Test: Kawasaki Z H2

Na de lunch staat het allervetste onderdeel van deze introductie op het programma, drie sessies op de Nascar Oval van de Las Vegas Motor Speedway waar over 2 weken Pennzoil 400 van de Nascar Cup series wordt verreden. Het 1,5 mijl lange circuit is volgens Kawasaki ideaal om het acceleratievermogen goed te kunnen voelen. Om die reden rijden we maar enkele ronden over start/finish, Wie dit heeft verzonnen. Vanaf een banking bijna 180° terug om een kleine lus in het infield te nemen. Kunnen nu wel elke ronde remmen en acceleratie ervaren, dat dan weer wel. Dat laatste gaat trouwens echt als een kogelom het resterende deel van de drie sessies via een lus langs start/finish te worden gedirigeerd. “Dankzij die lus kunnen jullie het rem- en acceleratievermogen van de Z H2 testen,” aldus Mr. Lambert.

De kunstmatig aangelegde 'bochten' ogen superonnatuurlijk, omdat je vanaf de banking het vlakke infield opdraait, maar met dank aan Herr Kaufmann, die me zegt waar het rempunt en waar in instuurpunt ligt, gaat me dat vanaf de eerste sessie waanzinnig goed af. Dit is kicken met een dikke vette hoofdletter K. Vanaf het infield de baan weer opdraaien gaat in tweede versnelling misschien nog wel makkelijker dan in z’n een, omdat de Z H2 dan te vaak het voorwiel de lucht in tilt, terwijl wat aanremmen betreft het ABS nu veel minder storend is. Nu had ik wel mijn manier van remmen op het karakter van de Z H2 aangepast door niet meer meteen lomp hard het hendel in te knijpen, maar dat iets meer met beleid te doen en daarnaast was het asfalt nu wél biljartlakenstrak. 

Minstens zo sterk ben ik echter onder de indruk van de stabiliteit van de Z H2. Naarmate ik meer en meer vertrouwd met de oval raak schiet de snelheid omhoog tot het punt dat ik bocht 2 uit dik boven de 240 km/u zit, wat me naar een top van net iets meer dan 265 km/u brengt, zonder ook maar het kleinste greintje aan instabiliteit. Herr Kaufmann vertelt dat hij tijdens testen de Z H2 Met 270 km/u een bocht insturen is een unieke ervaringin zesde versnelling in de toerenbegrenzer had gehad, ofwel 286 km/u, maar om die snelheid te halen moest wel bij het uitkomen van bocht 2 de betonnen muur worden getoucheerd. Volgens Kaufmann had het zelfs nog iets harder gekund als er geen begrenzer was geweest. 

De tweede dag van de Z H2 Supercharged! Experience heeft Kawasaki voor ons vanuit de Las Vegas Motor Speedway een fraaie route van in totaal 108 mijl uitgezet (174 km/u) die ons naar het Valley of Fire State Park brengt. Dat de route veel lange stukken kent deert me nog geeneens, de vergezichten zijn zó indrukwekkend dat ik 50 mijl per uur echt prima vind en ook dat gaat de Z H2 echt prima af. De zithouding is relaxt genoeg om dit dagen achter elkaar vol te kunnen houden, cruise control zorgt daarbij dat je niet hoeft te stressen voor wat voor je snelheid betreft en het blok is zo soepel dat je bijna alles in z’n zesde versnelling kunt doen.
Qua geluid is 'ie eigenlijk best wel stil, maar dat wordt gelukkig gecompenseerd door het kanariepietje in de Supercharger, het unieke en verslavende geluid wanneer je het gas dichtdraait Een keer knepen we ‘m in zes zelfs af tot 1.500 toeren per minuut, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat ‘ie er nog steeds behoorlijk hard vandoor sleurt. 

Het laagtoerige gebied is echter wel waar de quickshifter niet bepaald excelleert. Nu had Kawasaki al gezegd dat de quickshifter het alleen boven de 2.500 toeren per minuut doet, maar in alle eerlijkheid zou ik daar 4.000 toeren per minuut van willen maken. Niet dat je het gevoel hebt de bak aan het verkrachten te zijn, maar meer dat je een schok in de aandrijving voelt. Maar goed, dat is zo’n beetje het enige waar ik na 108 mijl (plus nog eens 12 mijl voor de fotografie) wat op aan te merken heb.