Test: Kawasaki Z900RS

Welnu, daar willen we graag achter komen. Als eerste ontdekken we op de minst aangename manier dat Catalonië eind november een flink stuk frisser is dan in April. Bijkomend voordeel daarentegen is dat we nu met eigen ogen de vorstwaarschuwing kunnen zien in het display. Sommige dingen zou je echter liever ter kennisgeving aannemen dan zelf aan den lijve ondervinden, maar goed. Wat dan weer wel meevalt is de mate van beslaan van een nieuw vizier zonder Pinlock. Het dashboard is werkelijk waanzinnig. Niet één, maar twee goudeerlijke ouderwetse analoge tellers. Realiseerde me onderweg dat ik zat te mopperen dat ik niet eens kon aflezen hoe hard we nou precies reden, totdat ik me bedacht dat het altijd zo geweest is.
Qua bediening is er niks ouderwets aan. Knoppen zijn eenvoudig te vinden en makkelijk bedienbaar

Verstelbare hendels links en rechts, niks mis mee. Hadden ze niet, in '72

Een getuned uitlaatgeluid... da's een primeur voor Kawa. Chrome finish is speciaal voor de RS

Maar het gaat natuurlijk om details als dit. De eendenkont, de striping... je ziet 't. Eenmaal gewend weet je aan de stand van de naald hoe hard je ongeveer rijdt, ook vanuit je ooghoek en dat is meer dan genoeg. Nu is het nog even wennen, maar iets beter kijken lost dat op. Of gewoon je voorganger volgen in dit geval. Wat dan weer wel prima afleesbaar is, is de versnellingsindicatie. Beetje zonde, want dit bewijst opnieuw het voordeel van digitaal (mits groot genoeg) versus analoog en dat is nou net niet waar we op uit waren. Maar goed, andere discussie. Verder zien we benzinevoorraad, motortemperatuur, stand van de tractiecontrole en onderin tijd, tripmeters/odometer en naar wens de veel te lage buitentemperatuur, al wil die met het weer van hier wel opklimmen naar een graad of 15 in de middag. Rechts van het LCD display hebben we nog de toerenteller, die er lustig op los zwiept.

Oh, als we het toch over tractiecontrole hebben, dan hebben we het natuurlijk ook over de mogelijkheden daarvan en het verschil met bijvoorbeeld z’n meest directe concurrent, de Street Triple. Het is genoeg om te zeggen dat dit systeem een stuk eenvoudiger bedienbaar is en dus sneller in te stellen: rijdend kun je wisselen van stand 1 naar 2 en terug, stilstaand kun je het ook uitschakelen. Niet dat je dat snel nodig hebt tenzij je wilt wheeliën, stand 1 is zo ruim ingesteld dat je er echt al half af moet zijn gegooid voordat het ingrijpt, dus in dat gebied kom je niet snel. Zelfs bij de temperaturen die wij ’s morgens tegenkomen, met de Dunlops waar de motor op staat, ligt het systeem je geen strobreed in de weg. Stand 2 is iets alerter, maar ook The Looooove boat.....daarmee is naar verhouding nog prima te leven en de collega’s moeiteloos bij te houden. En uitgeschakeld, tja…. Dan is het weer een klassiek Z900 feestje.

Nou ben ik wel een beetje een sucker voor retro, zoals mag blijken uit mijn eerdere teksten over BMW, Ducati, Honda en meest recent nog Triumph, dus als ik neerplof in het zadel van de RS kom ik thuis. En ik ben blij, heel erg blij want: weg is de lage kont van de Z900; maar liefst 4 centimeter hóger is het heerlijk vlakke zadel van de RS (en nogmaals: daar is een lage versie voor verkrijgbaar). Voor mij is alleen dat al genoeg om de RS goed te keuren, maar dat is nog maar het begin. De zit is heerlijk, de positie van voetsteunen en handen maakt dat nog eens fijner. En hoewel het stuur in eerste instantie ook wat hoger aanvoelt en je dus net wat minder sportief voorover zit, moet je dan de RS Café nog eens proberen. Kwestie van stuurtje overzetten, als het eropaan komt. Maar goed, dat gevoel verdwijnt als sneeuw voor de Spaanse zon zodra je begint te rijden. Je zit namelijk gewoon tóp, perfect neutraal en zonder een centje pijn waar dan ook. Niet te lui, niet te sportief, maar
Radiale remmen, op een retro? Misstaan niet. Achterrem is  in de bochten een welkome aanvulling
En als je wilt kun je nog een greep doen in de accessoirecatalogus voor nog meer goodies

