Test: Kawasaki Ninja 1000SX

Had de natte klinkerweg ons al geleerd dat comfort bij de engineers hoog op het lijstje heeft gestaan, op de bijzonder fraaie bochtige bergweg langs een bergmeer af op anderhalf uur rijden van Cordoba blijkt dat dát zeker niet ten koste van sportief sturen is gegaan. Met dank aan het nieuwe binnenwerk van de Showa vering, dat veel beter dan voorheen de oliestroom moet reguleren:
Monobloc 4-zuiger voor met via de IMU aangestuurd Bosch-bochten ABS, wel zo lekker wanneer je diep de bocht in wilt remmen

Koffers zijn jammer genoeg niet standaard, maar zijn wel mooi in het design opgenomen

Radiale rempomp, check. Instelbare hendel, check. Instelbare koppelingshendel, eveneens check! makkelijk wanneer het kan en moeilijk wanneer het moet. Uiteraard volledig naar eigen geur en smaak in te stellen. Niet dat we daar behoefte aan hebben gehad, de SX is mooi in balans en stuurt heerlijk neutraal. Het enige waar ‘ie niet in uitblinkt is wanneer je in de bocht de voorrem erbij moet pakken, dan duikt de vork iets te gretig in. Maar goed, iets meer ingaande demping en dat probleem is weer opgelost. Remmend de bocht in sturen gaat de SX daarentegen wel goed af, ook wanneer je dan nog iets moet bijremmen omdat de bocht harder knijpt dan je had ingeschat. Kort gezegd kun je stellen dat de SX wat sturen aangaat zeker niet teleurstelt, zolang je er geen stop-and-go rijstijl op nahoudt. 

Dat Team Green ontzettend goed over de balans van de Ninja 1000SX heeft nagedacht blijkt na de lunch, als de TomTom ons naar een weg leidt die met stip de top 5 van gaafste wegen ooit is binnengekomen. De weg is ongeveer anderhalve auto breed slingert veertig kilometer lang alleen maar van links naar rechts en omhoog en omlaag (waardoor je vaak geen idee hebt waar de weg naartoe gaat) en is daarmee technisch, uitdagend en bijzonder gaaf. Een 400 zou hier waarschijnlijk de ideale keuze zijn, maar de SX doet het hier helemaal niet verkeerd. Natuurlijk, helemaal zijn 235 kilo rijklaar verbloemen lukt ‘m niet, maar het omgooien van links naar rechts vergt helemaal niet zoveel kracht. Met dank ook aan de Bridgestone S22 banden die standaard op de SX zijn gemonteerd. 

Ten opzichte van de 3^e generatie heeft Kawasaki trouwens wat kleine aanpassingen aan het rijwielgedeelte gedaan. De wielbasis is met 1.440 mm gelijk, maar de vork is onder een iets steilere hoek van 24° gezet (was 24,5°), waardoor de naloop nu ook iets korter is: 98 mm versus 102 mm. Net iets sportiever, zonder dat dit ten koste van de rechtuitstabiliteit is gegaan. Zou het niet erg vinden als dit de enige weg richting supermarkt zou zijnNa 40 kilometer lange slingeren, alsof je in de Python zit, verandert de route van krap smal en bochtig naar een brede tweebaans weg met ruime en snelle bochten door het glooiende landschap, wat ons leert dat ook de stabiliteit op hoge snelheid niets te wensen overlaat. Ook op tempo weet de SX z’n mannetje te staan. 

Dat de Ninja 1000SX van alle markten thuis is blijkt de tweede dag, die veel meer op toeristisch rijden is afgestemd. Met de cruise control op tempo 100 genieten van de vergezichten van de vergezichten van het heuvelachtige landschap gaat de SX uitstekend af. De 142 pk sterker 1.043cc viercilinder laat zich probleemloos afknijpen tot 2.000 toeren per minuut of zelfs nog iets lager Hoewel, geloof niet dat ze thuis blij is als ik echt elke keer iets van het boodschappenlijstje vergeet. Sorry schat, ik rijd wel even terug(waardoor je prima in 6 door dorpjes rijden kunt) en pakt daarna prima op, wat in toeristisch tempo schakelen echt overbodig maakt. 

Trouwens, nu we ’t toch over schakelen hebben: in navolging van de Versys 1000 SE heeft Kawasaki nu ook de Ninja 1000SX standaard van de tweerichtings quickshifter voorzien, waardoor je de slip-assist koppeling alleen nog met wegrijden nodig hebt. Schakelen doet de Ninja perfect, en niet alleen dat: ook naar de neutraal hoef je nooit te zoeken. Vanuit 1 een tikkie ophoog en je zit altijd in neutraal. Kawasaki Positive Neutral Finder (KPNF), zo noemde Team Green dat ergens eind vorige eeuw en het is ergens best wel opmerkelijk dat deze term al lange tijd niet meer wordt gebruikt. Zeker als je weet dat er nog genoeg merken zijn waarbij het vinden van neutraal als zoeken naar een speld in een hooiberg voelt.