Test: Harley-Davidson Sportster S

De Sportster S waarmee we de dag zijn begonnen is met de standaard Forward Control voetsteunen uitgerust, die de fiets een redelijk Easy Rider gevoel geven. Het zadel heeft een lichte kuilvorm waardoor je je onder volle acceleratie lekker tegen dat opstaande randje kunt afzetten. De zadelhoogte is met 753 mm echt superlaag, waardoor zelfs de kleinste motorrijders met gemak beide voeten aan de grond kunnen zetten. Een Diavel killer? Denk dat de Duc meer spierballen heeft, maar of 'ie daarmee ook de winnaar is?De voeten steken ontspannen naar voren, waardoor je als een naar voren gekantelde U op de motor zit, wat – zo weten we nu – niet aan te bevelen is als je nog maar 50% van een gebroken sleutelbeen bent hersteld. 

Nu is dat de Sportster S uiteraard niet aan te rekenen, wel het feit dat het schakelpedaal bij de Forward Controls zo ver naar voren staat dat het opschakelen een uitdaging is. Hoewel dat ook een kwestie van goed afstellen is, bij mij zat de pedaal redelijk laag (en daardoor ver voor de voetsteun), terwijl een collega klaagde dat bij hem de pook juist te hoog was gezet. De afstand tot de voetsteun was daardoor weliswaar korter, maar door die hoogte was bij hem het terugschakelen een uitdaging. Door het brede instelgebied zijn we d’r echter wel van overtuigd dat er voor iedereen een juiste afstelling te vinden zal zijn. De moeilijke positie van de schakelpook wordt trouwens voor een belangrijk deel weer goedgemaakt door de versnellingsbak, die als een warm mes Dat 'minder' zou de Sportster juist wel eens in de kaart kunnen spelen. Omdat 'ie véél toegankelijker is. En dan hebben we 't nog geeneens over z'n prijs gehaddoor de boter snijdt. Ik zou zelfs durven te stellen dat de bak fijner schakelt dan de Pan Am, hoewel die technisch gezien buiten andere ratio’s identiek zou moeten zijn. Licht, direct en geluidloos, met die 3 woorden heb je de bak samengevat.

Het probleem van de lastig te bereiken schakelpook is verleden tijd als ik na de lunch op een fiets overstap die van de Mid Control Conversion kit is voorzien, een sportieve remschakelset die je benen niet meer recht naar voren, maar naar beneden plaatst. Niet alleen voelt de zit veel natuurlijker aan en is het probleem van de (on)bereikbaarheid van de schakelpook verleden tijd, maar de zit blijkt al snel veel minder belastend voor mijn schouder te zijn en daar word ik wel vrolijk van. Maar er is meer: de eerste de beste stuurweg blijkt de neiging tot onderstuur als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Nooit gedacht dat iets als een zithouding daar zoveel invloed op zou kunnen hebben, maar dit is toch echt wat ik nu voel. 

Mochten we je nog niet van de Mid Control Conversion kit hebben overtuigd: het volgende dat opvalt als we de Autobahn zijn opgedraaid is dat je veel minder wind vangt, waardoor snelheden boven de 130 km/u een stuk comfortabeler zijn dan met de Forward Controls. Ergens ook wel logisch, als ‘gekantelde U’ fungeert je lijf als een parachute. Ook daar heeft Harley trouwens aan gedacht, voor wie toch de voorkeur aan Forward Controls geeft en niet bij tempo 130 het gevoel wil krijgen dat z’n armen worden opgerekt is in het accessoirepakket een klein windschermpje opgenomen.