Test: Ducati Multistrada V4 S
Goeiendag dan
Dat wil zeggen, tot het moment dat ik van de Touring naar de Sport modus overstap en het in één klap de alles is anders show is. Holy shit, of in gewoon Nederlands: goeiendag dan! Niet alleen voelt het alsof de paarden nu wél de vrije teugels hebben gekregen, maar alsof er nog eens de zweep bovenop wordt gedaan om die 170 paarden tot het uiterste te pushen. In eerste, tweede
Zeg nou zelf, het had toch we mooier gekund dan dit? Waarom geen enkelzijdige achterbrug is ons een raadsel
Ducati safety pack was nooit zo indrukwekkend als nu. Brembo Stylema, dus niets te klagen voor wat betreft het ankerwerk
De ophanging van de koffers is verbeterd, evenals de vorm van de koffer zelf.
en zelfs derde versnelling klimt het voorwiel nu in de lucht, maar ik heb wel het idee dat de wheeliecontrole abrupter ingrijpt dan ik me van de 1260 herinner: van die fiets staat een fraaie elektronisch gecontroleerde wheelie bij tempo 60 km/u voor eeuwig in m’n geheugen gegrift. Maar goed, wheelies zijn vandaag toch niet toegestaan, dat was ons tijdens de briefing nog op ’t hart gedrukt.
Het goede nieuws is dus dat de vos nog steeds z’n streken niet is verleerd, maar dat je daarvoor wel de Sport modus moet selecteren. En in plaats van surfen op het sterke middengebied de (trefzekere en licht schakelende) versnellingsbak met tweerichtings-quickshifter ten volle benut. Dán heb je echt het gevoel met een pk-monster aan het scheuren te zijn. Een heerlijk pk-monster om precies te zijn. Snelheden van dik boven de 200 km/u liggen binnen handbereik, maar minstens zo belangrijk is het gemak waarmee een opeenvolging van bochten kan worden afgeragd. Dankzij het brede stuur is insturen ongeacht het tempo kinderspel. De Multistrada volgt mooi de ingezette lijn, maar kan te allen tijde op andere gedachten worden gebracht wanneer de bocht bijvoorbeeld net even blijkt te gaan knijpen, of wanneer er ineens een tegenligger opduikt. Ook de remmen zijn op geen enkel foutje te betrappen, de Brembo M50 Nadeel van introductie om de hoek is wel dat 't veel minder indrukwekkend is, mocht je daarna in de gelegenheid worden gesteld om met de motor naar huis te rijden. Hoewel, we hadden 'm best persoonlijk terug naar Bologna willen brengenStylema monobloc happen niet te bijterig in de nu 330 mm semi-zwevende remschijven, maar zijn wel direct en weten een bijzonder goede vertraging te realiseren, en dankzij het Bosch bochten-ABS is diep de bocht inremmen kinderspel.
Ook de semi-actieve Skyhook vering is goed op z’n taken berust. Wanneer het anker wordt uitgegooid duikt de voorkant weliswaar in, maar niet op een te agressieve manier en bovendien met te allen tijde nog voldoende veerweg resterend om oneffenheden nog steeds te kunnen absorberen. Ook onder volle acceleratie blijft de Multistrada in bochten stabiel, zelfs wanneer je de Urban modus hebt geselecteerd en de vering voelbaar zachter is gedempt. En dat is in het verleden wel eens anders geweest, ik herinner me ons uitstapje met de 1200 en de XR richting Zwitserland en Italië, waar de Multistrada zodra er werd gepusht continue de neiging tot onderstuur en stabiliteit niet als sterkste punt had gehad.
Als ik vanuit Sport weer op de Touring modus overstap (hadden we al gezegd dat dit nu veel gemakkelijker gaat), per slot van rekening hoeft het niet altijd feest te zijn, wordt me even later duidelijk dat gevoel en werkelijkheid verder uit elkaar liggen dan we in eerste instantie hadden gedacht. Onder volle acceleratie voelt de motor weliswaar nog steeds geknepen aan, maar een blik op het 6.5” TFT kleurendisplay leert me dat we hier op deze landelijke weg binnendoor in the middle of nowhere toch echt 189 km/u aan het rijden zijn, veel harder dus dan ik op gevoel zou hebben gedacht. Je gaat dus nog steeds wel knetterhard, maar het voelt alleen niet zo. Juist omdat het vermogen er zo vriendelijk in komt, de V4 zo'n lineaire vermogensafgifte heeft (geen enkel moment krijg je een trap onder je kont, ook niet in de veel actievere Sport modus) en het blok voor Ducati begrippen ronduit stil te noemen is.