Test: MV Agusta Brutale RR

Waar MV Agusta bij het rijwielgedeelte alleen de vering heeft verfijnd zijn bij het blok en de elektronica wel grote stappen gezet. De 798 cc Triple wordt door MV nog steeds opgeven voor een topvermogen van 140 pk bij 13.200 tpm en ook het maximum koppel is met 87 Nm gelijk gebleven, al wordt dat nu een fractie hoger bij 10.250 tpm vrijgegeven, maar het blok voldoet nu wel aan de veel strengere Euro 5 norm. Dat alleen al is dus eigenlijk winst, Iets zegt mij dat we 't vandaag niet droog gaan houden. Wat een verschil met 2020, dit voorjaar 2021aangezien de vuistregel is dat strengere emissie-eisen altijd ten koste van prestaties gaan. Naast Euro 5 heeft MV ook aan de duurzaamheid gewerkt, het blok betrouwbaarder gemaakt door de klepgeleiders en tuimelaars in de kop te verbeteren en de koppeling van een nieuwe korf te voorzien. Tot slot is zowel het in- als uitlaattraject volledig herzien. 

Nu moet ik je eerlijk bekennen dat ik je niet zou kunnen zeggen of het blok nu beter, slechter of gelijkwaardig aan de 2020 versie is, maar wat ik daarentegen wél continue voel is hoeveel beter de Brutale nu in balans is. Kan me nog een vergelijkingstest drie jaar geleden met de Monster 821 herinneren, waar de Brutale RR (die toen nog Brutale 800 RR heette) heel eigenzinnig bleek te zijn, haast het tegenovergesteld van onze ervaring nu. Niet alleen stuurt de motor nu heerlijk neutraal en volgt te allen
De remmen ogen 'simpel', maar laat je daardoor niet in de luren leggen... ze ankeren zeer effectief

Hadden we al gezegd dat dit pure kunst op wielen is?

Het blok bouwt z'n vermogen super lineair op, boven de 8k wordt dat met een geluidssymfonie aangevuld

Je raakt niet uitgepraat (en ook niet uitgefotografeerd zo te zien)tijde het commando van zijn rijder op, maar doet dat bovendien ongeacht de omstandigheden. Of nu de zon hoog aan de hemel staat of de regen met bakken uit de hemel valt en of je nu lekker relaxt aan het toeren of juist volgas aan het knallen bent, de Brutale geeft je zoveel vertrouwen dat je dat laatste ook in de zeikende regen durft te doen. Zelfs in Sport modus, hoewel rijden in de Rainmodus ook niet echt een straf is. Alleen in de Track modus is ‘ie voor die omstandigheden misschien een tikkie te fel, maar ja… die modus heeft niet voor niets het labeltje Track. 

“Op straat rijdt ‘ie eigenlijk het lekkerst in de Rain modus, maar dan wel met het volle vermogen van 140 pk”, had Moto Mondo’s technische man die de Brutale had ingereden op voorhand al tegen mij gezegd, en dat blijkt inderdaad een ontzettend uitgangspunt te zijn voor de Custom rijmodus, de modus waarmee de motor geheel naar eigen geur en smaak kan worden afgesteld. Rain heeft de meest vriendelijke gasrespons en Engine Brake Control en de Front Lift Control ingeschakeld, wat voor op straat echt prima rijdt, maar dan zoals gezegd wel op vol vermogen gezet met de tractiecontrole op standje 3 van 8. Hoewel er stikt genomen ook met standje 8 (van 8) prima te leven valt, zelfs in de zeikregen was de tractiecontrole niet overenthousiast en greep alleen in als 't echt noodzakelijk was. Wat ook alles zegt over de manier waarop het vermogen Voorlopig nog maar effe genieten van de zon. Zolang als 't duurtwordt afgegeven. Vanaf pak ‘m beet 3.000 tpm pakt de driecilinder mooi op, om daarna ontzettend lineair tot in de toerenbegrenzer door te gaan. Zo lineair dat je een liniaal langs de vermogenscurve kunt leggen. 

We denken denk trouwens niet dat je de motor vaak in de begrenzer jagen zult. Niet alleen is boven de 5.500 tpm altijd meer dan 70 Nm aan koppel tot je beschikking (tussen de 8 en 12 meer dan 80 Nm), maar bovendien valt de driecilinder boven de 12.500 tpm sterk terug. Om voor ons zelf te spreken: het overgrote deel van de tijd zaten we tussen de 6 en 7k te shortshiften, wat dankzij de nieuwe quickshifter EAS 3.0 verslavend werkt. Bovendien neemt het inlaatgeluid boven de pak ‘m beet 8.000 tpm echt asociale vormen aan, wat trouwens perfect kan worden vermeden door in plaats van volgas op 75% te gaan rijden. Dan heeft ‘ie nog steeds een indrukwekkende acceleratie, maar is wel ineens fluisterstil. En dat is verdomd handig nu motorrijden en geluid enorm onder vuur ligt.

Nog even over die quickshifter. In het verleden ben ik daar bij MV nooit een groot fan van geweest, omdat ik meer dan eens door een té enthousiast blip werd verrast en de fiets tijdens het vertragen plots accelereerde, en ook het opschakelen is in het verleden lang niet altijd perfect geweest. Dat blijkt ook nu niet anders te zijn. Ik vraag me serieus af waarom in hemelsnaam MV dat nog steeds niet heeft opgelost, maar stel mezelf tegelijkertijd de vraag of mijn rijstijl daar ook niet debet aan zou kunnen zijn. Dat moet haast wel, ik heb anderen daar nooit echt over klagen en als het al een issue zou zijn geweest, dan zouden ze dat in Schiranna allang hebben gefikst. Ik heb nogal de neiging om tijdens het schakelen heel nonchalant mijn linkervoet op of onder
Vooruit, even alle imperfecties in beeld gebracht. Een iets te gevoelige quickshifter, controlelampjes die je amper ziet (serieus, het knipperlicht brand nu)

En last but not least de instelbare vering, die alleen op papier instelbaar is. Iemand een idee waar we kabouterschroevendraaiers kopen kunt? de schakelpook te houden, waardoor een gevoelig afgestelde quickshifter gemakkelijk van de leg kan raken. Dat moet het haast wel zijn. Door ‘down’ uit te zetten is het probleem van plots blippen opgelost, en blijkt bovendien niet echt een beperking te zijn. De bak schakelt zo licht en direct dat ook met de quickshifter alleen in ‘up’ probleemloos zonder koppeling kan worden teruggeschakeld. Zo goed dat je amper merkt dat je ‘down’ hebt uitgeschakeld.

Ook op het vlak van de remmen is weinig tot niets op de Brutale aan te merken. Waar veel merken op Brembo Monobloc M50 of zelfs Stylema remmen zijn overgegaan om je het idee te geven de beste remmen van de wereld ‘at your service’ te hebben, maar laat je niet in de luren leggen door de ogenschijnlijk eenvoudige M4.32 Monobloc remklauwen. Die Brembo’s weten de Brutale rap tot stilstand te krijgen, maar belangrijker dan die effectieve vertraging is de feedback die je van de remmen krijgt. Feedback die ervoor zorgt dat je te allen tijde het maximale uit de remvertraging zult durven te halen, ook in bochten dankzij het Continental bochten-ABS.