De vering is multi instelbaar, maar dat was niet eens echt nodig geweest precies in het midden. Dat geeft jou dan weer meer tijd om van heel andere zaken te genieten, zoals het uitzicht, het geluid of het rijden zelf. Já, het doet me sterk denken aan de CB1100, maar dat is geenszins een minpunt, integendeel. Elke motor die dat gevoel kan opbrengen krijgt een streepje voor en wat dat betreft zijn we anno nu in goed gezelschap.

Dat uiterlijk omvat ook het uitzicht naar omlaag. De tank heeft nog ruim voldoende grip, ondanks z’n vorm dus dat is oké, de twee tellers staan prominent in beeld en het stuur glimt je tegemoet. Hoewel de rechterbuitenspiegel in eerste instantie nét iets te ver naar buiten staat, beweeg ik gewoon m’n hoofd iets naar rechts en kan er perfect in kijken. Mooi beeld ook trouwens. Maar het mooiste is misschien wel het motorblok, dat behalve goed klinken ook z’n aanwezigheid heel goed duidelijk maakt. Nadat we dat op een rustige eerste rit richting Barcelona ook al hebben kunnen merken, onderstreept het blok z'n potentie de volgende dag nog eens dik. Dat extra dikke middengebied is goed te merken en zorgt ervoor dat je vanzelf rustiger gaat rijden. Om het nog extra uit te testen weiger ik op sommige plaatsen terug te schakelen als ik dat op een andere motor wel zou doen en als snel daarna blijkt dat de RS daar Zou Farrah Fawcett nog in Charlies Angels spelen?zonder protest gewoon doorheen sleurt, wordt het al snel gewoonte. Schakellui rijden en meer vanuit lage toeren doortrekken maakt de rit er niet minder actief op, maar wel een stuk soepeler. Het rijwielgedeelte bewijst daarbij ook meteen waarom er precies is gekozen om die upside down en monoshock te houden; het is weliswaar berekend op normaal weggebruik, maar toch heeft het de capaciteit om ook het vlottere werk netjes het hoofd te bieden. Het siert Kawa dat ze de instelmogelijkheden zo ruim hebben gehouden, al heb ik zelf niet de behoefte gehad er iets aan te doen, het kán wel. Dat is dan net weer zo’n dingetje wat de RS toch wat modern maakt.

Waar iedereen wel weer van baalde waren de banden, die het bij temperaturen rond het vriespunt nog knap lastig kregen. Alhoewel ik nooit het idee had dat het echt eng werd, het zijn wel weer dezelfde banden die altijd de schuld krijgen. Persoonlijk had ik er niet eens zoveel moeite mee, maar ik kan het me voorstellen. Hetzelfde geldt voor de gasrespons, die weliswaar gewoon ‘modern strak’ en nagenoeg hetzelfde is als de standaard Z900, maar dat zou je dankzij de extra bottom power en kortere eerste versnelling nog iets beter kunnen merken. Stoorde mij niet zo, anderen iets meer. Ik schakelde gewoon naar tweede of derde en vond het verder prima. En als we het toch over schakelen hebben: ook dat gaat prima. Vond de bak nog wel wat nieuwig strak aanvoelen, maar toen ik bedacht dat dat met het oplopen van de kilometers wel wat beter zou worden, realiseerde ik me dat we dat tijdperk nu wel achter ons hebben gelaten. De bak is strak en zal dat waarschijnlijk ook blijven. De slip/assist koppeling doet ’t prima, is licht te bedienen en valt verder totaal niet op.

Sturen doet de RS ook voorbeeldig, ik zou het opnieuw ‘neutraal’ voelen al hebben sommige collega’s het over een licht onderstuur, vooral bij uitaccelereren. Een direct vergelijk met de Z900 zal nog leuk worden om dat aan te tonen. Wat mij dan wel weer opviel, waren de remmen. Op zich prima, het zijn in tegenstelling tot de Z900 mooie radiale klauwen, maar toch reageren ze wel redelijk hetzelfde. Qua bite en aangrijpen prima, maar hadden bij iets meer doorknijpen nog net wat progressiever mogen zijn naar mijn smaak.