Test: Kawasaki Z1000R vs. Z-H2

Overstappen van de Z1000R op z’n geforceerd geblazen evenknie Z H2 voelt als een cultuurshock, zo groot als de verschillen zijn. Het eerste dat je opvalt zodra je hebt plaatsgenomen is “wat is ‘ie breed”, gevolgd door een “wat is ‘ie zwaar” als je op het zadel zittend de motor rechtop hebt gezet. En dan heb je ‘m nog geeneens gestart. Opmerkelijk, want dat zijn twee zaken die me noch tijdens de introductie in Las Vegas, noch tijdens de rit van de importeur in Hoofddorp naar huis waren opgevallen. Je hebt van die motoren die enorm respect afdwingen. De Z H2 is zo'n motorLaat staan dat het me had gestoord, maar nu is dit het eerste (en tweede) dat me opvalt. In alles doet de Z H2 me denken aan de Suzuki B-King, wat ook al zo’n overgedimensioneerde übernaked was – de overtreffende trap van breed-breder-breedst. Hoewel ik wel het vermoeden heb dat afgezet tegen die B-King deze Z H2 de slanke donna is, wat eens te meer aantoont hoe relatief alles is.

Net als die B-King weet de Z H2 je vervolgens te verrassen met stuureigenschappen die veel lichter zijn dan z’n voorkomen doet vermoeden. Natuurlijk, zo fris en fruitig als de Z1000R gaat het niet, maar d’r zijn genoeg lichtere motoren waar ik op dit dijkje meer moeite mee heb.

Het wordt pas anders wanneer je het gas vol opendraait, de 200 welwillende paarden aanspreekt en de wereld in steeds rassere schreden aan je voorbij ziet gaan. On-voor-stel-baar, zo hard als deze Z H2 er vandoor sleurt. Het omgooien van het ene op het andere oor vergt duidelijk meer kracht, maar dat komt meer doordat het tempo zoveel hoger ligt en het gyroscopisch effect de motor daardoor nekt dan dat ’t een logge machine zou zijn. De vering voelt minder strak, maar dat is misschien ook maar beter zo, nu heb je eerder het idee dat de grens is bereikt. Hoe strakker de vering, hoe abrupter ook het grensgebied. Dat de Z H2 ook bij hetzelfde tempo als zojuist met de Z1000R minder lichtvoetig stuurt moet echter wel een kanttekening bij worden geplaatst: de Z1000R stond op Bridgestone S22, waar de Z H2 met Pirelli Diablo Rosso III is uitgerust en als er één ding is waarin de S22 (net als z’n voorganger S21 trouwens) in uitblinkt dan is dat wel lichtvoetig stuurgedrag. Dus zou je voor een een-op-een vergelijk de Z H2 dus eigenlijk ook op S22 rubber moeten zetten.

In tegenstelling tot de Z1000R heeft Kawasaki op de Z H2 geen Performance Edition kit voorzien, maar dat is ook niet echt een gemis. Vooruit, qua looks zou een fraaie Akra echt wel een verbetering zijn ten opzichte van de standaard kachelpijp (sorry, maar dat had toch echt wel wat fraaier gekund), maar qua geluid heb je met het standaard systeem niet echt reden tot klagen. Vooral omdat het meest Er vandoor knallen zal nooit meer hetzelfde zijn als je eenmaal dit hebt geprobeerdbijzondere geluid van de Z H2 niet in het uitlaatsysteem, maar in de Supercharger zit: het bekende kanariepietje dat telkens weer als je het gas dichtdraait er vrolijk op los tsjirpt.

