Zoeken

Test: Kawasaki Z1000R vs. Z-H2

Z1000R

17 juni 2020

Als ik vanuit huis wegrijd voor het gebruikelijke rondje rivierenland op de Z1000R, door Kawasaki in 2017 op de markt gezet als de meest extreme hooligan van de Z-familie, ben ik nog voor de eerste kruising alweer helemaal verk(n)ocht en weet ik weer waarom die fiets destijds zo hoog in mijn persoonlijke top 5 is geëindigd. De Z1000 is een van de fijnste – zo niet de fijnste – eenliter Naked op de markt, dankzij het blok dat van onderuit zo ontzettend heerlijk en verslavend sleurt – precies op de Man, wat een superlekker ding is dit toch, deze Z1000R. En dat voor slechts 15.099, da's toch een koopje?manier zoals je het zo graag bij een eenliter machine ziet, dankzij z’n lage en compacte zit die ‘m ontzettend toegankelijk maakt en dankzij z’n stuureigenschappen die veel lichter zijn dan je van een eenliter fiets zou verwachten. Het enige manco is de achtershock die zelfs in de zachtste stand amper comfort biedt, maar dat is precies wat Team Green bij Z1000R heeft aangepakt door de te stugge Showa te vervangen door een exemplaar uit de Öhlins catalogus. Eentje die niet alleen een beter instelbereik heeft, maar bovenal de achterkant van knetterhard naar sportief, edoch comfortabel heeft getransformeerd. Alleen al vanwege die beduidend betere achterkant zouden we te allen tijde voor de R versie gaan en dan hebben we ’t nog geeneens over de andere verschillen als de betere Brembo M50 remklauwen gehad.

De Z1000R is - mede ook dankzij Öhlins - met speels gemak over de bochtige dijkwegen te sturen, waarbij het geeneens uitmaakt in welke versnelling dat je zit. Hoog in toeren knalt de Z er fris en vrolijk tussenuit, waarbij je binnen no-time op hoogst illegale snelheden zit. Uit de dubbele Akrapovic uitlaten die onderdeel zijn van de Performance Edition kit klinkt een bijzonder fraaie edoch niet overdreven luide toon en dat laatste is maar goed ook, de tijd van “loud pipes saves lives” kan anno 2020 echt niet meer. Luid is uit. Niet dat we daarmee zeggen dat een motor alleen nog maar een stofzuigergeluid mag maken, maar d’r zit een wezenlijk verschil tussen mooi en hard. Zelfs wanneer we flink aan En dan te bedenken dat ten tijde van de presslaunch een collega van een niet nader te noemen tijdschrift (dat in 1973 is opgericht) ervan overtuigd was dat 't een uitloopmodel was het poken zijn is het geluid niet van een niveau dat je meteen iedereen tegen je in het harnas jaagt. Trouwens, over dat poken gesproken, de bak schakelt heerlijk kort en direct en is zowel met op- als terugschakelen zonder slip-assist koppeling te bedienen. Hoezo een quickshifter is tegenwoordig een must?

Elektronica is de Z1000R vreemd, maar eerlijk gezegd is dat eigenlijk ook geen enkel gemis. Het vermogen komt er zo ontzettend vriendelijk in en de gasrespons is zo ontzettend zijdezacht dat het geen enkel moment intimiderend is. Ook niet wanneer je op toeren alle 142 paarden aan het werk hebt gezet. Wat de Z1000R echter écht bijzonder maakt is dat met hetzelfde gemak als dat een stuurweg kan worden afgeknald, dat ook in toeristisch tempo kan worden gedaan. De Z1000R smeekt niet om te worden afgeragd, zoals bijvoorbeeld een Super Duke of Tuono die onderin behoorlijk onrustig zijn dat doen, en is daarmee van alle markten thuis. Maar hij kán het wel en bovendien
Hiermee is 't allemaal begonnen, met het Sugomi verhaal. Display is niet meer van deze tijd

Dat blok, dat is écht fan-tas-tisch. Akra is vooral optisch een enorme verbetering 

Of dat dit remt? Brembo M50, nog vragen? Achterop zitten is geen pretje, maar zo kennen we d'r meer
net zo gemakkelijk op alleen ’t achterwiel – zonder dat je daarvoor eerst diep in een menu moet duiken om alle elektronica uit te schakelen, maar alleen als jij dat wilt.

En dat is in deze coronatijden wel zo lekker, een motor waarmee je niet per sé 150 moet rijden of nog harder om een beetje lol te kunnen hebben. Op koppel rijden gaat de Z1000 supergemakkelijk af. Ik betrap mezelf er zelfs op dat ik met deze Z1000R veel rustiger rijdt en daar minstens zoveel van geniet dan ik enkele weken daarvoor met drie middenklasse Nakeds heb gedaan. Het blok loopt zó ontzettend mooi dat ik het wil weten ook: zou het lukken om in zesde versnelling weg te rijden, zonder daarbij gas te geven? Tot op heden zijn er maar een paar motoren waarmee me dat is gelukt, en even later kan deze Z1000R aan dat illustere lijstje worden toegevoegd. Met gemak. Om daarna met ook de linkerhand van het stuur met een snelheid van exact 31 km/u in perfecte balans rechtuit te koersen. Een draai aan het gas is vervolgens genoeg om er vanaf dat stationaire toerental waanzinnig heerlijk vandoor te sleuren. Damn, áls ik voor een eenliter fiets zou gaan, dan is dít de reden waarom.