt het alsof de brulkikker wakker is gemaakt en een indrukwekkende twinsound ten gehore brengt. Da’s eigenlijk nog helemaal niet zo verkeerd, want dat betekent dat je het overgrote deel van de tijd qua geluid Begin wel te snappen waarom de Versys als warme broodjes over de toonbank gaatecht niemand tot overlast bent. In de laagste stand blijkt het ruitje niet echt veel bescherming te bieden, maar in de hogere stand is dit aanmerkelijk beter, waardoor ook langere ritten op hogere snelheid prima mogelijk zijn. 

Als door de voorrijder, die op steenworp afstand in Lloret de Mar is opgegroeid en aan z’n rijstijl te zien wel eens bij de gebroeders Marquez of Espargaro op de koffie gaat, het tempo op standje ‘volgas’ wordt gezet blijkt de Versys 650 te allen tijde zijn mannetje te staan. Het blok pakt van onderuit al behoorlijk goed op, waardoor je snel opschakelend in lage toeren rijdend al zeer vlotjes vooruit gaat, maar het wordt pas leuk wanneer je ‘m lekker hoog in toeren jaagt. Laagtoerig rijden – onder de 3.500 tpm – blijft de twin-vibratie voelbaar, maar ook niet meer dan dat. Storend of vervelend zou ik het geeneens durven noemen, maar gewoon het karakter van een twin. Het blok klimt zoals gezegd graag en met groot gemak in toeren, waarbij het vermogen mooi lineair toeneemt naarmate het gas verder open gaat, bovenin is zelfs geen sprake meer van enige vorm van vibratie. 

Wat gelukkig wel blijft is de andere typische twin karaktereigenschap, namelijk compressie en dus ook bijbehorende motorrem. Gas dicht en tikkie terug vertaalt zich meteen naar een merkbare vertraging, wat best ideaal is in een bochtige en bergachtige omgeving zoals vandaag, omdat je, wanneer je op het juiste moment het gas dichtdraait en terugschakelt, de rem minder hoeft Tip van Flip: vraag in plaats van korting een trip naar hier, je weet niet wat je overkomtte gebruiken en er dus ook minder onrust in het rijwielgedeelte ontstaat. Niet dat dát vandaag toereikend is, maar de voorrem is krachtig genoeg om het werk alleen af te kunnen, ondanks dat ’t er best pittig aan toe gaat. Zowel het op- als het terugschakelen gaat trouwens soepel en probleemloos, zowel met als zonder koppeling, en dankzij de prominent in het TFT-display aanwezige versnellingsindicator weer je op elk moment in welke versnelling je zit. 

Niet dat we daar vandaag gruwelijk veel tijd voor hebben, onze voorrijder rijdt alsof ‘ie van een haas is gedekt en ik zorg dat ik netjes in zijn achterwiel blijf. Het tempo zegt alles over zijn kennis van zowel de omgeving als de Versys 650, maar het zegt ook alles over hoe ontzettend veelzijdig de Versys 650 inderdaad is. Toeren is geen enkel probleem en dankzij het geïntegreerde koffersysteem is bagage voor een weekendje (of langer) weg geen enkel probleem, maar ook ‘van-dik-hout’ tempo gaat ‘m boven verwachting ontzettend goed af. Ongeacht of je op een net nieuw geasfalteerde weg rijdt, of op eentje waar dat eigenlijk twee jaar geleden al had moeten zijn gedaan. Een groter compliment kun je de Showa vering niet geven.