Is de Z1000R elektronica vreemd, bij de Z H2 heeft Kawasaki het complete arsenaal toegepast en dat is maar goed ook. We sommen het nog even voor je op: instelbare tractie controle (KTRC), 3 verschillende rijmodi (4 als je de User rijmodus waarin je alles naar eigen behoefte kunt instellen), Power Modes (Full, Middle / 75% en Low / 50%), KCMF Kawasaki Cornering Management Function dat tractie en remmen onder hellingshoek overziet, KIBS Kawasaki Intelligent anti-lock Brake System dat met militaire precisie de remdruk reguleert om de interventie bij sportief rijden te minimaliseren, ECC Electronic Cruise Control, KQS Kawasaki Quick Shift en… KLCM Kawasaki Launch Control Mode, dat
Kawa zegt Sugomi, wij zeggen Sumoworstelaar. Display is wél van deze tijd

Of dit er vandoor knalt? 200 pk, wat denk je zelf? Demper had best wat compacter gemogen

Remt als een tierelier en heeft ook nog eens Bosch bochten-ABS, maar M50 klinkt toch stoerder aan de toog dan M4.32. Ook hier heb je 't niet al te riant als duopassagier, niet in de laatste plaats omdat dit ding er écht vandoor kan gaan ervoor zorgt dat je als een raket wordt gelanceerd zonder bang te hoeven zijn dat je achterover flipt. Dat alles aangestuurd door een 6-assige Bosch IMU.

Stond de motor bij aanvang van de test in de Road modus, switch ik voor het idee even naar de Sport stand, maar die biedt op straat niet echt veel meerwaarde. Het verschil zit ‘m met name in de gasrespons die dan directer is en dat is best lekker wanneer je aan het knallen bent, maar met 200 pk tot je beschikking rijd je dan al snel hoogst illegale snelheden. Best leuk op z’n tijd, maar tegelijkertijd koren op de molen voor alles en iedereen die vindt dat motorrijden flink aan banden moet worden gelegd. Ook grijpt de tractiecontrole in de Sport modus later in, wat op straat niet per definitie een voordeel is. Vanuit Sport switch ik terug naar de Rain modus en houd ‘m wat langer in deze stand, maar dat is meer om uit te vogelen in hoeverre je in deze stand door de elektronica wordt beperkt. En dat valt best mee, 50% van het vermogen betekent dat je nog steeds 100 pk tot je beschikking hebt en ook de tractiecontrole grijpt niet belachelijk vroeg
Nogmaals de verschillen in een notendop. 142 no-nonsense pk's, vrij van elektronica (en dus ook simpele knopjes aan 't stuur)

Versus een 200 man-oh-man pk kanonskogel met compleet elektronicapakket (en dus het complete knopjespakket aan 't stuur)

Welke zou jij nemen? in om als fel wit licht aan het eind van de avond net wanneer je op de dansvloer aan het schuifelen bent een eind aan de pret te maken. Ik zou zelfs durven stellen dat ik me in de Rain modus geen enkel moment heb verveeld.

Wat knallen betreft heeft de Z H2 duidelijk de overhand, maar opmerkelijk genoeg zit ‘m dat voornamelijk in het gebied boven de 5.000 toeren per minuut, daaronder heb ik toch sterk het vermoeden dat de Z1000R sterker is. Wat de ‘wegrijproef’ nog eens bevestigd. Vanaf stilstand wegrijden zonder gas gaat me met de Z H2 haast net zo gemakkelijk af als met de Z1000R, maar als daarna stationair rijdend met een snelheid van 29 km/u ook de linkerhand van het stuur gaat moet ik duidelijk meer als een evenwichtskunstenaar balanceren om de motor rechtuit te laten koersen. Als daarna het gas vol tegen de stuit wordt gedraaid gebeurt gaat de Z H2 er in eerste instantie minder indrukwekkend als de Z100R vandoor, maar dat verandert snel als de toerenteller in het TFT kleurenscherm het cijfer 3 in de toerentellerbalk is gepasseerd. Dat is het moment dat de Z H2 er vandoor begint te sleuren en het lijkt alsof de acceleratie kwadratisch aan het toenemen is – alsof elke seconde je armen één centimeter langer worden. On-voor-stel-baar. Dát is wat deze Supercharged motor met recht een Hypernaked maakt.